Τι θέλεις;
Τι ζητάς;
Σκέψεις στο μυαλό της στα λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει την πόρτα.
Ο χρόνος την πιέζει.
Το παρελθόν πιέζει το παρόν και αυτή πρέπει να αποφασίσει.
Εσύ. Είσαι εσύ και μου ζητάς να σου ανοίξω, σκέφτεται.
Να σου ανοίξω έτσι απλά την πόρτα.
Φαντάζομαι το πρώτο σου βλέμμα, το πρώτο σου χαμόγελο.
Θα χαμογελάσεις και θα απειλήσουν οι χαμένες σκέψεις τη ζωή μου.
Θα περπατήσεις προς το μέρος μου, θα σε κοιτάξω και τότε -τότε μόνο, στο ένα αυτό λεπτό, από 10 χαμένα χρόνια- θα καταλάβω ότι είχα κάνει λάθος.
Ναι, θα καταλάβω, ότι πάντα ήθελα να σε ξαναδώ.
Αυτό θα γίνει αν σου ανοίξω την πόρτα.
Πως μπορείς να μου το κάνεις αυτό;
Πως να σε αντιμετωπίσω;
Πως να σου μιλήσω;
Πως να σε ρωτήσω;
Τι να σε ρωτήσω και τι εγώ να σου πω;
Θέλω να σου πω τόσα πολλά.
Θέλω να μάθεις πόσα ένιωσα, πόσα συναισθήματα έστειλα σε εσένα και γύρισαν πίσω, γιατί ο παραλήπτης ήταν άγνωστος.
Γιατί;
Έφταιγα εγώ;
Έφταιγες εσύ;
Έφταιγε ο χρόνος;
Ότι και αν έφταιγε, αυτό έπρεπε να σε ρωτήσω εκείνο το πρωί και όμως δεν σε ρώτησα.
Τόσα χρόνια μετά και ακόμα την ίδια ερώτηση θέλω να σου κάνω.
Γιατί δεν είδες στα μάτια μου, αυτό που ήθελαν να σου δείξουν;
Γιατί δεν ένιωσες τις στιγμές μας; Τις αναμνήσεις μας;
Αναμνήσεις μας;
Όχι, αναμνήσεις μου είναι.
Μόνο δικές μου και θέλω να μου πεις πως συνέβη αυτό.
Πως γίνεται, τα δικά μας πρωινά να είναι μόνο δικές μου αναμνήσεις;
Πού πήγαν για σένα;
Που τα έθαψες;
Πως τα έθαψες;
Πες μου επιτέλους τον τρόπο.
Βοήθησε με να καταλάβω και να ξεφύγω.
Κάνε κάτι και εσύ για μένα.
Ναι, μιλάω ασυνάρτητα, μιλάω παράλογα και -μάθε το και αυτό- έτσι ζούσα όλα αυτά τα χρόνια.
Μα εγώ είμαι, δεν με αναγνωρίζεις;
Η μικρή και ασήμαντη παρένθεση στη ζωή σου, αυτή είμαι.
Με θυμάσαι;
Είμαι εκείνη που την άφησες, 10 χρόνια να ψάχνει στους διαδρόμους του μυαλού της, που έκανε λάθος.
Γιατί δεν μπορεί, κάπου έκανε λάθος.
Τώρα, όμως κάνεις εσύ το λάθος και γυρίζεις.
Γιατί γυρίζεις;
Τι είπες;
Δεν γυρίζεις;
Ναι, έχεις δίκιο δεν γυρίζεις.
Με συγχωρείς, έκανα λάθος.
Λυπάμαι για τα λόγια που σας είπα κύριε, σας πέρασα για κάποιον άλλο.
Αλλά, έχετε δίκιο, τώρα που σας κοιτάω καλύτερα, βλέπω ότι δεν είστε εσείς.
Μοιάζετε, αλλά δεν είστε.
Εκείνος ήταν πιο νέος.
Ναι, δεν είστε εσείς.
Λυπάμαι πολύ, με συγχωρείται.
Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή.
«Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω κύριε…».
