Και τώρα, μουρμούρα ή τσαμπουκάς;

Αναστήσαμε…

Και ψήσαμε, όσοι ψήσαμε…

Και φάγαμε…

Και, τελικά, τη ξορκίσαμε την κρίση.

Χορέψαμε, ήπιαμε, είπαμε και ένα μεγαλόφωνο «είμαστε έλληνες εμείς βρε, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα…».

Και τελικά, το Πάσχα πέρασε και τώρα ήρθε η ώρα να αποδείξουμε πως καλά τα… είπαμε.

Μα, ουσιαστικά η γιορτή ακόμα κρατεί και η μουρμούρα άρχισε.

«Πολλά λεφτά χαλάσαμε», «νέοι φόροι έρχονται», «τι το θέλαμε το χωριό με τόσα διόδια;».

«Γιατί, η βενζίνη;», «ήταν ανάγκη να πάρουμε τόσο αρνί. Και λεφτά χαλάσαμε και τα κιλά μας ξέφυγαν και χρειαζόμαστε δίαιτα».

Και –επειδή πολύ «και» έχει πέσει τελικά- είμαστε λαός της μουρμούρας.

Μόνοι μας παίρνουμε τις επαναστατικές αποφάσεις –καθώς η επανάστασή μας, τα τελευταία χρόνια, φτάνει μέχρι το «εγώ θα πάω κόντρα στην κρίση και θα κάνω Πάσχα με τα όλα του»- και τις μουρμουράμε μετά.

Μα, δεν γίνεται έτσι αγαπητοί μου συγχωριανοί (του μεγάλου χωριού που λέγεται Ελλάδα).

Αφού την πήραμε την απόφαση και είπαμε θα κάνουμε Πάσχα, γιατί πρέπει μετά να γκρινιάζουμε; Τι δηλαδή θα κερδίσουμε; Θα γυρίσουν πίσω τα χρήματα που χαλάσαμε;

Ή μήπως τελικά όλη η ιστορία ήταν να ποστάρουμε την αφεντιά μας, μπροστά σε έναν οβελία στο Facebook;

Εγώ προτείνω να το ευχαριστηθούμε το Πάσχα στο χωριό και μετά το τέλος του.

Δηλαδή, απλά, καλά κάναμε και το διασκεδάσαμε το Πάσχα μας.

Γιατί μας ανήκει και θέλουμε να το γλεντήσουμε.

Καλά κάναμε και ξοδέψαμε και λίγο παραπάνω (αφού το μπορέσαμε όσοι το… μπορέσαΤε!!!).

Τώρα, γυρίζοντας στη βάση μας, δεν είναι και πολύ κακό ξέρετε να πάρουμε μαζί μας λίγο από το ελληνικό το γλέντι μας. Να γυρίσουμε όπως… φεύγαμε. Τότε με την προσμονή, τώρα με την ανάμνηση.

Οι δυσκολίες έτσι και αλλιώς μας περιμένουν με ανοιχτή αγκαλιά στη βάση μας. Οι φόροι ανυπομονούν να μας κάνουν επίσκεψη.

Τα λεφτά ποτέ δεν θα φτάνουν…

Ας φτάνει λίγο από το ελληνικό το κέφι.

Την παράδοση, την χαρά.

Το χωριό και το Χριστός Ανέστη…

Ας είμαστε έλληνες και όταν βγει ο οβελίας από τη φωτιά. Και όταν σπάσει και το τελευταίο αυγό.

Ας κάνουμε πράξη το «Χριστός Ανέστη» στην καρδιά μας. Και ας ελπίσουμε ότι έτσι, κόντρα στα προγνωστικά, θα το φέρουμε και στη ζωή μας.

Όχι με μουρμούρα.

Γιατί, δεν είναι μόνο η μουρμούρα ίδιον του λαού μας.

Είναι και ο τσαμπουκάς…

Που τον έχουμε κρύψει;

Μήπως ήρθε ο καιρός να τον εμφανίσουμε;;;