Πολλές φορές δεν θυμόμαστε ούτε τον τίτλο της ταινίας στην οποία τις ακούσαμε, αν και -σχεδόν πάντα- ξέρουμε ποιος τις είπε.
Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, εκείνες έφυγαν από το πανί και εισέβαλαν στους διαλόγους της καθημερινότητάς μας. Είναι οι κινηματογραφικές ατάκες που όλοι γνωρίζουμε και καταφεύγουμε σε αυτές όταν θέλουμε να περιγράψουμε κάτι με τον πιο… γλαφυρό τρόπο.
Και φυσικά, επειδή ως Έλληνες έχουμε χιούμορ (άλλο αν τα τελευταία χρόνια, ξεχνάμε να το πάρουμε μαζί μας), σε πολλές από αυτές αλλάξαμε… χαρακτήρα και από αμιγώς δραματικές τις μετατρέψαμε σε… κωμωδία.
Όχι άλλο κάρβουνο
Είναι η μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ατάκας που έχασε τον… προσανατολισμό της. Διότι, παρά το γεγονός ότι στην ταινία «Ορατότης Μηδέν» (1970), ο Νίκος Κούρκουλος “ζει” μια αμιγώς δραματική στιγμή, στην καθημερινότητα μας συνήθως τη χρησιμοποιούμε ειρωνικά, όταν θέλουμε ουσιαστικά να πούμε ότι εξαντλήθηκε η υπομονή μας.
Είναι πολλά τα λεφτά Άρη
Ατάκα, που, επίσης, αν και πρωτοειπώθηκε λίγο πριν από ένα φονικό, αποτελεί μία χιουμοριστική φράση σε συζητήσεις γύρω από τα χρήματα. Βέβαια, ποτέ κανείς δεν την είπε καλύτερα από τον Σπύρο Καλογήρου στον Νίκο Κούρκουλο στη «Λόλα» (1964).
Αμάρτησα για το παιδί μου
Ατάκα πολλών μελό ταινιών μιας άλλης εποχής και κυρίως τίτλος ταινίας του 1963, έχει και αυτή χάσει τη δραματικότητά της και χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να πούμε ότι αναγκαστήκαμε να κάνουμε κάτι.
Χούφτωσ’ την, χούφτωστ’ την!
Ανεπανάληπτος ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια» (1967), δίνει στον ελληνικό… λόγο έναν τρόπο να εκφράσει τα αυτονόητα! Από τις πλέον αγαπημένες -και διδακτικές!!!- ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου.
Το νου σας ρεμάλια
Ατάκα, που μπορεί να ξεκίνησε από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, μιλώντας στους γιους του, στην ταινία “Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι” (1968), ταιριάζει όμως σε πολλές… περιπτώσεις και όλοι κάποια στιγμή την έχουμε… χρειαστεί.
Στάσου μύγδαλα
Η ατάκα έκπληξη. Γιατί κανείς δεν περίμενε πως όταν ο Γιάννης Βόγλης κυνηγάει την “αθώα” Ανν Λομπεργκ στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» (1968) εκστομίζει μία… φράση -σουξέ. Όμως η φαντασία του έλληνα είναι γνωστή και τα μύγδαλα βρήκαν τελικά τη θέση τους!
Βεβαίως, βεβαίως
«Του Θεμιστοκλέους, βεβαίως, βεβαίως» έλεγε ο Χρήστος Τσαγανέας στην ταινία «Το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (1959) και άλλη μία ιστορική κινηματογραφική ατάκα γεννιόταν.
Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι
Ατάκα που έγραψε μία από τις πιο σημαντικές και δυνατές στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου, όταν ο Γιώργος Φούντας στη «Στέλλα» (1955) την είπε στην Μελίνα Μερκούρη. Και επίσης ατάκα, που έχει ακουστεί με κάθε τρόπο και με πολλές… αφορμές στην καθημερινότητά μας.
Οι ατάκες δεν τελειώνουν ποτέ: “Στρίβειν δια του αρραβώνος“, από τον Στέφανο Στρατηγό και “Λοιπόν δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε” από τον Ντίνο Ηλιόπουλο (και οι δύο στον «Ατσίδα», 1961),”Τι θα το κάνουμε εδώ μέσα, Αμέρικαν μπαρ;” από τον Δ. Παπαγιαννόπουλο στη «Βίλα των Οργίων» (1964), “Εγώ, παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω!” από τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γ. Τζαβέλλα (1965), “Έχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα;” (Κώστας Βουτσάς στο «Κορίτσια για φίλημα», 1965), “Ξέρεις από βέσπα;” στο «Τρελός, Παλαβός και Βέγγος» (1967), “Κατίνα, σαλαμάκι” από τον Κώστα Βουτσά στο «Ο Γόης» (1969), “Γυρίσατε;” από την Τζένη Καρέζη στην ταινία “Δεσποινίς Διευθυντής” (1964), “Εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα!” με την ανεπανάληπτη φωνή της Σαπφούς Νοταρά στο «Αχ αυτή η γυναίκα μου» (1967)…
Ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος και πολύ αγαπητός.
Γιατί οι ελληνικές ταινίες, ειδικά της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, είναι κομμάτι της ζωής μας.
Γι αυτό και οι ατάκες τους είναι ατάκες μας.
Οπότε… Βασικά Καλησπέρα σας!!!
