Φαντασία μου πλανεύτρα…

Είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα;

Ή για να το θέσω και λίγο πιο… έντεχνα: Δεν φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει;

Λοιπόν, η φαντασία όντως έχει τις ευθύνες της.

Διότι, θέλουμε ή όχι να το παραδεχτούμε, κάνει τα πράγματα δύσκολα.

Παίρνει… πρωτοβουλίες και μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια.

Πρέπει όμως να ενοχοποιήσουμε μόνο αυτή για την τύφλωσή μας σε ότι αφορά στις σχέσεις μας;

Δηλαδή έτσι, μόνη της, ξύπνησε ένα πρωί η φαντασία και είπε: «τώρα θα βρω κάποιον και θα τον πλάσω κατά το δοκούν; Και τρέχα μετά εσύ να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα;».

Όχι βέβαια.

Γιατί η φαντασία δεν έδρασε από μόνη της.

Ηθικός αυτουργός στο έγκλημα ήταν η ανάγκη.

Ξέρετε ότι έχω δίκιο.

Για κάντε μια μικρή αναδρομή…

Ναι, θυμάστε;

Κάθε φορά που η φαντασία έπλαθε, εσείς είχατε από πριν ανάγκη αυτό ακριβώς που εκείνη δημιούργησε.

Είχατε ανάγκη μια συμπεριφορά, ένα είδους ανθρώπου, ένα είδος σχέσης, έναν μεγάλο έρωτα, μια δυνατή φιλιά…

Και στο πρώτο πρόσωπο που μπήκε στη ζωή σας η φαντασία έδωσε τα ανάλογα χαρακτηριστικά.

Και έτσι ικανοποιήθηκε η ανάγκη σας.

Προσωρινά βέβαια και ψεύτικα…

Γιατί, όταν πέρασε λίγος καιρός είδατε την αλήθεια.

Η φαντασία, βλέπετε, τα αλλάζει όλα και τα φέρνει στα μέτρα μας, αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα πιο δυνατή.

Έτσι, ένα πρωί ξυπνάς, κοιτάς δίπλα σου και όλα είναι διαφορετικά…

Και τα διώχνεις, γιατί απλά δεν είναι αυτό που πίστευες.

Το κακό βέβαια είναι ότι αν από την αρχή τα είχες δει στη σωστή τους διάσταση, ίσως να σου αρκούσαν και να τα κρατούσες στη ζωή σου. Γιατί θα τα δεχόσουν όπως είναι και δεν θα άλλαζαν.

Έλα όμως που η ανάγκη έδωσε πνοή στη φαντασία…

Θα μου πείτε τώρα -και σωστά θα μου το πείτε- δηλαδή μόνο εγώ φταίω; Η δική μου ανάγκη, η δική μου φαντασία;

Όχι, συνήθως δεν φταίμε μόνο εμείς.

Φταίει και το… υποκείμενο της φαντασίας μας.

Διότι οι άνθρωποι που μπαίνουν με οποιαδήποτε ιδιότητα στη ζωή μας, έχουν πάντα έναν μαγικό τρόπο να αντιλαμβάνονται, έστω και αμυδρά, τις ανάγκες μας.

Ή, αν προτιμάτε, προς τα πού αυτές μας οδηγούν.

Και έτσι, υποσυνείδητα, αν θέλουν πραγματικά να μπουν στη ζωή μας, προσαρμόζονται με τέτοιον τρόπο ώστε να πλησιάσουν προς αυτό που θα θέλαμε να είναι.

Και τότε –πάλι- η φαντασία μας, παίρνει αυτό το «ψίχουλο» ελπίδας, το μετατρέπει στην απόλυτη ταύτιση με αυτό που επιθυμούμε και… τα προβλήματα αρχίζουν.

Η φαντασία λοιπόν είναι μεγάλος… μπελάς, αλλά όμορφος.

Γιατί, σκεφτείτε από την άλλη, πόσο πεζή θα ήταν η ζωή μας, πόσο μονότονες οι σχέσεις μας χωρίς αυτήν;

Της δίνουμε λοιπόν άφεση αμαρτιών και την κρατάμε στη ζωή μας.

Γιατί, έτσι και αλλιώς, για να είμαστε ρεαλιστές, και να θέλουμε δεν μπορούμε να τη διώξουμε…