Και διηγώντας τα να κλαις…

Εχθές είχαμε την επέτειο της υποστολής της ναζιστικής σημαίας στην Ακρόπολη από τον Γλέζο και τον Σάντα. Ύστερα από τόσα χρόνια, πολλά ιστορικά γεγονότα σαν αυτό, καθώς και οι παρελκόμενοι συμβολισμοί τους, αποτελούν (σε μεγάλο βαθμό) γνωστά πράγματα…

Απ’ το να τα χαρακτηρίζω λοιπόν «επίκαιρα», δείχνοντας τάχα τον δρόμο προς την αντίσταση απέναντι στους σημερινούς κατακτητές, ορισμένες φορές προτιμώ ν’ αποκτώ μια σαφή εικόνα της λογικής των εκάστοτε αναλυτών, αλλά και του αντίκτυπου των γραφομένων τους στον λαό.

Δηλαδή, πώς εκθειάζεις την αυταπάρνηση αυτών των δύο προσώπων, το επαναστατικό πνεύμα και τη συγκρουσιακή λειτουργία τους, όταν ο ίδιος δεν προέτρεψες ποτέ προς την κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής των καθεστώτων που τσακίζουν τους πολύπαθους πολλούς;

Αρκετοί εξυμνούν με συγκίνηση την ανδρεία και το θάρρος τους, όταν πριν από περίπου έναν χρόνο επιδίδονταν στην καταστροφολογία. Τότε που τ’ αστεία κόπηκαν μαχαίρι και το ενδεχόμενο της ρήξης ήταν ανοικτό. Βλέπετε, πίσω από την ασφάλεια μιας ασθμαίνουσας και παραιτημένης κοινωνίας, ο καθένας κτίζει ανώγια και κατώγια: διαδικτυακά κι έντυπα αναχώματα, όσο η εφόρμηση δεν απειλεί την υπό τεχνητή υποστήριξη ζωή του.

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας γνώριζαν ότι εκείνη η νύκτα θα μπορούσε να είναι η τελευταία τους, μα δεν έκαναν πίσω, διότι πίστευαν πως η υποστολή του χιτλερικού συμβόλου από τον ιερό βράχο, θα προσέθετε ακόμη ένα γρανάζι στο άρμα της διεκδίκηση της ελευθερίας.

Πλέον έχουμε απολέσει την εθνική ανεξαρτησία μας, κι ερωτώ: Πού έγκειται η διαφορά; Πουθενά, ωστόσο, εξακολουθούμε ν’ αναφέρουμε ως επίκαιρα, γεγονότα όπως το παραπάνω, δίχως να διαμορφώνουμε προτάσεις βάσει εκείνων· περί οργάνωσης και -με κάθε θυσία- ανάκτησης του εν λόγω δικαιώματος δηλαδή.

Τουτέστιν, από τη μία λέμε πως οι πρωταγωνιστές τους, συνιστούν «λαμπρά παραδείγματα», και από την άλλη, σχεδόν όλες τις υπόλοιπες ημέρες, το ρεφορμιστικό σημαιάκι μας, κυματίζει μανιωδώς πάνω από τις αγορεύσεις μας και τις αράδες που γεννά η πένα μας. Το αποτέλεσμα; Τροφοδοτούμε περαιτέρω την αδράνεια.

Ας παραμερίσουμε λοιπόν τις κομματικές αγκυλώσεις και τους προσωπικούς μας φόβους και ας θυμίζουμε καθημερινά στον ταλαίπωρο κοσμάκη, ότι το ζήτημα είναι και θα είναι πάντοτε ταξικό. Πως η οδός της λύτρωσής του περνά μόνον από τη συμμετοχή του στους αγώνες και ότι η ρήξη μπορεί να επιτευχθεί με τον ίδιο παρόντα, κι όχι απόντα. Ακόμα και αν η τελική νίκη φαντάζει αδύνατη, όσο μια τρελή αποστολή στην καρδιά του κτήνους…