Ο συνθέτης ήταν νέος και αυτή ήταν η πρώτη του δουλειά..
Ήταν όμως απαιτητικός, όχι από άποψη, από ανάγκη.
Την ανάγκη του άρτιου αποτελέσματος.
Γι αυτό και ο Μάτσας διέθεσε το χρόνο και το χρήμα που ο νέος συνθέτης απαίτησε.
Και όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, ήταν εκείνος με τον οποίο εγκαινιάστηκε το σήμα MINOS.
Και άξιζαν και ο χρόνος και το χρήμα, καθώς στις 13 Δεκεμβρίου του 1968, κυκλοφόρησε στα δισκοπωλεία, ένα κλασικό άλμπουμ.
Τίτλος του: «Ο Σταθμός».
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοϊζος…
Γιατί εκείνος, ήταν ο νεαρός συνθέτης…
Δύο χρόνια πριν, το 1966, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος γνώρισε τον Μάνο Λοϊζο στον διευθυντή της δισκογραφικής εταιρίας Μίνος, Μάκη Μάτσα.
Το υλικό του Σταθμού ήταν ήδη έτοιμο, αλλά ο δίσκος δεν έγινε, γιατί ο Μάτσας δεν πείστηκε από τους στίχους του Μάνου Λοϊζου.
Δύο χρόνια μετά, στην μουσική μπαίνουν οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου και η πρώτη δουλειά, με την υπογραφή του Μάνου Λοϊζου και ερμηνευτή τον Γιάννη Καλατζή, ξεκίνησε να ηχογραφείται.
Παρά το γεγονός ότι ο Λοϊζος δεν ήταν τότε παρά ένα άσημος νέος δημιουργός, όταν μπήκαν στο στούντιο ήταν πολύ απαιτητικός και χωρίς να λογαριάζει τον χρόνο και έξοδα, ξόδευε αμέτρητες ώρες για την ηχογράφηση κάθε τραγουδιού.
Ήθελε όλα να είναι τέλεια και ο διορατικός Μίνως Μάτσας του το επέτρεψε.
Ο δίσκος ονομάστηκε «Ο Σταθμός» και εκτός από το ομώνυμο τραγούδι, ξεχώρισαν και το «Παλιό Ρολόι» και το «Δελφίνι Δελφινάκι». Ο «Σταθμός» ήταν ο πρώτος μεγάλος δίσκος του Λοΐζου και, ταυτόχρονα, ο δίσκος με τον οποίον εγκαινιάστηκε το σήμα MINOS.
Ιδιαίτερη σημασία, αποκτά πλέον, τόσα χρόνια μετά, το σημείωμα, μέσα στο δίσκο:
«Για τη στερεοφωνική εγγραφή του χρειάσθηκαν 214 ολόκληρες ώρες δουλειάς. Τούτο το τεράστιο σε αξία μουσικό έργο αποδίδεται από τον καθιερωμένο πια Γιάννη Καλατζή, τη μοναδική Λίτσα Διαμάντη, τον κλασικό στο είδος του Δημήτρη Ευσταθίου και το καινούριο ταλέντο: το Γιώργο Νταλάρα»…
Κομμάτια της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, στο δίσκο ενός νεαρού συνθέτη…
