Κάθε Δεκαπενταύγουστος για τον δικό μου Παναγιώτη…

Ένα όνομα και δύο άντρες της ζωής μου.

Και ο Δεκαπενταύγουστος που άλλαξε, μα πάντα είναι γιορτή…

Από όταν ήμουν μικρή, στο σπίτι μας ήταν μεγάλη γιορτή. Η μαμά μου Μαρία, ο πατέρας μου Παναγιώτης, ο παππούς το ίδιο, τα ξαδέρφια μου, η ανιψιά μου. Μέχρι και το χωριό που πέρναγα κάθε καλοκαίρι, της Παναγίας γιόρταζε.

Μέρα χαράς ο Δεκαπενταύγουστος. Μέρα γιορτής.

Γλέντι, φαγητό, χορός… Ελληνικά πράγματα.

Πάντα.

Άλλωστε σε όλη μου τη ζωή, γιόρταζε ο άντρας της ζωής μου, ο πατέρας μου.

Το χαμόγελο του, το κέφι του το Δεκαπενταύγουστο… Εικόνα μοναδική στα μάτια τα παιδικά…

Με τα χρόνια οι ισορροπίες άλλαζαν. Κάποιοι εορτάζοντες έφευγαν, όπως ο παππούς, κάποιοι έρχονταν, όπως η ανιψιά μου.

Δύο χρόνια πριν, γιόρταζε ένας ακόμα Παναγιώτης… Ένας ακόμα άντρας της ζωής μου, ο γιος μου.

Οι δυο τους εκείνο το Δεκαπενταύγουστο γιόρταζαν μαζί…

Τους θυμάμαι στο τραπέζι. Ο μικρός μου μόλις δύο χρόνων και ο πατέρας μου ευτυχισμένος όσο ποτέ.

Αυξήθηκαν οι εορτάζοντες, οι Παναγιώτηδες της ζωής μου.

Τον κράταγε ο πατέρας μου από το χέρι και ο μικρός ακολουθούσε… Κράταγε στα χεράκια του ένα κουτί με γλυκά και από δίπλα ο παππούς… «Κερνάμε σήμερα, γιορτάζουμε».

Παντού «άγγιζες» χαρά εκείνο το δεκαπενταύγουστο.

Ένας Παναγιώτης είχε προστεθεί στη λίστα του δικού μου Δεκαπενταύγουστου.

Η ισορροπία φαίνεται όμως ότι ήθελε ένας να αφαιρεθεί…

Δύο μήνες και δύο μέρες μετά, η λίστα άλλαξε και πάλι…

Ο πατέρας μου έφυγε…

Έναν Δεκαπενταύγουστο πρόλαβαν να γιορτάσουν μαζί παππούς και εγγονός. Μόνο έναν .

Πέρσι η λίστα είχε γυρίσει στην παλιότερη κατάσταση της… Είχε προστεθεί ένας είχε φύγει ένας. Κι εγώ στην μέση, για πρώτη φορά να μην θέλω να έρθει ο Δεκαπενταύγουστος. Και από την άλλη να ανυπομονώ.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ήταν εκεί ο πατέρας μου να του πω Χρόνια Πολλά.

Μα από την άλλη ήταν εκεί ο μικρός άντρας της ζωής μου, ο μικρός μου Παναγιώτης, να με κοιτάει με εκείνα τα ματάκια του…

Δύσκολη μέρα. Τη θυμάμαι ακόμα ένα χρόνο μετά. Γέλιο και δάκρυ μαζί και εγώ μες τα νεύρα. Όλα να μου φταίνε, όλοι να μου φταίνε και ας ήξερα πως κανένας τους δεν έφταιγε.

Πέρασε ένας χρόνος, ήρθε πάλι ο Δεκαπενταύγουστος. Ο χρόνος έχει κάνει τη δουλειά του. Όλοι οι εορτάζοντες εδώ και η χαρά σιγά σιγά βρίσκει πάλι τη θέση της στο τραπέζι…

Λείπει βέβαια πάντα ο μπαμπάς… Μα ο γιος μου είναι εδώ… Το ίδιο και οι υπόλοιποι εορτάζοντες της ζωής μου.

Ώρες ώρες είναι λες και εκείνος περίμενε να έρθει ένας σημαντικός Παναγιώτης στη ζωή μου πριν φύγει. Και αφού τον είδε, τον αγκάλιασε, γιόρτασε μαζί του και σιγουρεύτηκε πως θα βοηθήσει να καλυφθεί το κενό, τότε μόνο έφυγε…

Έτσι φέτος τα Χρόνια Πολλά έχουν και πάλι χαμόγελα. Όπως και τα σε θυμάμαι…

Ένας Παναγιώτης έφυγε και ένας Παναγιώτης έχει έρθει…

Δύο άντρες της ζωής μου…