Αποφθεγμάτων παραλήρημα…

Όσοι είστε χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης βλέπετε δεκάδες καθημερινά…

Σοβαρά ή μεταμφιεσμένα σε έξυπνα αστεία…

Με νόημα ή χωρίς.

Σκέψεις σοφών, ρήσεις σπουδαίων –ή και κάποιων που νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι.

Και κάθε εμφάνισή τους συνοδεύεται από like και κοινοποιήσεις… Είτε για την προσωπική μας έκφραση, είτε για να πάει το μήνυμα εκεί που πρέπει…

Τα δευτερόλεπτα που η εικόνα τους προσελκύει το μάτι μας, τα πιστεύουμε, καμιά φορά κουνάμε και το κεφάλι συμφωνώντας…

Τι σωστά που τα λέει…

Έτσι είναι…

Λες και μιλάει για τη ζωή μου…

Και μετά το μάτι πηγαίνει στο επόμενο ποστ και… όλα είναι ίδια με πριν. Αποφθέγματα.

Μεγάλες κουβέντες… Ή καλύτερα κουβέντες με μεγάλη σημασία…

Μόνο που η σημασία τους δεν εξαντλείται στο… ποστάρισμά τους.

Ούτε καν στην αποστήθισή τους.

Λόγια και φιλοσοφίες ζωής, που ποτέ δεν σκεφτήκαμε να τις χρησιμοποιήσουμε ακριβώς σαν αυτό που είναι. Ποτέ δεν τις εφαρμόσαμε στη δική μας ζωή.

Φράσεις που -πολλές από αυτές- αποτελούν κοινή γνώση, αλλά και άλλες που τις βλέπουμε για πρώτη φορά. Λέξεις που έχουν μπει σε μια ευφυέστατη σειρά. Και εκεί μένουμε…

Λες και η σειρά των λέξεων θα αλλάξει με ένα μαγικό τρόπο τη ζωή μας.

Μα δεν είναι η διατύπωση…

Είναι η εφαρμογή…

Πίστεψε στον εαυτό σου… Μην φοβάσαι… Γέλα… Προχώρα… Άσε πίσω το παρελθόν, εκεί που ανήκει…

Προστακτικές στις οποίες εμείς ούτε ερωτηματικό δεν βάλαμε…

Λόγια, που λόγια έμειναν, να τα λέμε σε καμιά παρέα και να δείχνουμε πως ξέρουμε.

Ναι, ξέρουμε να λέμε. Να κάνουμε όμως;

Θα μου πείτε, δεν είναι και εύκολο.

Μα εννοείται δεν είναι εύκολο.

Όλα αυτά τα λόγια, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν το καταστάλαγμα μιας ολόκληρης ζωής για όσους κάποτε τα είπαν, δεν σηματοδοτούν τον εύκολο δρόμο. Το δύσκολο μας δείχνουν…

Ο εύκολος δεν χρειάζεται μεγάλες κουβέντες. Άλλο που αν ακολουθήσουμε τα λόγια αυτά -και αφού ξεπεράσουμε την πρακτική δυσκολία τους- ο δρόμος μας θα είναι καλύτερος. Καλύτερος, αλλά και πάλι δύσκολος. Πάντα δύσκολος.

Το να γελάς κόντρα σε μια καθημερινότητα που έχει άρωμα κατάθλιψης, το να καταφέρεις να πιστέψεις στον εαυτό σου σε μια κοινωνία που σε εκμηδενίζει, το να καταφέρεις να μην φοβάσαι σε μια ζωή που είναι φτιαγμένη από φόβους, το να μπορείς να προχωράς όταν παντού γύρω σου χτίζονται τείχη, όλα είναι δύσκολα.

Φαίνονται ανέφικτα και κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να αφιερώσεις και ολόκληρη ζωή για να τα πετύχεις. Αν τα πετύχεις…

Αλλά, μας αρέσει ή όχι, αυτή είναι αξία τους.

Το να μένουν λόγια τα οποία αποστηθίσαμε, ποστάραμε , κοινοποιήσαμε, ή χρησιμοποιήσαμε για να πούμε έμμεσα την αλήθεια μας σε κάποιον άλλο, τα… μικραίνουν.

Μπορεί να παραμένουν μεγάλα λόγια, αλλά με μικρό -μην σας πω μηδαμινό- αντίκρισμα…

Και είναι τόσο κρίμα…