Δεν αναφερόμαστε σ’ ένα απύθμενο χρονικό βάθος ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, αλλά στο δικό μας κοντινό 1934. Ναι, ήταν σαν σήμερα (11 του Φλεβάρη) όταν οι γυναίκες ψήφησαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα!
Ύστερα από δεκαετίες έντονων αγώνων, έλαβαν μέρος στις δημοτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Βέβαια, σε βουλευτικές, κατάφεραν να συμμετάσχουν το 1956.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και στα επόμενα που ακολούθησαν, το γυναικείο κίνημα πάλευε διαρκώς για ίσα δικαιώματα. Δικαιώματα, τα οποία θα έπρεπε να τους έχουν παραχωρηθεί αυτονοήτως, ωστόσο, τι κατακτήθηκε εύκολα σε αυτόν τον κόσμο;
Όμως, όλοι αυτοί οι αγώνες, οι πολλάκις παράλληλοι με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, αποτέλεσαν ένα πρόσθετο κλαρί στο προοδευτικό δέντρο, το οποίο αναπτυσσόταν στην Ελλάδα του συντηρητισμού, των δικτατοριών και τους αυταρχισμού.
Αυτή η συσσωρευμένη εμπειρία, με τα βιώματα τόσων γενεών, συνετέλεσε σημαντικά στον ερχομό ενός ρεύματος αλλαγής στη χώρα. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, άρχισε να γίνεται όλο και πιο πρωταγωνιστικός ο ρόλος των γυναικών, σε κάθε κοινωνική παρέμβαση.
Πέραν, όμως, της κινηματικής άνθισής τους, οι Ελληνίδες φαίνεται πως αποτέλεσαν εκείνη τη μερίδα ψηφοφόρων, η οποία με τη στάση της έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών.
Και αυτό, διότι οι προαναφερθέντες αγώνες, πέρασαν στο πετσί των γυναικών τη διαχρονική ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία, δικαιώματα και προοδευτική σκέψη. Ενστικτωδώς (θα έλεγε κανείς) πλέον, στηρίζουν εκείνες τις πολιτικές, που παρατάσσονται απέναντι σε νοοτροπίες δεξιού τύπου.
Συνειδητοποιούν δηλαδή σε μεγαλύτερο βαθμό, την αναγκαιότητα της προάσπισης ενός κεκτημένου, όπως είναι η μία εκ των μόλις δύο αριστερών κυβερνήσεων στη σημερινή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Την Ευρώπη, που -πια αποδεδειγμένα- παραμερίζει δικαιώματα (προσφυγικό ζήτημα), προς χάριν οικονομικών και άλλων συμφερόντων.
Είναι λοιπόν οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις, τις οποίες κατέχουν οι Ελληνίδες και τις οποίες κουβαλούν από το αφιλόξενο περιβάλλον του παρελθόντος, έως και το τώρα, εκείνες που γεννούν το εν λόγω αντανακλαστικό.
Επιπλέον, η νέα γενιά των γυναικών, οφείλει -πάντα υπό την καθοδήγηση των παλαιότερων- να αισθανθεί εξίσου το βάρος της ευθύνης, την οποία έχει και η ίδια, απέναντι στις ιστορικές εξελίξεις στη χώρα.
Ν’ αφουγκραστεί τη διαδρομή των Ελληνίδων στον χρόνο. Τη δύσκολη πορεία τους σ’ έναν κόσμο γεμάτο στερεότυπα και προκαταλήψεις και να συμπορευτεί με τις προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου, κόντρα στο συντηρητισμό, ο οποίος, αντιλαμβανόμενος ότι χάνει έδαφος, ετοιμάζει τη λυσσαλέα αντεπίθεσή του…
