Σαν την προσωπική επαφή δεν υπάρχει τίποτα και ξέρω ότι συμφωνείτε όλοι…
Γιατί, πέρα από το ιδιαίτερο δέσιμο που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους όταν συναντώνται και μιλάνε από κοντά, η προσωπική επαφή σώζει… φιλίες και έρωτες, καθώς μας κρατάει μακριά από… παρεξηγήσεις.
Από την άλλη πλευρά, η τεχνολογία κάνει ότι μπορεί για να… μαλλιοτραβηχτούμε.
Πριν εξηγήσω τι εννοώ, πρέπει να επισημάνω ότι εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που, όχι Facebook δεν υπήρχε, αλλά ούτε καν κινητό τηλέφωνο. Εντάξει, δεν έχω και την ηλικία της Ακρόπολης, αλλά μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια, η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους δεν περιελάμβανε μηνύματα.
Να σκεφτείτε, όταν πήγα φοιτήτρια στην Πάτρα, χρειάστηκε ένας χρόνος για να μου συνδέσουν το σταθερό τηλέφωνο και το πορτοφόλι μου ήταν γεμάτο τηλεκάρτες (αν είστε κάτω των 20, ρωτήστε κάποιον… μεγαλύτερο τι σημαίνει αυτό που μόλις έγραψα).
Και παρά το γεγονός πως πάντα λάτρευα τον γραπτό λόγο, δεν τον χρησιμοποιούσα στην προσωπική επικοινωνία μου με τους ανθρώπους.
Έτσι, όποτε χρειαζόταν να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο αυτό γινόταν είτε τηλεφωνικά, είτε δια ζώσης…
Και ευτυχώς.
Γιατί ο τόνος της φωνής είναι αυτός που δίνει νόημα στις λέξεις.
Έτσι, ο άλλος πάντα καταλάβαινε τι εννοούσα και όλα πήγαιναν καλά. Ακόμα και αν τσακωνόμουν με κάποιον, αυτό γινόταν γιατί έτσι ήταν το λογικό να γίνει. Οι… φωνές μας είχαν δείξει τη διάθεση.
Τώρα, στην εποχή που «μιλάμε» μεταξύ μας κυρίως γραπτώς, η παρεξήγηση έχει γίνει για μένα κομμάτι της καθημερινότητας μου.
Και της καθημερινότητας των περισσότερων πιστεύω.
Γιατί, μη μου πείτε ότι ποτέ δεν σας έχει συμβεί να παρεξηγηθείτε με κάποιον, επειδή απλά εξέλαβε λάθος αυτό που του γράφατε σε κάποιο μήνυμα;
Ειδικά, όταν τα μηνύματα ανταλλάσσονται μέσω του Facebook, όπου συνηθίζουμε να κάνουμε ολόκληρους διαλόγους, η παρεξήγηση είναι ουσιαστικά… εξασφαλισμένη.
Το οτιδήποτε μπορεί να γράψεις ο άλλος έχει τη δυνατότητα να το εκλάβει όπως θέλει. Ή όπως φοβάται ότι το εννοείς εσύ…
Εσύ μπορεί να βρίζεις και να ειρωνεύεσαι και ο άλλος να θεωρεί ότι σε έχει κατακτήσει. Ή να του κάνεις το πιο… ναζιάρικο κομπλιμέντο και μετά από λίγο να βρίζεστε. Διαδικτυακά.
Αλλά ακόμα και ο ίδιος ο τσακωμός χάνει την αξία του, μέσω μηνυμάτων. Χάνεται βρε παιδί μου η ένταση, η ειρωνεία στο λόγο και η ικανοποίηση ότι έχεις το πάνω χέρι.
Μην μιλήσω για τις ερωτικές συνομιλίες (ερωτικές είπα, όχι σεξουαλικές. Αυτές, ως παιδί μιας άλλης εποχής, δεν θα τις καταλάβω ποτέ!).
Επανέρχομαι: Πως μπορεί να συνομιλείς με τον έρωτα σου και να μην τον βλέπεις; Αδιανόητο.
Θα μου πείτε, σε κάποιες -πολύ μακρινές- εποχές, οι ερωτευμένοι επικοινωνούσαν μέσω αλληλογραφίας… Τώρα, θέλετε πραγματικά να συγκρίνουμε τις ερωτικές επιστολές, που όλοι έχουμε στο μυαλό μας, με τα μηνύματα στο Facebook και τα emoticons (ειδικά αυτά, είναι κατηγορία από μόνα τους!);
Αν τώρα, σε όλα αυτά προσθέσετε και εκείνη την… αυτόματη διόρθωση, που είναι ότι πιο «μοχθηρό» έχει ανακαλυφθεί, καθώς διαλύει φιλίες και οικογένειες (!!!), τότε έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα.
Εγώ που σας τα λέω όλα αυτά, συνομιλώ πάρα πολύ μέσω μηνυμάτων. Γι αυτό και δεν μπορώ να σας πω να σταματήσετε να το κάνετε, καθώς αρκετές φορές είναι ο απαραίτητος τρόπος συνεννόησης. Αυτό όμως που λέω, πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε εσάς, είναι ότι ίσως πρέπει να θυμηθούμε και την ομορφιά του τόνου της φωνής και να την επιδιώκουμε σε κάθε ευκαιρία. Να ακούς τον άλλο όταν σου μιλά… Αν δηλαδή έχεις διαθέσιμες και τις δύο επιλογές, τότε να το πάρεις τηλέφωνο, να μην του στείλεις μήνυμα.
Στο κατώ κάτω της γραφής, θα σας πω το πιο απλό: Το ίδιο είναι να διαβάζεις «Σ΄ αγαπώ» και το ίδιο να στο λένε κοιτάζοντάς σε στα μάτια;
Όχι, μετά από αυτό, φέρτε μου αν θέλετε αντίρρηση.
Μόνο μην μου τη… γράψετε την… αντίρρηση, γιατί σας το λέω:
Θα παρεξηγηθούμε…
(Το τραγούδι που ακολουθεί, έχει -πάντως- να κάνει με την εποχή της τηλεκάρτας…)
