Καταρχήν πρέπει να εξηγήσω ότι λατρεύω τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη.
Και επίσης λατρεύω το συγκεκριμένο τραγούδι.
Μόνο που –ως συνήθως- έχω και τις απορίες μου.
Διότι, είναι δυο μέρες αρκετές για το πάθος;
«Όσο μια βόλτα διαρκεί» για έναν έρωτα;
Και θα σας πω πως δεν είναι αρκετές. Αλλά είναι απαραίτητες…
Είναι εκείνες οι ιστορίες στη ζωή όλων μας, που δεν μπορούν να διεκδικήσουν το κομμάτι που ίσως θα θέλαμε να τους δώσουμε.
Λάθος στιγμή; Λάθος εποχή; Λάθος άνθρωποι;
Ένα κοινό σημείο: Το πάθος που έρχεται πάντα εκεί που δεν πρέπει.
Ο έρωτας που δεν έπρεπε να συμβεί και γι αυτό ακριβώς συνέβη.
Το πάθος που παίρνει τεράστιες διαστάσεις ακριβώς λόγω του ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει παρά … δυο μέρες μόνο.
Και η ανάγκη να ζήσεις σε αυτές τις δύο μέρες όσα ίσως σε μια άλλη «φυσιολογική» κατάσταση μέτραγαν χρόνια.
Δυο μέρες μόνο αρκετές να ζήσεις το πάθος, αλλά να μην φτάσεις στον κορεσμό. Στη συνήθεια, στην ρουτίνα.
Εκείνο το βεβιασμένο τέλος που δεν το φέρνει η επιθυμία, αλλά η ανάγκη, δίνει μυθικές διαστάσεις σε δύο μέρες.
Και δίνει αναμνήσεις έντονες που διογκώνονται και πονάνε.
Οπότε, ίσως καλύτερα να μην ζήσεις αυτές τις δύο μέρες;
Σιωπή…
Μην κοιτάτε εμένα, δεν φημίζομαι για τις λογικές απαντήσεις μου.
Εγώ αυτό που θα σας πω είναι αυτό που γράφαμε στα σχολικά λευκώματα με την… πείρα των 15 χρόνων μας: «Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες».
Άλλωστε όλη μας η ζωή στιγμές είναι.
Και μέσα σε δύο μέρες μπορεί να ζήσεις στιγμές που θα σε κάνουν να χαμογελάς ακόμα και όταν θα ανήκουν πια στο πολύ μακρινό παρελθόν.
Από την άλλη, ειδικά στις σχέσεις, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Οπότε, η περίπτωση «Δυο μέρες μόνο», είναι από τις λίγες στις οποίες γνωρίζεις.
Βέβαια, θα μου πείτε, θα πονέσεις. Γιατί εσύ δεν ήθελες δυο μέρες.
Ναι αλλά τις είχες. Τις έζησες.
Το να ζεις τις στιγμές που επιθυμείς δεν είναι από μόνο του μία κατάκτηση στη ζωή σου;
Το να μπορείς να δώσεις ζωή στο πάθος, στην επιθυμία σου, είναι… αμελητέο, επειδή ακριβώς έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια;
Μα και η ίδια η ζωή συγκεκριμένη διάρκεια έχει. Το γεγονός ότι σε αυτήν την περίπτωση ξέρεις ακριβώς το τέλος, τα αλλάζει όλα;
Και αν καταφέρεις να ζήσεις τις στιγμές αυτές σαν να μην υπάρχει αυτό το τέλος;
Αν μπορέσεις να το δεις όντως σαν μια βόλτα;
Ένα ταξίδι αστραπή;
Για τόσο μόνο;
Για τόσο…
Δυο μέρες μόνο που θα είναι όμως δικές σου…
