Θεωρώ πως είναι λιγοστοί εκείνοι που δεν θα συμφωνήσουν, ότι η οικονομική κρίση δεν έφερε μόνο δεινά, μα και αποκαλύψεις…
Δεν έπεσαν οι μάσκες στην Ευρώπη; Δεν είναι αλήθεια πως πριν από την κρίση, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών ισχυριζόταν ότι δεν είχαν σοβαρή βάση όσα λέγονταν περί σκληρού, νεοφιλελεύθερου πυρήνα, με φασίζουσες τάσεις;
Δεν κατέδειξε το μέγεθος του προβλήματος η κανιβαλιστική αντιμετώπιση της κατάστασης της χώρας μας από πλευράς ισχυρών κυβερνήσεων της «Ένωσης», διαφόρων παρατρεχάμενων σε διεθνή όργανα και θεσμούς, μη εκλεγμένων αχυράνθρωπων (τεχνοκρατών κ.ά.) εντολοδόχων των τοκογλύφων «ετέρων» μας, τραπεζιτών και γενικότερα εμπνευστών αντιλαϊκών σχεδίων; Τα οποία εκπονούνται σε κέντρα αποφάσεων, όπου παίζονται παρτίδες σκακιού με ανθρώπινες ζωές;
Όπως αυτές των προσφύγων. Εκεί κι αν φαίνεται η Ευρώπη της αλληλεγγύης, η Ευρώπη που έχει βιώσει τόσους και τόσους δικούς της πολέμους, η Ευρώπη των αξιών, του πολιτισμού, των… λαών! Ιδού λοιπόν οι συσχετισμοί, ιδού και το πήδημα και γι’ αυτό ακριβώς είμαστε υποχρεωμένοι να μαχόμαστε σε δύο ταμπλό: τόσο του εσωτερικού, όσο και του εξωτερικού.
Πέρα όμως από τις παραπάνω αποκαλύψεις, συνέβησαν και πολλά τραγελαφικά και κωμικοτραγικά στην ελληνική πραγματικότητα: Πιο συγκεκριμένα, «ξεγυμνώθηκε» κόσμος. Ούτε το φύλλο συκής δεν απέμεινε! Ξεμπροστιάστηκε, αν προτιμάτε…
Διότι προ κρίσης, πόσοι και πόσοι δήλωναν ατρόμητοι μπροστά σε -ενδεχόμενες πάντα- προκλήσεις, «βεβαιότατα κινηματικοί εάν αποκτούσαν χρόνο» (διότι τους εμπόδιζε η… καριεράρα) και κυρίως, πάνω απ’ όλα, αριστεροί;
Αριστεροί, μετέπειτα έντρομοι μπροστά σε παν ενδεχόμενο ρήξης με συμφέροντα και μάλιστα εντός ενός κηρυγμένου πολέμου. Οι οποίοι έκαναν τρεμάμενοι λόγο περί «επικίνδυνων χειρισμών από πλευράς Ελλάδας» από το πρώτο «όχι» του κάθε εκβιαστή της χώρας μας και βιαστή του λαού μας. Οι οποίοι έσπευσαν να αδειάσουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, προτού καλά – καλά πέσει τη κυβέρνηση της Δεξιάς!
Αριστεροί, κάτωχροι την ημέρα του δημοψηφίσματος! Τελικά ανακουφίστηκαν με την οπισθοχώρηση και την υπογραφή του μνημονίου, αλλά σήμερα ωρύονται για τι ακριβώς; Για τις επιπτώσεις του;
Αριστεροί και κινηματικοί… άμα λάχει! Μα έλα που έλαχε και η καριεράρα πήγε πίσω και ο χρόνος προέκυψε. Τι έκαναν; Καταπιάστηκαν με τα κοινά; Έγιναν αλληλέγγυοι; Οργανώθηκαν; Απάντηση: Ανάθεση της αναμόρφωσης των συνθηκών στους κλασικούς γραφικούς που τρέχουν και για εμάς χωρίς εμάς, η μπάλα στην εξέδρα και «πετροβολούμε» παρέα μ’ εκείνους που προηγουμένως ήταν τάχα απέναντί μας ιδεολογικά.
Αριστεροί, οι οποίοι διατείνονταν ότι πίστευαν στον Σοσιαλισμό, μόνο που μόλις τους έβαλες σ’ ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης, απέδειξαν πως χωρίς αφεντικό δεν μπορούν να στήσουν το παραμικρό, πολλώ δε μάλλον τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Αυτές, λοιπόν, είναι κάποιες άλλες «ομορφιές» της κρίσης και παράπονο δεν έχω, αφού κάθε τόσο σκάει κι ένα νέο παραδειγματάκι. Κι έπειτα κάθεσαι με τον κολλητό και του εξιστορείς τις μεγαλοστομίες του κάθε «φίλτατου συναγωνιστή σου» κατά την περίοδο των παχέων αγελάδων και τουλάχιστον έχεις βρει κι εσύ ο φουκαράς κάτι για να γελάσεις έστω για λίγο και να πεις -δίχως να το πιστεύεις- πως κάπου έχει και την πλάκα της η κρίση…
