Λεφτά μπορεί να μην έχουμε (οι περισσότεροι τουλάχιστον), αλλά από έθιμα και παραδόσεις είμαστε -ως χώρα- πλούσιοι.
Και από γιορτές…
Και από γλέντια…
Και από χορούς…
Εν ολίγοις, στη χώρα αυτή, «η φτώχεια θέλει καλοπέραση» και σήμερα θα το (ξανα)αποδείξουμε.
Γιατί σήμερα θα το Τσικνίσουμε.
Έχουμε δεν έχουμε λεφτά για κρέας, θα το τσικνίσουμε…
Το πολύ πολύ καίμε τους λογαριασμούς και χορεύουμε γύρω τους…
Ας επανέλθω όμως στο θέμα μου.
Η Τσικνοπέμπτη καταλήγει σε τσίκνισμα σε όποιο μέρος της χώρας και αν βρίσκεστε. Δεν είναι όμως παντού ίδιο το… πρόγραμμα.
Διότι -και σε αυτή τη γιορτή- κάθε τόπος έχει τον τρόπο του. Και όπου τρόπος βάλτε παράδοση και έθιμα.
Για παράδειγμα, στην Κέρκυρα η Τσικνοπέμπτη είναι η χαρά της κουτσομπόλας. Διότι, σου λέει, την μέρα αυτή γίνονται τα «Πετεγολέτσια» ή «Κουτσομπολιά». Συγκεκριμένα, στην παλιά πόλη οι γυναίκες, βγαίνουν στα παράθυρα και κουτσομπολεύουν μιλώντας την παραδοσιακή κερκυραϊκή διάλεκτο. Με λίγα λόγια κάνουν ότι κάθε μέρα, αλλά σήμερα έχουν άλλη… γλώσσα (εξίσου κοφτερή) και το έθιμο για άλλοθι.
Στην Κομοτηνή πάλι, κότα και μπακλαβάς έρχονται σε ισορροπία με αφορμή τον έρωτα. Γιατί, την Τσικνοπέμπτη όσοι πρόκειται να παντρευτούν το επόμενο διάστημα, ανταλλάσσουν δώρα. Και όταν λέμε δώρα, δεν εννοούμε πάρε μου εσύ βραχιόλι να σου πάρω εγώ δαχτυλίδι (που θα ήταν και πολύ δύσκολο στις εποχές που ζούμε), αλλά δώρα που… τρώγονται!. Συγκεκριμένα ο άντρας στέλνει στην… μέλλουσα μια κότα (τυχαίο;;; Δεν νομίζω!!!!) και εκείνη του στέλνει μπακλαβά (είμαστε πριν το γάμο, είπαμε… ).
Στην Πάτρα από την άλλη, που -έτσι και αλλιώς- είναι η βασίλισσα των ημερών, η Τσικνοπέμπτη είναι η μέρα της Κουλουρούς. Και συγκεκριμένα της «Γιαννούλας της Κουλουρούς», που σκορπάει γέλια στους Πατρινούς αν και στην ουσία ζει και αυτή το προσωπικό… δράμα της! Διότι η Γιαννούλα νομίζει ότι ο Ναύαρχος Ουίλσoν είναι ερωτευμένος μαζί της και περιμένει πρόταση γάμου. Χρόνια τώρα την περιμένει την πρόταση, αλλά δαχτυλίδι δεν έρχεται. Έτσι και εκείνη κάθε Τσικνοπέμπτη (γιατί Τσικνοπέμπτη, δεν ξέρω, αλλά ερωτευμένη γυναίκα είναι, ας δείξουμε κατανόηση…) ντύνεται νύφη και πηγαίνει στο λιμάνι να προϋπαντήσει τον καλό της. Περιττό να πω ότι εκείνος δεν έρχεται…
Στις Σέρρες τώρα, την Τσικνοπέμπτη παίρνουν φωτιά τα… μπατζάκια τους. Ή, για να είμαι ακριβής, καλό είναι να μην πάρουν φωτιά τα μπατζάκια τους, καθώς το έθιμο της ημέρας έναν κίνδυνο τον έχει. Εκεί λοιπόν, αφού ψήσουν το κρέας στους δρόμους, μετά ανάβουν μεγάλες φωτιές και πηδούν από πάνω τους. Και επειδή όπου φωτιά, χρειάζεται και ένας γάμος (πάρτε το με όποιο νόημα νομίζει ο καθένας), μετά ακολουθεί «το προξενιό». Δηλαδή… μια χαρά η Τσικνοπέμπτη: Και τρως τα κρεατικά σου και βρίσκεις γαμπρό!
Σε άλλο –τελείως όμως- μήκος κύματος κινούνται την μέρα αυτή στην Αμαλιάδα. Τώρα, κινούνται ή κινούνταν δεν το έχω διευκρινίσει, πάντως το παραδοσιακό στην περιοχή θέλει την «Τσικνοπέφτη» ως την μέρα ετοιμασίας του παστού.
Από το παστό πάμε στα πρόβατα και μάλιστα διασχίζοντας θάλασσα, καθώς, με τούτα και με κείνα, έφτασε στην Ίο η χάρη μας. Εκεί, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, μασκαράδες ζωσμένοι με κουδούνια προβάτων διασχίζουν τη Χώρα και επισκεπτόμενοι σπίτια και καταστήματα.
Όσο για την υπόλοιπη Ελλάδα, το έθιμο είναι κοινό, ο προορισμός είναι ένας.
Ή αλλιώς, αν είστε χορτοφάγοι, σήμερα δεν είναι η μέρα σας.
Διότι σήμερα ο Έλληνας θα τσικνιστεί.
Θα τον βρει τον τρόπο και θα τσικνιστεί.
Γιατί ο έλληνας σέβεται τις παραδόσεις και…
Αγαπάει το κρέας, τι να κάνουμε;
