Ανήκετε κι εσείς στην κατηγορία «Μαμάδες που κάνουν όσα ποτέ δεν θα έκαναν»;
Αν έχετε παιδιά, σίγουρα ανήκετε.
Διότι αυτός είναι ο κανόνας και απλά… ηρεμήστε.
Μην πανικοβάλλεστε και κυρίως μην πιστέψετε ότι τα κάνετε όλα λάθος. Γιατί, όλες μας τα κάνουμε!
Πρόσφατα βρέθηκα σε μία παρέα φίλων, εκ των οποίων κανείς δεν έχει παιδιά.
Και φυσικά, όπως γίνεται πάντα, όλοι είχαν μία άποψη για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά. Τρεις άνθρωποι, πενήντα τρεις απόψεις και καμία από αυτές… εφαρμόσιμη.
«Εγώ, αν είχα παιδιά, δεν θα τα άφηνα να βλέπουν πολύ τηλεόραση».
«Εγώ, αν είχα παιδιά, θα έπαιζα μαζί τους όσο μπορούσα περισσότερο».
«Εγώ, αν είχα παιδί, δεν θα του έπαιρνα tablet πριν από τα 12».
«Εγώ, αν είχα παιδί, θα έφτιαχνα μόνο υγιεινά φαγητά»…
Και ο κατάλογος ατελείωτος.
Και κάθε φορά που μία πρόταση έπεφτε στο τραπέζι, εγώ όλο και λούφαζα στην καρέκλα μου, μήπως γίνω τελικά αόρατη και γλιτώσω την κατακραυγή.
Και πάνω εκεί που είχα ντραπεί όσο δεν πάει και σκεφτόμουν πως όπου να ναι θα με επισκεφτεί η πρόνοια, κατάλαβα ξαφνικά κάτι.
Μου ήρθε μια… αναλαμπή η οποία ξεκινούσε από μία φράση κλειδί: «Εγώ, ΑΝ είχα παιδί».
Αν είχα…
Άρχισα να σηκώνομαι από την καρέκλα και να παίρνω τα πάνω μου.
Μετά από λίγο πλήρωσα, χαιρέτησα και έφυγα. Η παρέα θα το πήγαινε αργά, αλλά εγώ δεν μπορούσα, το πρωί είχαν τα παιδιά σχολείο…
Δεν αντέκρουσα καμία από τις προτάσεις, δεν ήθελα να χαλάσω το όνειρο που κάποτε κι εγώ είχα …
Όμως, όλες οι προτάσεις που ακούστηκαν μπορούσαν να αντικρουστούν.
Γιατί, όλα όσα είχα πει πως δεν θα κάνω, τα έκανα.
Και είμαι σίγουρη πως θα κάνω πολλά ακόμα…
Εγώ λοιπόν, που λέτε, πριν κάνω παιδιά, ήμουν σίγουρη πως ποτέ δεν θα τα αφήσω να βλέπουν τηλεόραση. Άντε 10 λεπτά την ημέρα, για να διασκεδάσουν και αυτά λιγάκι. Τώρα, με δύο παιδιά μέσα στο σπίτι, είμαι έτοιμη να ανάψω κερί για να είναι πάντα καλά όλοι εκείνοι που δημιουργούν κινούμενα σχέδια. Γιατί, χάρη σε αυτούς τους άγιους (!!!) ανθρώπους, καταφέρνω να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι ή -τι ευλογημένη στιγμή είναι αυτή- να κλείσω τα μάτια μου για κανα τέταρτο χωρίς κανείς να με φωνάξει…
Επίσης, εγώ πριν κάνω παιδιά, ήμουν σίγουρα πως, όταν θα έκανα, θα έπαιζα μαζί τους σε όλο τον ελεύθερο χρόνο μου. Θα ήμουν σαν αυτές στις διαφημίσεις, που κυλιούνται στα πατώματα παίζοντας ή τρέχουν στα πάρκα χαμογελώντας. Τώρα, υπάρχουν μέρες που δεν αντέχω να πάω ούτε μέχρι την κουζίνα να φτιάξω κανένα τοστ να φάνε. Όσο για τρεξίματα και… κυλίσματα, είναι περιορισμένα σε δεκάλεπτα και αυτό τα Σαββατοκύριακα…
Επίσης, εγώ όταν θα έκανα παιδιά, θα τα τάιζα πάντα υγιεινά. Τώρα, με την κόρη μου να αρνείται ότι ανήκει στην κατηγορία φαί, κάθε τι που δεν είναι μακαρόνια με κιμά η… αγοραστό και το φαί των παιδιών να είναι το καθημερινό μαρτύριο, ξέρω όλες τις μάρκες κρουασάν, ενώ (μην κρίνετε την μάνα!!!) η κυρία στο σουβλατζίδικο με ξέρει με το μικρό μου όνομα…
Και φυσικά, μην ξεχάσω, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί στα χέρια του παιδιού μου κανένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Τώρα, που το tablet και το playstation μπήκαν για τα καλά στο σπίτι μου, έχω πει τη φράση «δεν πας να παίξεις λίγο με το tablet;» και δεν το έχω μετανιώσει!
Είμαι τελικά κακιά μητέρα;
Δεν το νομίζω. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου, όπως είναι άλλωστε για κάθε γονιό. Το να είναι ευτυχισμένα είναι μη διαπραγματεύσιμο, το να χαμογελούν είναι ο καθημερινός στόχος, το να βρίσκομαι μαζί τους και να τους αφιερώνω χρόνο είναι στοίχημα…
Αλλά η καθημερινότητα, η πραγματικότητα, σε κάνει κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι θα βάλεις πολλές φορές νερό στο κρασί όλων όσων θα έκανες…
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πανικοβληθείς, να απογοητευτείς και να κρίνεις σκληρά τον εαυτό σου. Αυτό σημαίνει ότι είσαι πραγματική μαμά. Δεν παίζεις σε διαφήμιση και δεν βλέπεις τα παιδιά δυο ώρες την ημέρα. Ζεις μαζί τους, μεγαλώνεις μαζί τους, παιδεύεσαι μαζί τους και γίνεσαι ευτυχισμένη μαζί τους.
Και για εκείνα πάντα θα είσαι τέλεια.
Πάντα θα είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!
