Έρωτας; Πληκτρολογεί….

Διαβάστηκε…

Πληκτρολογεί…

Έχετε 1 νέο μήνυμα…

Συγχαρητήρια, μόλις ερωτευτήκατε…

Κάτι δεν πάει καλά σε όλο αυτό…

Λοιπόν, θα σας πω τι με απασχολεί. Πρόσφατα, σε μια κουβέντα άκουσα ότι μία γυναίκα μπορεί να ερωτευθεί κάποιον μέσα από μία φωτογραφία του στο Facebook και κάποια προσωπικά μηνύματα.

Θέλω να διαβάσετε προσεχτικά τη λέξη που χρησιμοποίησα: Ερωτευτεί.

Και κάπου εκεί προβληματίστηκα. Γιατί ή εγώ είμαι τελικά πολύ μεγάλης ηλικίας -και δεν το έχω πάρει και χαμπάρι- ή… “κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανίας»!

Λοιπόν, θα σας πω την άποψή μου για το πώς πιστεύω ότι είναι ο έρωτας και αν όλοι συμφωνείτε με την παραπάνω άποψη και όχι μαζί μου, σας υπόσχομαι πως θα το ψάξω… Γιατί κάπου θα έχω εγώ το πρόβλημα!

Λοιπόν, ξεκινώντας πρέπει να σας τονίσω ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως ερωτεύεσαι μια φωτογραφία.

Όσο ωραίο και αν είναι το πρόσωπο που απεικονίζει, όσο και αν σε ελκύει.

Σου αρέσει ένα πρόσωπο σε μια φωτογραφία. Λογικό. Αλλά να το ερωτευτείς; Να θέλεις διαρκώς να είσαι μαζί του, να το σκέφτεσαι, να σου δημιουργεί τέλος πάντων όλα τα… φαρμακερά συμπτώματα του έρωτα;

Ο έρωτας για μένα είναι αποτέλεσμα πολλών συνισταμένων.

Είναι μία υπόθεση που αφορά όλες τις αισθήσεις σου και φέρνει σε άψογη συνεργασία το μυαλό και την καρδιά σου…

Ένα όμορφο πρόσωπο σε ελκύει, εκείνο όμως που θα σε κάνει να το ερωτευτείς είναι… κάτι. Κάτι που σου δημιουργεί η παρουσία του στο χώρο, το βλέμμα του όταν πέφτει πάνω σου, ο ήχος της φωνής του.

Είναι μία αίσθηση που θα πρέπει να κερδίσει πρώτα το μυαλό σου.

Και συνήθως είναι αμφίδρομο -τουλάχιστον στο πρώτο του στάδιο- γιατί με έναν μαγικό τρόπο το βλέμμα που «εισβάλλει» στα μάτια σου είναι επίσης ερωτευμένο.

Είναι ένα χαμόγελο ή ένα αστείο που θα μοιραστείς, είναι η στιγμή που θα ταυτιστείς, θα συζητήσεις…

Όχι γραπτώς. Συζήτηση από εκείνη την παλιά: Μιλάς, ακούω. Μιλάω, ακούς. Χαμογελάς σε βλέπω, χαμογελάω με βλέπεις. Λέω κάτι και γελάς. Ακούω το γέλιο σου, δεν διαβάζω «Χαχαχαχαχα».

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν και πιστεύω ότι όλοι καταλαβαίνετε τις λέω.

Άντρες και γυναίκες. Γιατί ο έρωτας είναι αίσθημα και αίσθηση.

Έχουμε βέβαια την τάση να συγχέουμε το συναίσθημα του έρωτα με τη σεξουαλική του έκφανση και να ονομάζουμε… καρδούλες και φιλάκια τις βιολογικές μας ανάγκες.

Αυτές, λογικά, θα μπορούσαν να βρουν μία «ανταπόκριση» μέσω του Facebook. Ίσως και μια φωτογραφία να αρκεί.

Μα εγώ δεν αναφέρομαι σε αυτό.

Μιλάω για εκείνο το συναίσθημα που σου σφίγγει το στομάχι και κάνει το χαμόγελο να έχει εξελιχθεί σε ένα είδος… τατουάζ στο πρόσωπο σου.

Τώρα… ή εγώ παραμυθιάζομαι ή όσοι ερωτεύτηκαν φωτογραφίες.

Δεν ξέρω να σας πω.

Αν όμως δεν ακούσεις τη φωνή του άλλου, δεν ξαφνιαστείς σε ένα τυχαίο άγγιγμά του, πριν ακόμα συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει, και –κυρίως- δεν «συλλάβεις» ένα βλέμμα καρφωμένο στα μάτια σου, πως στο καλό ερωτεύεσαι;

Πολύ με έχετε μπερδέψει με αυτή την τεχνολογία και θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω!

Πάντως εγώ οφείλω να την κάνω την ερώτηση: Μήπως έχετε ανάγκη να ερωτευθείτε πραγματικά και έχετε απλά ξεχαστεί μπροστά στην οθόνη;

Μήπως να δοκιμάσετε και τον παλιό τρόπο του φλερτ;

Πώς να σας το πω πιο απλά: Το ίδιο είναι να διαβάζεις ένα μου αρέσεις και το ίδιο να το ακούς;

Μα αν το διαβάσεις απλά, πως θα ακούσεις εκείνο το μικρό κόμπιασμα στη φωνή του άλλου που κρατάει κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά έχει πει τα πάντα;

Και το βλέμμα που -όσο θρασύ και αν ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου πέφτει στο πάτωμα, φοβισμένο από την ομολογία;

Ξέρω, θα με στείλετε στον κόσμο της Χιονάτης…

Να σας πω όμως κάτι;

Δεν είναι και τόσο άσχημα εδώ…

Κανείς δεν πληκτρολογεί…

Απλά ερωτεύονται…