Χωρίς επιλογή;
Ότι είναι να γίνει θα γίνει και εμείς θα πληρώσουμε το τίμημα;
Αυτή είναι η αλήθεια μας;
Όχι πάντα.
Μα κάποιες φορές.
Εκεί που ακολουθείς το λάθος γιατί απλά δεν μπορείς να προχωρήσεις στο σωστό. Αβοήθητος, μόνος, να βλέπεις το γκρεμό και να περπατάς προς το χείλος του.
Γιατί δεν σταματάς;
Γιατί, είναι μία από εκείνες τις στιγμές…
Εκείνες τις αποφάσεις…
Εκείνες τις παρορμήσεις…
Όταν νιώθεις πως δεν έχεις επιλογή και δεν ξέρεις γιατί. Είναι λες και είσαι μαριονέτα στα χέρια ενός αδίστακτου παίκτη. Και ενώ, αν φύγεις νωρίς από το σκηνή ίσως οι πληγές να μην είναι τόσο βαθιές, εσύ μένεις μέχρι να ματώσεις. Να χάσεις αίμα, να χάσεις τις αισθήσεις σου…
Και να ξυπνήσεις μόνος σε ένα κρεβάτι, εξαντλημένος.
Και ενώ όλα αυτά τα ξέρεις από την αρχή, δεν φεύγεις.
Αβοήθητος. Εχθρός ο εαυτός σου και ποιος να σε βοηθήσει;
Άλλωστε, δεν υπάρχει τρόπος να βοηθηθείς. Αφού ξέρεις την αλήθεια και την προσπερνάς, αφού ξέρεις τον πόνο και τον αψηφάς. Αφού ξέρεις ότι ο δρόμος φτάνει σε αδιέξοδο και όμως προχωράς.
Αβοήθητος σε μια συναισθηματική αυτοκτονία.
Λες και κόβεις τις φλέβες σου. Έχεις στα χέρια το ξυράφι και ενώ ξέρεις πως είναι λάθος, το ακουμπάς στο χέρι σου.
Και όταν αρχίζει το αίμα να κυλά, το κοιτάς με απάθεια, δεν κάνεις -έστω και την ύστατη στιγμή- μια προσπάθεια να σωθείς.
Και όλο αυτό γιατί;
Από περιέργεια να δεις πόσο δικαιούσαι ή από ανάγκη να ζήσεις έστω και το λίγο; Να πάρεις λίγες τελευταίες ανάσες πριν βυθιστείς;
Δεν ξέρεις γιατί το κάνεις αυτό, γι αυτό άλλωστε δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Δεν ξέρεις γιατί οδηγείς προς το λάθος, ξέρεις απλά πως πρέπει να το φτάσεις.
Είναι μία από εκείνες τις στιγμές…
Εκείνες που όλοι μας έχουμε βιώσει.
Και το παράδοξο είναι ότι τελικά αυτές θα φτιάξουν το χάρτη της ζωής μας. Εκείνες θα είναι που θα θυμηθούμε όταν πια ο πόνος θα έχεις περάσει και ο χρόνος θα μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος.
Τα λάθη θα μας κάνουν να λέμε «ζήσαμε». Όχι τα σωστά…
