Επιτυχία μεγάλη του Αντώνη Ρέμου και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει καμία σημασία αν σας αρέσει ο Ρέμος!
Γιατί αυτό που με απασχολεί δεν είναι ούτε ο Αντώνης, ούτε οι επιτυχίες του.
Εκείνο που με παιδεύει είναι τα κλειστά στόματα.
Ή μάλλον, τα ανοιχτά στόματα που δεν κλείνουν με τίποτα.
Στο εν λόγω τραγούδι ο φίλτατος (όπου φίλτατος, βάλτε Ρέμος) υποφέρει και χτυπιέται για μια γυναίκα που εκείνος αγαπάει και εκείνη δεν τον θέλει. Ως εδώ όλα καλά και φυσιολογικά, καθώς ουσιαστικά περιγράψαμε το 80% των τραγουδιών (ή αν προτιμάτε των αγαπημένων μας καψουροτράγουδων).
Η διαφορά εδώ είναι ότι ο φίλτατος (είπαμε ποιος, δεν θέλω επαναλήψεις) τα έχει βάλει με τους γύρω του. Γιατί οι γύρω, ως συνήθως, τον συμβουλεύουν να φύγει από κοντά της όσο είναι νωρίς για να σωθεί. Και εκείνος τους λέει –ευγενέστατα- να κλείσουν τα στόματα!
Και πολύ καλά τους κάνει.
Διότι, είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης, να τα ξέρει όλα όταν αφορούν στους άλλους. Οι συμβουλές πάνε κι έρχονται ανεξέλεγκτες, από κάθε πλευρά και όλοι –μα όλοι- ξέρουν πώς πρέπει να λύσεις το πρόβλημά σου. Τι πρέπει να κάνεις.
Και εσύ, πνιγμένος μέσα στον πόνο σου –τον κάθε είδους πόνο σου, γιατί δεν είναι μόνο ερωτικό το ζήτημα- εκεί που προσπαθείς να πάρεις ανάσα και να σκεφτείς, έχεις να αντιμετωπίσεις και τους ειδήμονες που σε κάνουν να αισθάνεσαι -το λιγότερο- ηλίθιος και βαρετός, καθώς –φυσικά- επαναλαμβάνεσαι.
Βλέπετε, όταν είσαι έξω από ένα πρόβλημα, όταν δεν σε ακουμπά προσωπικά, σκέφτεσαι πιθανώς πιο καθαρά και είναι εύκολο να βρεις τη λύση που θα οδηγήσει στην κάθαρση.
Βέβαια, την ίδια ώρα, σε ένα δικό σου πρόβλημα, εσύ –που κάνεις τώρα τον έξυπνο- μπορεί και να βουλιάξεις ακόμα χειρότερα.
Αλλά… αυτό δεν έχει σημασία.
Τώρα δεν πονάς.
Και δίνεις συμβουλές.
Και βγάζεις συμπεράσματα.
«Μα δεν βλέπεις ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου»;
«Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις παραιτηθεί».
Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;;;
Όταν κάποιος πονά, επειδή έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο, ή έναν έρωτα, ή τη δουλειά του, τότε ΝΑΙ παραιτείται.
Όχι για πάντα, ίσως όχι για πολύ.
Αλλά, έχει δικαίωμα για λίγο να παραιτηθεί. Να του γίνει εμμονή το πρόβλημά του. Να πονάει συνέχεια και να μην μπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο.
Για τον καθένα η διάρκεια του πένθους –αλλά και οι διακυμάνσεις της- είναι διαφορετική.
Και αν θέλεις να τον βοηθήσεις, πρέπει να τη σεβαστείς.
Όχι να πας δίπλα σε εκείνον που πονά και να του πεις –ουσιαστικά- ότι δεν είναι μόνο πικραμένος, αλλά είναι και ηλίθιος που δεν βλέπει τη λύση που βρίσκεται μπροστά στα μάτια του. Να του δείξεις πως σε κουράζει λέγοντάς σου τον πόνο του.
Εσύ κουράζεσαι, εκείνος όμως δεν τη βρίσκει τη λύση.
Και καλά κάνει, γιατί δεν είναι ακόμα η στιγμή να βρει τη λύση.
Και αν εσύ δεν είσαι θέση να σταθείς στο πλάι του και να ακούσεις τον πόνο του, όσο και αν σου φαίνεται ότι είναι υπερβολικός, ή ότι η λύση είναι εύκολη, καλύτερα να το κλείσεις το στόμα σου.
Μόνο, να θυμηθείς να μην το ανοίξεις ούτε όταν θα έχεις εσύ πρόβλημα. Τότε να αποδείξεις ότι βρίσκεις τη λύση. Τότε να ακουμπήσεις την κάθαρση.
Εγώ ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά θέλετε να σας πω τι νομίζω ότι θα γίνει;
Ούτε και ο… παντογνώστης της ιστορίας μας θα τη βρει τη λύση. Και εκείνος θα κλάψει, θα πονέσει και θα χαθεί. Και για εκείνον η λύση της λογικής θα κρυφτεί μέσα στο συναίσθημα.
Δεν σας το λέω τυχαία. Κι εγώ έκανα το λάθος, πολλές φορές, να περπατήσω στα μονοπάτια άλλων, χωρίς όμως να μπω στα παπούτσια τους… Επί πολλά χρόνια, έδινα συμβουλές σε ανθρώπους που έχαναν αγαπημένα τους πρόσωπα. Τους έλεγα τις… αμπελοσοφίες μου και δεν καταλάβαινα απλά… τι δεν καταλαβαίνουν.
Μέχρι που έφυγε από τη ζωή ένας δικός μου άνθρωπος.
Και κατάλαβα. Κατάλαβα ότι τότε τίποτα δεν μπορούσα να καταλάβω…
Και είπα ότι μακάρι να μου είχαν πει εκείνο που σίγουρα σκέφτηκαν:
Κλείσε επιτέλους το στόμα σου!
Μην μιλάς, αν δεν μπεις στα παπούτσια μου, γιατί εγώ είμαι υποχρεωμένος να περπατήσω με αυτά.
Και θα το κάνω!
Απλά πρέπει πρώτα να τα συνηθίσω…
