Το ερώτημα ακολουθεί τα χνάρια του… προβληματισμού της «Θεοπούλας» στο «Παρά πέντε», η οποία με μία μοναδική αφέλεια και παίζοντας ντραμς (οποία σημειολογία αλήθεια!) ρώταγε -ρητορικώς και άκρως κωμικώς- αν «Κόβεται το σεξ»…
Κάπως έτσι, διασκευασμένο και χωρίς κωμικό στοιχείο, τέθηκε λοιπόν στην παρέα το ερώτημα: Ελέγχεται το πάθος;
Και φυσικά όσα τα μέλη μιας παρέας, τόσες και οι απόψεις που ακούστηκαν.
Απόψεις που διατυπώθηκαν με… πάθος και που –τελικά κάπου στο τέλος- συναντήθηκαν. Γιατί, όποια και να ήταν η άποψη, μία ήταν η κοινή παραδοχή: Δύσκολο πράγμα το πάθος…
Άποψη πρώτη στο τραπέζι: «Το πάθος πρέπει να το ζεις. Να αφήνεσαι σε αυτό, να παρασύρεσαι. Κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει μόνο του»…
Άποψη δεύτερη: «Ναι, αλλά… Καλό είναι το πάθος αλλά δεν μπορείς και να το αφήσεις να σε καταστρέψει. Αν έχεις πάθος με το τσιγάρο και το ποτό δεν πρέπει να τα αφήσεις να σε σκοτώσουν. Αν παθιαστείς σε έναν παράνομο έρωτα δεν μπορεί, έτσι απλά, να διαλύσεις την οικογένεια σου».
Παρεμβολή: «Χρειάζεται mind control».
Γεννάται απορία: «Mind… Όπως μυαλό; Μα πως θα το χωρέσουμε το μυαλό στο πάθος; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο;»…
Και –ερώτημα μέγα- μήπως, τελικά, κάπου στην μέση της συζήτησης, χάσαμε το θέμα;
Αφήσαμε το πάθος και μιλάμε για εξάρτηση;
Ένας έρωτας που μπορεί να σε διαλύσει, μια συνήθεια που μπορεί να σε σκοτώσει…
Πάθος; Εξάρτηση;
Μπορεί και τελικά κάπου να συναντώνται.
Το περίεργο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις γνωρίζεις τον κίνδυνο. Γνωρίζεις την μικρή ή μεγάλη –υποκειμενικό είναι αυτό- καταστροφή που έρχεται.
Όλοι τη γνωρίζουν. Εκεί που αρχίζει η διαφοροποίηση είναι στην αντίδραση τους σε αυτό που πλησιάζει.
Η διαφοροποίηση αφορά στον αυτοέλεγχο. Στη θέληση για αυτοέλεγχο, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Γιατί, επιλογή είναι και ο έλεγχος του πάθους μας.
Ασυνείδητη ίσως, αλλά επιλογή. Επιλογή που την διαμορφώνουν πολλές παράμετροι. Η χρονική στιγμή, η ηλικία, η εμπειρία και τελικά η διάθεση για κίνδυνο.
Όντως, το να αφεθείς στο πάθος σου έχει έναν μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας. Μα ίσως εκείνη τη στιγμή το χρειάζεσαι. Η ζωή σου μπορεί να έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο που ο κίνδυνος να είναι μονόδρομος. Ίσως έφτασε η εποχή να αντιμετωπίσεις το προσωπικό σου τέλμα και -με μία ανθρώπινη τάση στο ακραίο- να επιλέγεις την αποδοχή του μεγάλου πάθους.
«Ναι, αλλά μπορεί η καταστροφή να είναι τραγική, μη αναστρέψιμη».
«Ναι, αλλά μέσα στο πάθος, ίσως να μην μπορείς να δεις τις συνέπειες».
Ή, ακόμα χειρότερα, να θες να τις δεις, να φτάσεις σε αυτές και να τις αντιμετωπίσεις, με την μοναδική αφέλεια της ανθρώπινης φύσης, πως όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε…
Αποτέλεσμα;
Η κουβέντα τελικά χάθηκε –ή βρήκε ουσιαστικά το νόημα της- σε κάποια προσωπική ιστορία… πάθους.
Και όλοι έμειναν στις δικές τους σκέψεις, έχοντας πάρει την άποψη των άλλων σαν εργασία προβληματισμού για το… σπίτι.
Έτοιμοι να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να αντιδράσουν και ίσως, τις πιο πολλές φορές, να αφεθούν στο πάθος τους.
Για όσο διαρκέσει.
Και ανάλογα το… mind control του καθενός…
Άλλωστε τα πάθη και τα λάθη συνήθως συναντώνται σε στίχους.
Και ο λόγος δεν είναι μόνο η ομοιοκαταληξία…
