Άτιμο πράμα ρε παιδί μου η κρίση· ύπουλο: Αρχικά σε κτυπά σε οικονομικό επίπεδο, κι έπειτα ξεκινά η ισοπέδωση σε όλα τα υπόλοιπα.
Καθότι, εφόσον κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες ο Καπιταλισμός, πλέον την εξουσία μπορεί να την έχει μόνο μερικώς η όποια κυβέρνηση, αφού έχουν παραδοθεί προ πολλού προνόμια και μέσα, σε εγχώριους πλουτοκράτες.
Και κάπως έτσι, στην πολύπαθη Ελλάδα μας, εκατοντάδες υπάλληλοι σε ΜΜΕ, στους οποίους δίδεται δημόσιο βήμα, έχουν παύσει να είναι απλώς εργαζόμενοι (καλά, για αντικειμενικότητα ούτε λόγος φυσικά) και έχουν μετατραπεί σε φερέφωνα, κομάντα, στρατιώτες, φύλακες των συμφερόντων των αφεντικών τους.
Ταξικά λοιπόν, όλοι αυτοί οι παπαγάλοι, μπορεί να βρίσκονται σε χαοτικά μεγάλη απόσταση από τους επιχειρηματίες, τους οποίους γλείφουν, αλλά για τους ίδιους αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Δεν τους απασχολεί, δηλαδή, ποιους και πόσους (πάντοτε αδύναμους και πολλούς) θα πλήξουν την ώρα που φέρουν εις πέρας την αποστολή, η οποία τους έχει ανατεθεί μέσω διαταγής. Έχουν γίνει ένα με το σύστημα. Δεν ρωτούν, δεν σκέπτονται: Εκτελούν τα καθήκοντα τους μέχρι κεραίας· χωρίς δισταγμό.
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν πως θεωρούν ότι δεν βλάπτουν κανέναν και ότι απλώς κάνουν τη δουλειά τους ή πως εάν δεν ήταν οι ίδιοι, θα ήταν κάποιος άλλος στη θέση τους. Βλέπετε τα έχουν λύσει τα συνειδησιακά τους προβλήματα.
Κι αυτές οι τραγικές περιπτώσεις είναι και οι καλύτερες δυνατές, καθώς υπάρχουν και χειρότερα: Οι νεοφιλελέδες παπαγάλοι για παράδειγμα, οι οποίοι τάχα πιστεύουν σε άλλες λύσεις, γι’ αυτό λυσσούν ολημερίς κι ολονυκτίς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έχουν αυθυποβληθεί. Έτσι δικαιολογούν τον ατομικισμό τους μέσα στην κοινωνία μας, τη δειλία και τη φιλαργυρία τους.
Αμετανόητοι εντολοδόχοι του εγχώριου Κεφαλαίου και κατ’ επεκτασίν του αλληλένδετου με αυτό, δηλαδή του ξένου και φυσικά των τοκογλύφων δανειστών μας. Κονδυλοφόροι γερμανοτσολιάδες της σύγχρονης ιστορίας, που γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως για τις αξιώσεις των αδηφάγων αφεντικών τους, πάντοτε προθυμότατοι για οποιαδήποτε μορφή αηδούς προπαγάνδας, όποτε τους καλεί το καθήκον. Φανατικοί πολέμιοι των λαϊκών διεκδικήσεων, τις οποίες -ωστόσο- προβάλλουν με στόμφο και απαράμιλλη υποκρισία, όποτε αυτό κρίνεται σκόπιμο από το χέρι που τους ταΐζει.
Καμία δικαιολογία κύριοι, όπως και να θέλει ν’ αντεπιχειρηματολογήσει κανείς. Κανένα ελαφρυντικό για τους πολύζηλους υπαλλήλους της διαπλεκόμενης μιντιακής χούντας, της τρομοκρατίας και του ψεύδους. Γιόμισε ο τόπος πια και δεν βλέπω να ξεσκουληκιάζουμε, που έλεγε κι ο σγχωρεμένος ο Βέγγος…
