Μαγική είναι η δύναμη της μελωδίας…
Γιατί μπορεί να σε κάνει ξαφνικά να κλάψεις ή να χαμογελάσεις.
Ή και τα δύο μαζί…
Νότες που σου φέρνουν αναμνήσεις ή σου δίνουν δύναμη να δημιουργήσεις καινούργιες…
Σε κάνουν να περπατάς σε μονοπάτια που ίσως στην πραγματικότητα ποτέ να μην βρέθηκες.
Και όλοι μας έχουμε εκείνη την μία μελωδία, που πάντα θα μας ταξιδεύει.
Που πάντα θα μας φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη και ένα δάκρυ στα μάτια…
Λοιπόν, η δική μου μαγική μελωδία είναι ένα βαλς -και ας μην έμαθα ποτέ να χορεύω βαλς.
Ένα βαλς για χαμένα όνειρα, που μέσα από την μελαγχολία του με κάνει να ταξιδεύω και να πιστεύω ότι θα ζήσω τα ταξίδια μου…
Το «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, στο οποίο, φυσικά, αναφέρομαι, μου φέρνει στο μυαλό, πρώτα από όλα μία από τις ταινίες που πάντα με κάνουν να δακρύζω…
Ξέρετε για ποια λέω. Τα «Χαμένα όνειρα» με την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Δύο νέους μπλεγμένους στις… κουβαρίστρες με όνειρα να βγουν κάποτε από αυτές…
Και η ζωή να τους ανατρέπει κάθε όνειρο…
Κι εκείνοι να βλέπουν τα χρόνια να περνούν…
Και στο τέλος, συμβιβασμένοι να χορεύουν εκείνο το βαλς.
Το βαλς των ονείρων που όλοι μας κάποτε χάσαμε…
Γιατί, όλοι έχουμε κάποιες κουβαρίστρες που μας κράτησαν δεμένους στη ζωή μας.
Κάποιες κουβαρίστρες από τις οποίες παλεύουμε, αλλά δεν μπορούμε, να ξεφύγουμε. Και όλοι μας από κάποιο παράθυρο βλέπουμε τις εποχές να αλλάζουν και κάπου ανάμεσα στο χιόνι και στον ήλιο τα όνειρά μας να χάνονται. Και εμείς εκεί να τα κυνηγάμε, ντυμένα με την μελωδία ενός βαλς…
Αυτό ακριβώς είναι μάλλον που με κάνει να χαμογελάω όταν ακούω το Βαλς των χαμένων ονείρων. Όχι τα όνειρα που χάνονται, αλλά η ανάγκη μας να πιστεύουμε ακόμα σε αυτά. Η πίστη μας ότι μια μέρα θα ξεφύγουμε από τις κουβαρίστρες…
Και κάπως έτσι η μελωδία που αρχικά μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, με κάνει να χαμογελώ…
Πάντα ήταν η μουσική στην οποία κατέφευγα σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Ήταν η πρώτη μελωδία που επέλεξα να ακούσω όταν έχασα ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Αλλά και όταν έχασα τη δουλειά μου, όταν απλά δεν είχα διάθεση, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά…
Ήταν και είναι το δικό μου βαλς, η δική μου πόρτα διαφυγής από τις κουβαρίστρες.
Καταλαβαίνετε τι λέω.
Είπαμε, όλοι μας έχουμε μία μελωδία…
Και δεν έχουμε παρά να την αφήσουμε να ντύσει τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές μας.
Και να αφήσουμε την μουσική να κάνει τα μαγικά μας…
Για να χαμογελάσουμε και να ξεκινήσουμε και πάλι…
Ψάχνοντας την άκρη της κλωστής στην κουβαρίστρα…
