Εγωισμέ είσαι η πιο καλή παρέα;

Μου είπε πρόσφατα ένας φίλος πως η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αγάπη μας στο «εγώ». Και η πιο δύσκολη στο να την αποφύγουμε. Ο εγωισμός είναι η αμαρτία μας.

Λογικό. Γιατί «με τον εγωισμό βλάπτουμε εμάς και τους γύρω μας». Σαν τα τσιγάρα, μόνο που εκείνα το αναγράφουν στο πακέτο. Εμείς πάλι δεν έχουμε σχετική ταμπέλα πάνω μας.

Εγωισμός λοιπόν. Ο Ζορμπαδόκοσμος του Καζαντζάκη. Γιατί για τον κάθε Ζορμπά, ο κόσμος αναπόφευκτα είναι… ο Ζορμπάς. Και μόλις εκείνος θα πεθάνει, για τον Ζορμπά θα τελειώσει και ο κόσμος.

Φυσικότατο.

Μόνο που μέχρι να τελειώσει ο Ζορμπαδόσκοσμος πληγώνει και πληγώνεται.

Ο εγωισμός είναι εθιστικός. Είναι ένα κελί, στο οποίο ουσιαστικά είμαστε κλειδωμένοι, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε.

Το κελί του εγώ, η φυλακή μας, της οποίας έχουμε τα κλειδιά…

Μα δεν ανοίγουμε…

Γιατί είναι ωραίο και εύκολο το «εγώ ξέρω».

Εγώ παίρνω τη σωστή απόφαση.

Εγώ αποφασίζω.

Εγώ σε σκοτώνω.

Εγώ με πληγώνω.

Δεν έχει παράθυρο το κελί. Αν είχε, μπορεί και να ακούγαμε κάποια φωνή να μας λέει να σταματήσουμε για λίγο. Να σκεφτούμε πέρα από το εγώ. Όμως δεν έχει παράθυρο, είναι η τέλεια φυλακή.

Καθόμαστε μόνοι μέσα στο κελί και φτιάχνουμε τον κόσμο έξω από αυτό, όπως θέλουμε. Περιορισμός δεν υπάρχει. Άλλωστε δεν θα βγούμε ποτέ ουσιαστικά έξω από το κελί για να ζήσουμε στον κόσμο που φτιάξαμε. Γιατί λοιπόν να μην είναι αυτός σκληρός; Γιατί να μην είναι μη βιώσιμος;

Εγώ τον έφτιαξα, τέλειος είναι.

Και αν κάποιες φορές, μέσα από τις μικρές χαραμάδες στον τοίχο του κελιού μας, φτάσει σε εμάς κάποια φωνή και ανατρέψει το τέλειο δημιούργημα μας, κλείνουμε τα αφτιά. Ποιος είναι αυτός που μας μιλάει και νομίζει ότι ξέρει καλύτερα από εμάς;

Και αντί να σκεφτούμε αυτό που μας λέει και να δούμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια του, έτσι για αλλαγή, εμείς κοιτάμε να τον διώξουμε. Να τον πληγώσουμε γιατί τόλμησε να φέρει αντίρρηση στο τέλειο εγώ μας.

Θα μου πείτε δεν είναι όλοι εγωιστές.

Θα σας πω πως όλοι είμαστε.

Η διακύμανση ίσως να κάνει μια διαφορά, μα στην ουσία όλοι το εγώ μας διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού. Και το πληρώνουμε με την μοναξιά, η οποία μας οδηγεί ποιο κοντά στο εγώ.

Φαύλος κύκλος;

Αναπόφευκτος;

Ίσως όχι. Αλλά θέλει πολύ δύναμη ψυχής, για να πεις ότι θα παλέψεις να βγεις από το εγώ σου.

Θέλει δουλειά πολύ…

Και νιώθουμε πολύ κουρασμένοι, προσπαθώντας να ανταποκριθούμε στα μικρά, για να παλέψουμε με κάτι τόσο μεγάλο.

Κι όμως αν τα καταφέρναμε… θα ήταν και τα μικρά πιο εύκολα. Γιατί αν μικραίναμε λίγο το «εγώ» και δίναμε λίγο χώρο στο «μαζί», όλα θα μοιράζονταν. Και τα προβλήματα.

Μα εκείνο το εγώ είναι τόσο δυνατό.

Σας το λέω… ΕΓΩ!