Παγκόσμια ημέρα του παιδιού σήμερα.
Γιορτάζει ότι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή μας.
Ότι πολυτιμότερο υπάρχει στον κόσμο.
Γιατί τα παιδιά είναι η συνέχειά μας.
Εκείνα είναι η ελπίδα μας για έναν διαφορετικό κόσμο.
Και αυτή την ελπίδα τη σκοτώνουμε καθημερινά.
Μα, αλήθεια, τι είδος είναι αυτό που σκοτώνει μόνο του την ελπίδα του;
Γιορτάζουν τα παιδιά σήμερα, μα όχι μόνο τα δικά μας…
Όλα.
Και αυτό το όλα, όλοι μας το θυμόμαστε όταν υπάρχει αφορμή. Παγκόσμια Ημέρα παιδιού, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά.
Εκείνη τη μέρα νοιαζόμαστε, θέλουμε να βοηθήσουμε, συμπάσχουμε.
Α, ξέχασα. Και όταν κυκλοφορεί στο διαδίκτυο κάποια φωτογραφία από ένα ακόμα θύμα μας…
Ένα ακόμα παιδί που σκοτώσαμε…
Και τότε πονάμε… Και τότε βοηθάμε…
Όσο για τις υπόλοιπες μέρες;
Παιδιά πεθαίνουν από την πείνα και την έλλειψη νερού…
Παιδιά θάβονται στα ερείπια ενός ακόμα πολέμου…
Παιδιά πνίγονται όταν βουλιάζουν οι βάρκες που τους στρίμωξαν οι εκμεταλλευτές των παγκόσμιων συμφερόντων…
Άραγε, αυτά τα παιδιά γιορτάζουν σήμερα;
Άραγε αυτά τα παιδιά χαμογελάνε;
Δεν χρειάζεται να τα συναντήσετε. Ξέρετε…
Όπως ξέρετε –και ξέρω- και για όλα τα άλλα παιδιά που δεν έχουν ούτε ένα παιχνίδι, που αναζητούν στα σκουπίδια φαγητό, που μεγαλώνουν παρατημένα σε Ιδρύματα, που δουλεύουν για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους.
Που ακρωτηριάζονται για να είναι έτοιμα στην ώρα τους τα παιχνίδια που ο Αι Βασίλης θα φέρει φέτος στα δικά σας τα παιδιά. Στα δικά μου τα παιδιά.
Κι ενώ εμείς στενοχωριόμαστε γιατί ίσως δεν καταφέρουμε να πάρουμε στο παιδί μας το τελευταίο μοντέλο ηλεκτρονικού παιχνιδιού, εκείνα χαμογελάνε, γιατί βρήκαν μία λακκούβα και παίζουν πηδώντας από πάνω της…
Εκείνα χαμογελούν γιατί ακόμα ζουν…
Εκείνα χαμογελούν, γιατί κάποιος πέταξε ένα κομμάτι ψωμί και το πρόλαβαν.
Σήμερα γιορτάζουν τα παιδιά. Χάδια, αγκαλιές φιλιά…
Για κάποια παιδιά.
Φαίνεται εκείνος ο κατώτερος θεός είναι υπαρκτός και πολλά παιδιά του ανήκουν…
Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού που όλο και αυξάνονται μειώνοντας παράλληλα την ελπίδα μας…
Τα παιδιά που παλεύουν για την επιβίωση με τρόπο που, εμείς στην ενηλικίωση δεν το έχουμε κάνει.
Τα παιδιά στα οποία θα έπρεπε κανονικά να δίνουμε λόγο κάθε μέρα.
Να ντρεπόμαστε, που ακόμα και εδώ, στην Ελλάδα, που (ας πούμε) δεν έχει πόλεμο, περπατούν δίπλα μας και τα προσπερνάμε. Απλώνουν το χέρι τους να μας ζητήσουν φαί, ή λεφτά όπως τους διέταξαν εκείνοι που κρύβονται παραπέρα.
Α, το ξέρετε; Κι εγώ το ξέρω. Και τι κάναμε;
Κατάπτυστοι είμαστε όλοι μας όσο υπάρχουν αυτά τα παιδιά.
Όσο εκείνος ο μονός αριθμός στην ηλικία θανάτου πληγώνει το είδος μας.
Ελάτε λοιπόν, ας γιορτάσουμε, ας τραγουδήσουμε, ας … βοηθήσουμε, γιατί είμαστε και φιλάνθρωποι.
Και αύριο ας ξεχάσουμε.
Γιατί, αν θυμηθούμε και έχουμε λίγο φιλότιμο δεν θα μπορούμε να μας κοιτάξουμε στον καθρέφτη.
Θα μας τρομάζει η εικόνα του εαυτού μας.
Γιατί είμαστε ένας ακόμα που κοιμάται ήσυχος ενώ παιδιά πεθαίνουν γύρω του…
Χρόνια πολλά λοιπόν…
