Τραγουδάκι χαρούμενο, που λέγαμε κι εμείς παιδιά…
Όλοι το ξέρουμε και όλοι έχουμε γελάσει με αυτό…
Ειδικά στο τέλος, στο «ποιος θα φαγωθεί», σε όλα τα σχολεία δινόταν μάχη ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια…
Θυμάστε;
Σίγουρα θυμάστε.
Μόνο που αυτό το «ποιος θα φαγωθεί» είναι στην πραγματικότητα φρικιαστικό και σίγουρα δεν έχει να κάνει με την παιδική μας αθωότητα…
Το αυθεντικό τραγούδι είναι γαλλικό, έχει τίτλο «il etait un petit navire» και στηρίζεται στη γνωστή Σχεδία της Μέδουσας, η οποία έχει γίνει ευρύτερα γνωστή, μέσα από τον πίνακα του Γάλλου ρομαντικού ζωγράφου Ζαν Λουί Ζερικώ.
Το 1816 η νέα γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει ένα μικρό στόλο στο λιμένα του Πορτ Λουί στη Σενεγάλη για να αναλάβει, όπως είχε συμφωνηθεί, την διακυβέρνηση στην ως τότε αγγλική αποικία.
Στο τελευταίο σκάφος του στόλου, τη Μέδουσα, επέβαιναν 400 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και των 160 μελών του πληρώματος. Κυβερνήτης του σκάφους ήταν ο Υγκ Ντυρουά ντε Σωμερύ (Hugues Duroy de Chaumereys), ο οποίος δεν είχε κανένα προσόν για να αναλάβει παρόμοια αποστολή, παρά μόνον την γνωριμία του με τον αδελφό του βασιλέα…
Στις 17 Ιουνίου 1816 ο στόλος ξεκίνησε το ταξίδι του. Σε μια προσπάθεια να υπερφαλαγγίσει χρονικά τα άλλα σκάφη του στολίσκου, η “Μέδουσα”, λόγω κακής πλοήγησης, βρέθηκε περίπου 100 μίλια εκτός πορείας με συνέπεια στις 2 Ιουλίου 1816 να προσαράξει κοντά στην σημερινή Μαυριτανία.
Όλες οι προσπάθειες αποκόλλησης του σκάφους απέβησαν άκαρπες και αποφασίστηκε η εγκατάλειψή του με τις σωσίβιες λέμβους.
Ο σπουδαίος πίνακας του Ζερικώ
Ωστόσο ο αριθμός και το μέγεθός τους ήταν ανεπαρκή για τον αριθμό των επιβαινόντων, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η επιβίβαση όλων των επιβατών και μελών του πληρώματος σε αυτές.
Ως συνέπεια, αποφασίστηκε η κατασκευή μιας σχεδίας, η οποία θα προσδενόταν στις λέμβους προκειμένου να ρυμουλκηθεί από αυτές ως την ακτή. Η σχεδία κατασκευάστηκε, επιβιβάστηκαν περίπου 150 άτομα σε αυτήν, αλλά όταν έπεσε στο νερό όλα τα σχοινιά πρόσδεσής της στις λέμβους κόπηκαν μυστηριωδώς, αν και σύμφωνα με κάποιες πηγές ο ίδιος ο Σωμερύ αποφάσισε να κοπούν τα σχοινιά, γιατί η ρυμούλκηση της σχεδίας από τις λέμβους ήταν αδύνατη.
Τα 150 άτομα που επέβαιναν στη σχεδία έμειναν αβοήθητα. Μαζί τους είχαν ελάχιστα τρόφιμα και νερό και ήταν τόσο στριμωγμένοι που σχεδόν δεν είχαν χώρο να μετακινηθούν. Μάλιστα, κάποιοι παρασύρθηκαν από τα κύματα κατά τη διάρκεια καταιγίδων, άλλοι πέθαναν κατά τη διάρκεια μιας βίαιης εξέγερσης, ενώ από την τρίτη ημέρα άρχισαν να παρατηρούνται φαινόμενα κανιβαλισμού.
Την έκτη ημέρα οι τραυματίες και οι άρρωστοι ρίχτηκαν στη θάλασσα για να εξοικονομηθούν τα ελάχιστα εφόδια που απέμεναν, ενώ η σχεδία παρασύρθηκε από τα ρεύματα και εξακολούθησε να πλέει για μια ακόμη εβδομάδα.
Συνολικά η σχεδία έμεινε στη θάλασσα για 13 μέρες…
Το ναυάγιο μετατράπηκε σε μια φρικιαστική ιστορία κτηνωδίας και κανιβαλισμού, καθώς τα εφόδια τελείωσαν πολύ νωρίς και οι συνεπιβάτες άρχισαν να μετατρέπονται σε γεύμα…
Τελικά, από τους περίπου 150 περίπου επιβαίνοντες επέζησαν μόνο δέκα…
