Ευτυχία δεν βρήκαμε…
Δεν μας πέσαν λαχεία, τυχεροί δεν σταθήκαμε…
Μήπως επειδή στηρίξαμε σε ένα λαχείο την ευτυχία μας;
Ίσως γιατί περιμέναμε εκείνο το μεγάλο, εκείνο το ξαφνικό;
Εκείνο που θα κάνει πραγματικότητα τα όνειρά μας;
Μήπως γιατί περιμέναμε την τύχη να κάνει τη δική μας τη δουλειά;
Ένα τυχερό παιχνίδι για τα λεφτά και ένας πρίγκιπας για τον έρωτα, μας στέρησαν την μεγαλύτερη ευτυχία.
Την πραγματικότητα.
Το δικαίωμα στην καθημερινότητα.
Κάθε ανατολή ξυπνάμε για να περιμένουμε…
Και περιμένοντας περνάνε όλες οι ανατολές της ζωής μας.
Φτάνει το χάραμα και ακόμα με αυτό το περίμενε είμαστε…
Κάθε μέρα η αναμονή για εκείνο το μοναδικό, το μεγάλο…
Κάθε χάραμα το ίδιο λάθος.
Όλη την εβδομάδα να περιμένεις ένα Σαββατοκύριακο, που όταν έρθει έχεις κουραστεί από την αναμονή και σου φαίνεται τόσο άδειο…
Όλο το χρόνο η αναμονή για τις καλοκαιρινές διακοπές. Και όταν έρθουν, τόσο πολλά αυτά που έχεις «κανονίσει», που απλά κάθεσαι και σκέφτεσαι πως τα έχασες.
Όλη τη ζωή αναμονή για την ευτυχία…
Ένα περίμενε η ευτυχία μας και φυσικά δεν τη βρίσκουμε…
Και ακόμα και αν κάτι μας κάνει χαρούμενους, το επόμενο λεπτό μπαίνουμε πάλι σε αναμονή…
Περιμένουμε το επόμενο…
Ξεχάσαμε την ευτυχία.
Δεν τη βλέπουμε σε κάθε ανάσα μας…
Τι φταίμε και εμείς; Πολλά τα προβλήματα, οι σκοτούρες…
Που χώρος για ευτυχία;
Που καιρός για… πρίγκιπες;
Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια όμορφη σκέψη, μία στιγμή…
Όχι δεν είναι για εμάς αυτό η ευτυχία.
Άλλα περιμένουμε…
Και περιμένουμε και περιμένουμε…
Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως περιμέναμε πολύ και τώρα ίσως να μην προλαβαίνουμε…
Ευτυχία…
Μήπως τελικά ευτυχία είναι να προλάβουμε;
Να περιμένουμε λιγότερο;
Να ζήσουμε;
Και αν αυτό που περιμέναμε έρθει έχει καλώς..
Αλλά να μην χαλάσουμε όλα τα υπόλοιπα περιμένοντας…
Και που λες ευτυχία… θα σε βρούμε…
Σε κάθε ανατολή.
Μια μικρή καινούργια αρχή…
