Είναι ένα μπαμ εκκωφαντικό και όμως κανείς άλλος δεν το ακούει.
Ο θόρυβος που κάνει στο κεφάλι σου νιώθεις πως σε τρελαίνει…
Κοιτάς γύρω σου…
Κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτα…
Μα καλά, πως είναι δυνατόν να μην κατάλαβαν την έκρηξη;
Να μην άκουσαν το μπαμ;
Μα είναι λογικό…
Αυτό το μπαμ δεν ακούγεται και ας είναι για σένα ο πιο δυνατός θόρυβος…
Όσο για το ωστικό κύμα της έκρηξης, θα αργήσει να φανεί…
Και γι αυτό όλοι θα είναι απροετοίμαστοι…
Γιατί, απλά, αυτό που εκρήγνυται είναι η υπομονή σου.
Πίστευες πως οι αντοχές σου ήταν ανεξάντλητες. Πως θα μπορέσεις να κάνεις υπομονή.
Κι όμως έρχεται μία κατάσταση ή ένας άνθρωπος ή ένας συνδυασμός και των δύο και σου αποκαλύπτει την αλήθεια: Η υπομονή σου έχει όρια και μόλις έσπασαν!
Μέσα στο μυαλό σου έχει μόλις συντελεστεί μία έκρηξη και τα θραύσματα της υπομονής σε αγγίζουνε.
Ο πόνος είναι απίστευτος.
Κάθε άγγιγμα χαμένης αντοχής στο εσωτερικό του κορμιού σου σε καίει.
Για αρκετή ώρα δεν μπορείς να αντιδράσεις…
Πονάς και ακινητοποιείσαι γιατί φοβάσαι ότι στην παραμικρή κίνηση τα θραύσματα θα μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στο κορμί σου.
Περνάει αρκετή ώρα, δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόση…
Και ξαφνικά… Ηρεμία.
Κανένας πόνος, καμία αίσθηση…
Σαν ένα μπαλόνι που έσκασε και τώρα όλος ο αέρας βγήκε από μέσα στου.
Κάθεσαι στην πρώτη καρέκλα που βρίσκεις μπροστά σου αποσβολωμένος. Προσπαθείς να θυμηθείς πως έφτασες ως εδώ.
Θυμάσαι το λόγο, αλλά δεν θυμάσαι την αίσθηση. Το βουνό που τόσο καιρό ήταν μπροστά σου έχει εξαφανιστεί.
Λες και το διόγκωνε η υπομονή σου, λες και το γκρέμισε το μπαμ. Ήταν το πρώτο θύμα της έκρηξης και θα ακολουθήσουν πολλά. Όμως προς το παρόν αυτό το ξέρεις μόνο εσύ.
Αναλογίζεσαι γιατί, αφού ήταν τόσο απλό, δεν το έκανες νωρίτερα. Να σταματήσεις να έχεις υπομονή και να πεις ένα… «Αφήστε με ήσυχο», ή ένα «πάμε παρακάτω».
Μα αυτές οι διαδικασίες δεν είναι αυτόματες. Δεν παίρνεις ουσιαστικά εσύ την απόφαση.
Είναι θέμα του ίδιου του… οργανισμού σου.
Που αντέχει και αντέχει και αντέχει…
Και, όπως όλα τα πράγματα όταν το παρακάνεις, κάποια στιγμή σκάει.
Και εσύ νιώθεις ανακούφιση.
Γιατί τώρα το μυαλό είναι πιο καθαρό. Γιατί δεν χρειάζεται να πιέζεσαι πλέον από αποφάσεις άλλων ή από καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Γιατί κουράστηκες να κάνεις υπομονή.
Βέβαια, μέχρι την επόμενη κατάσταση.
Τον επόμενο άνθρωπο.
Την επόμενη ανάγκη υπομονής.
Τότε το μπαλόνι θα αρχίζει πάλι να φουσκώνει και εσύ απλά θα ελπίζεις ότι αυτή τη φορά θα βρεις τη λύση πριν σκάσει…
