Σαν σήμερα, το 1828, γεννήθηκε μια σημαντική μορφή της λογοτεχνίας· o Ιούλιος Βερν, ο οποίος αποτέλεσε τον πατέρα των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας…
Ο Γάλλος συγγραφέας, είχε την ικανότητα να πλάθει με τη φαντασία του, πράγματα που δεν υπήρχαν στην εποχή του. Εμείς, προκειμένου να του αποτίσουμε φόρο τιμής για την τεράστια προσφορά του στην τέχνη, αλλά και για την έμπνευση, την οποία προσέφερε σε διάφορους πρωτοπόρους της ανθρωπότητας, θα επιδιώξουμε να οραματιστούμε έναν μελλοντικό κόσμο, διαφορετικό από τον δικό μας.
Στον πλανήτη «Ελπίδα», λοιπόν, ζουν άνθρωποι. Υπάρχουν κι εκεί ήπειροι, απομακρυσμένες εκτάσεις, άλλες εύφορες και άλλες άγονες, άλλες πολύ θερμές και άλλες παγωμένες.
Όμως δεν υπάρχουν σύνορα. Οι τόποι έχουν ονομασίες, μα δεν έχουν φράχτες, τείχη και στρατούς. Μια Παγγαία ειρήνης, φαινομενικά αφηρημένη χωροταξικά, αλλά ουσιαστικά δομημένη από την ίδια αντίληψη: ότι η επιβίωση των κατοίκων αυτού του πλανήτη, εξαρτάται από την ευημερία του καθενός ξεχωριστά.
Η κάθε περιοχή, λοιπόν, εκμεταλλεύεται να πλεονεκτήματά της (πόρους ανάλογα με το περιβάλλον), προκειμένου να καλύψει αδυναμίες κάποιας άλλης -στους αντίστοιχους τομείς- και το αντίστροφο.
Επιπλέον, υπάρχουν μεν άτομα, που εξουσιοδοτούνται να παίρνουν αποφάσεις μέσα στις κοινωνίες, ωστόσο, η θητεία τους είναι πολύ μικρή και παράλληλα δεν τους παραχωρείται απολύτως κανένα προνόμιο. Ουσιαστικά, η ενασχόλησή τους με τα κοινά αποτελεί υποχρέωση, με τη σκυτάλη παραδίδεται γρήγορα.
Όλοι απασχολούνται με κάτι παραγωγικό, κι έτσι ο καθένας διαθέτει αρκετό χρόνο, ώστε να περάσει ξέγνοιαστες στιγμές και να δημιουργήσει. Κάπως έτσι έχουν αναπτυχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι τέχνες, μα και γενικότερα ο πολιτισμός.
Άπαντες έχουν ίσα δικαιώματα και η όποια διάκριση αποτελεί σοβαρό αδίκημα. Εξίσου σοβαρό αδίκημα, θεωρείται και η απληστία, ενώ δεν επιτρέπεται η υπερσυσσώρευση χρήματος (το αποκαλούν «εργαλείο») σ’ ένα πρόσωπο. Εξάλλου, στον πλανήτη «Ελπίδα», το χρήμα κινείται διαρκώς, σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα, το οποίο φροντίζει να καλύπτει άμεσα τις όποιες ανάγκες προκύπτουν ανά πάσα ώρα και ημέρα σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν υπάρχουν και τράπεζες. Διότι το «εργαλείο» δεν χρειάζεται ν’ αποθηκευτεί. Ακόμα, κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί συνάνθρωπό του, δεδομένου ότι κανείς δεν εργάζεται για λογαριασμό ενός προσώπου ή μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, αλλά για λογαριασμό του συνόλου και μόνο.
Σε ασύλληπτα υψηλό επίπεδο, βρίσκεται η Παιδεία (της έχει αποδοθεί τεράστια βαρύτητα), που διαφέρει κατά πολύ από τη δική μας: Διδάσκεται κυρίως η πεμπτουσία της ζωής στον πλανήτη «Ελπίδα», δηλαδή η αλληλεγγύη, μα και το δώρο της γέννησης, δηλαδή η συνέχιση της ευημερίας (μέσω της διατήρησης του κύκλου της προσφοράς) και της εξέλιξης του πολιτισμού.
Άπαντες παραμένουν πιστοί σε όλες αυτές τις αξίες, επειδή κάποτε οι πρόγονοί τους μετοίκησαν σε αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη, τον οποίο ονόμασαν «Ελπίδα». Και αναγκάσθηκαν να μετοικήσουν, αφού κατέστρεψαν τον πλανήτη, όπου γεννήθηκε ο άνθρωπος.
Έτσι, στην εκπαίδευση των κατοίκων του πλανήτη «Ελπίδα», συμπεριλαμβάνεται και μια μαύρη βίβλος (την αποκαλούν «Πόλεμος»), που περιγράφει με απόλυτη γλαφυρότητα τα φρικτά εγκλήματα του μακρινού παρελθόντος.
Τις αμαρτίες εκείνων που κατοικούσαν ένα χαμένο πια άστρο, του οποίου τ’ όνομα τείνει να σβηστεί από τη μνήμη τους. Και αυτό, ίσως είναι το μόνο πράγμα που καμιά φορά τους φοβίζει. Το αποκαλούν ακόμα «Σπίτι» ή αλλιώς… «Γη».
