Σχεδόν 150 χρόνια πριν κάποιες γυναίκες διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους.
Σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, η μέρα της διαμαρτυρίας τους έχει ανακηρυχτεί σε παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Μόνο, που -κάπου στην πορεία των χρόνων- η μέρα έχασε το πολιτικό της νόημα και οι γυναίκες εισπράττουν… τριαντάφυλλα.
Την ίδια ώρα η ισότητα χάθηκε κάπου ανάμεσα στην χειραφέτηση και στην αλήθεια…
Νέα Υόρκη, 8 Μαρτίου 1857
Στις 8 Μαρτίου του 1857 οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, προχώρησαν σε μια μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σχεδόν 50 χρόνια μετά, στις 8 Μαρτίου 1909 γιορτάζεται για πρώτη φορά η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Ο εορτασμός, καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς, ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν καθιερώνει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία στη Ρωσία, μετά από προτροπή της φεμινίστριας Αλεξάνδρα Κολοντάι.
Όμως, μόλις το 1977 και αφού είχε προηγηθεί το φεμινιστικό κίνημα στη Δύση τη δεκαετία του ’60, ο ΟΗΕ κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών.
Σήμερα, οι γυναίκες γιορτάζουν.
Και σίγουρα έχουν κερδίσει πολλά από το μακρινό 1857.
Όμως την ισότητα δεν την κέρδισαν.
Όχι ακόμα.
Στον εργασιακό χώρο, στην πολιτική ζωή, στις κοινωνικές απαιτήσεις, ακόμα και μέσα στο σπίτι, η ισότητα παραμένει ένα δύσκολο στοίχημα. Η χειραφέτηση της γυναίκας σε πολλές περιπτώσεις την μετέτρεψε σε θύμα της. Την έμπλεξε σε ένα κύκλο υποχρεώσεων και απαιτήσεων και εκείνη ψάχνει να βρει την άκρη του, «ακουμπώντας» στα δικαιώματα που απέκτησε. Η γυναίκα, η μητέρα, η σύζυγος, η εργαζόμενη –και τις πιο πολλές φορές κακοπληρωμένη- πασχίζει να ανταπεξέλθει.
Και γιορτάζει. Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας και –παραδοσιακά- ενώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών και ακτιβιστές θα διαδηλώσουν σε όλο τον κόσμο για να κάνουν γνωστά τα αιτήματά τους για βελτίωση της θέσης των γυναικών. Για να εορτάσουν τις νίκες και τα επιτεύγματα του κινήματος.
Μα ακόμα και η γιορτή για τη γυναίκα κάπου έχασε το νόημα. Δεν αποτελεί πια φόρο τιμής σε εκείνες τις γυναίκες που έκαναν την αρχή. Αποτελεί ένα λόγο για ένα τριαντάφυλλο για το… ασθενές φύλλο που έχει τη γιορτή του.
Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και ένα ευχαριστώ για εκείνον τον άνθρωπο που παλεύει ανάμεσα στον πόνο της γέννας και την ισορροπία της δουλειάς.
Τελικά, το μόνο που μας θυμίζει πια εκείνη την αρχή είναι ότι κάπου μέσα στην μέρα της γυναίκας, ψάχνουμε ακόμα την ισότητα.
Κατά τα άλλα, Χρόνια μας πολλά…
