Είναι κακοί οι… εισβολείς;

Ξεκινάω από πολύ… μακριά και θέτω ερώτημα:

Είναι τελικά κακός αυτός ο άνθρωπος;

Ερώτημα ρητορικό διότι, ο άνθρωπος που εννοώ –και δεν πειράζει που εσείς δεν τον ξέρετε, τον ξέρω εγώ και αρκεί- δεν είναι κακός και είμαι σίγουρη γι αυτό.

Αλλά, έχει βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα.

Είναι πάντα εκείνος που μου πάει κόντρα. Κόντρα σε όλα και το «όλα» το εννοώ απόλυτα.

Ότι και να πω πρέπει να έχει απάντηση.

Η τελευταία λέξη δεν μπορεί να είναι ποτέ δική μου.

Και, φυσικά, κάθε διάλογος πρέπει να έχει νικητή, που θα είναι ο εξής ένας: Εκείνος.

Όλοι έχετε έναν τέτοιον άνθρωπο…

Συνήθως οι άνθρωποι σαν αυτόν είναι, δυστυχώς -ή ευτυχώς, για μένα- έξυπνοι. Ετοιμόλογοι και με τεράστια αποθέματα φαντασίας. Φυσικά, πάντα θέλεις να συζητάς μαζί τους, γιατί σε ιντριγκάρει το γεγονός ότι μπορεί να κερδίσεις.

Και κάποιες φορές νικάς.

Αλλά κανείς από τους δύο δεν παραδέχεται τη νίκη του άλλου. Τουλάχιστον στον άλλον, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται την ήττα του…

Όμως, κανείς δεν αποδέχεται την ήττα στο παιχνίδι του μυαλού.

Και αυτό είναι όλο το θέμα: Το να μπορείς να παίξεις με το μυαλό του άλλου, αλλά με τη θέλησή του.

Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν λάβει διαστάσεις… τηλεγραφήματος, δεν χωράνε πια τα παιχνίδια του μυαλού. Οι χρόνοι μας είναι πάντα περιορισμένοι και οι αντοχές πεσμένες. Έτσι, πιστεύουμε –λάθος κατά την άποψή μου- ότι αφού μπορούμε να το αποφύγουμε να κουράσουμε το μυαλό μας, γιατί να το κάνουμε.

Και θα σας απαντήσω τώρα εγώ η αφελής:

Μήπως γιατί είναι απλά ωραίο;

Μυαλό έχουμε (ελπίζω), γιατί να μην το παιδέψουμε;

Στο κάτω κάτω της γραφής, χρήσιμο το “τηλεγράφημα”, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα “γράμμα” γεμάτο περιγραφές.

Και θα μου ξαναπείτε:

«Ναι, αλλά πως θα μπούμε στο παιχνίδι αυτό;».

Και θα σας πω γιατί προκύπτει.

Όλοι, μα όλοι, έχουμε την ευκαιρία στη ζωή μας να γνωρίσουμε ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να αναμετρηθούμε σε αυτό το παιχνίδι.

Γιατί η αξία του υπάρχει μόνο αν οι παίκτες είναι ισάξιοι και ας μην το γνωρίζουν.

Ή μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, το γνωρίζουν, γι αυτό μπαίνουν στη διαδικασία…

Απλά υποκρίνονται πως δεν το γνωρίζουν…

Από τη στιγμή λοιπόν που συναντάμε έναν άξιο ανταγωνιστή, δεν χρειάζεται παρά να αφεθούμε σε αυτό που μας προκαλεί…

Και πάντα προκαλεί το μυαλό μας στο να παίξει…

Βέβαια, πάντα τα νεύρα μας κινδυνεύουν με… σπάσιμο.

Λογικό, καθώς το μυαλό κουράζεται και κάποιες φορές βιάζεται. Και ποτέ δεν θέλει να χάνει.

Έτσι, κάθε φορά που χάνει μια παρτίδα ετοιμάζεται για την επόμενη…

Και στο στάδιο της προετοιμασίας, τα νεύρα σπάνε…

Και όμως το παιχνίδι του μυαλού είναι πάντα ενδιαφέρον και ποτέ δεν ξέρεις τα όριά του.

Γιατί όταν παίζεις με κάτι τέτοιο, ουσιαστικά δεν υπάρχουν όρια.

Μέσα από τη στρατηγική του άλλου ακολουθείς και εσύ νέες στρατηγικές και ανακαλύπτεις πως μπορείς να κινηθείς σε επίπεδα που δεν είχε χρειαστεί να αναζητήσεις…

Και φυσικά, πάντα είναι αιφνιδιαστικό συμπέρασμα να διαπιστώνεις πως μπορεί και κάποιος άλλος να ακολουθεί παρόμοιες σκέψεις και τακτικές με σένα.

Και κάποια στιγμή θα καταλάβετε και οι δύο ότι το θέμα δεν είναι να κερδηθεί κάποιος πόλεμος. Όλη η ουσία είναι στο να κερδίζετε κάθε μάχη ξεχωριστά. Και κάπως έτσι να συνεχίζεται ο πόλεμος…

Ξέρω, θα μου πείτε, τι σας λέω τώρα με τόσα προβλήματα που έχετε να κουράσετε το μυαλό σας και για έναν ακόμα λόγο.

Και όμως τελικά, όλο αυτό θα σας ξεκουράσει. Θα σας κάνει να χαμογελάσετε κάθε φορά που χάνετε -φυσικά ποτέ μπροστά στον αντίπαλο- και να προσπαθήσετε να ανακαλύψετε πως εκείνος έφτασε σε αυτή την νίκη.

Άλλωστε, ένα παιχνίδι είναι, απολαύστε το.

Αποκλείεται να βγείτε χαμένοι.

Διαβάστε το «γράμμα» και αφήστε το τηλεγράφημα για τις υπόλοιπες, τις πιο πεζές, στιγμές της ζωής σας…

* Αφιερωμένο, γιατί το υποσχέθηκα…

Όσο για τη φωτογραφία του κειμένου, αποτελεί… παραγγελία!