Ώρες ώρες οι ενήλικες με εκπλήσσουν. Ειδικά επειδή ανήκω σε αυτούς και αδυνατώ να πιστέψω τη σκληρότητά μας.
Με εκπλήσσουν, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με παιδιά. Και κυρίως όταν τα παιδιά αυτά έχουν την τύχη ή – αν και ακούγεται άσχημο- την ατυχία, να συναναστρέφονται τα δικά τους παιδιά.
Φυσικά για την ατυχία αυτή δεν φταίνε τα παιδιά.
Γιατί, ποτέ σε αυτές τι περιπτώσεις δεν φταίνε τα παιδιά. Εκείνα φέρνουν στο «τραπέζι» την αθωότητα τους, την ειλικρίνεια, εκείνο το «τσακωνόμαστε τώρα για το λόγο αυτό και μετά είμαστε φίλοι».
Και όσο στο τραπέζι είναι μόνα τους, όλα είναι καλά.
Μόνο που δεν τα αφήνουμε μόνα τους.
Ανακατευόμαστε. Και φέρνουμε στον κόσμο τους τα δικά μας … κεκτημένα. Εκείνα που αποκτήσαμε μεγαλώνοντας,. Την κακία, την έριδα, εκείνο το «θα σου βγάλω το μάτι, χωρίς ποτέ να σε αγγίξω».
Και τότε βάζουμε σαν στόχο τα παιδιά των άλλων… Νομίζουμε των άλλων, γιατί, στην ουσία, τα δικά μας είναι που καταστρέφουμε.
Αλλά, αυτό δεν μας νοιάζει, φυσικά. Γιατί δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε αν η συμπεριφορά μας βλάπτει μακροπρόθεσμα και τα δικά μας παιδιά. Δεν έχουμε χρόνο, γιατί τώρα έχουμε βάλει στόχο ένα 4χρονο, ένα 5χρονο και πάει λέγοντας…
Κάπως έτσι λοιπόν το θύμα είναι έτοιμο και το βρίσκουμε –που αλλού- στο σχολικό περιβάλλον.
Φωνάζουμε για το bulling, πάμε σε σχετικές ομιλίες, αγωνιούμε για το τι θα γίνει με αυτή την… αρρώστια και είμαστε οι πρώτοι που το εφαρμόζουμε και μάλιστα στις πιο ευαίσθητες ηλικίες!
Ένα παιδί που μπορεί να μην μιλάει καθαρά, ή να μην είναι καλό στις αθλητικές δραστηριότητες, ή να είναι επιθετικό γιατί δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να επικοινωνήσει.
Νά ο τέλειος στόχος. Γιατί αυτό το παιδί δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής… Όχι βέβαια! Αυτό που χρειάζεται είναι η κατακραυγή μας.
Εμείς είμαστε άλλωστε οι τέλειοι γονείς και ξέρουμε από αυτά. Και μέσα στην τελειότητα μας φυσικά χωράει η στοχοποίηση του παιδιού και της οικογένειάς του.
«Μην κάνεις παρέα μαζί του» λέμε στα δικά μας παιδιά και αρχίζει ο… πόλεμος.
Επόμενο βήμα να βρούμε ομοίους μας. Και πάντα βρίσκουμε, γιατί είναι πολλοί οι τέλειοι γονείς στον κόσμο ετούτο εδώ τον αγγελικά πλασμένο!
Και μετά όλοι μαζί, η ομάδα της γονεϊκής τελειότητας, αρχίζουμε: Παράπονα στη δασκάλα, λόγια στο σχόλασμα, κουτσομπολιά και σενάρια για την οικογένεια…
Φυσικά ακολουθεί η αποχή από τα πάρτι, που πληγώνει το παιδί, αλλά εμείς οι τέλειοι δεν το καταλαβαίνουμε.
Και τελικά, μπράβο μας: Τα καταφέραμε.
Βέβαια δεν έχουμε την τύχη να πάμε στο σπίτι αυτού του παιδιού, του στόχου μας, για να δούμε πόσο πετυχημένοι είμαστε.
Δεν είμαστε εκεί όταν πέφτει με λυγμούς στην αγκαλιά της μαμάς του, όταν βλέπει τα βράδια εφιάλτες, όταν κάνει εμετό στην ιδέα πως θα πάει σχολείο, όταν κόβεται το γέλιο του…
Ξέρετε μωρέ τι έγκλημα είναι να κόψετε το γέλιο ενός παιδιού, που να πω τίποτα για την τελειότητα σας;
Ξέρετε τι είναι να θέλει να παίξει με τα παιδιά σας, να θέλουν κι εκείνα και επειδή τους δώσατε αυτές τις εντολές να μην είναι αυτό εφικτό;
Ξέρετε πόσο καταστρέφεται μια οικογένεια κάθε φορά που εσείς -οι άσχετοι και κομπλεξικοί- κάνετε τους παντογνώστες;
Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει νόμος και ποινή για το έγκλημά μας.
Γιατί εγκληματίες είστε.
Και το κακό είναι πως μεγαλώνετε και παιδιά… Που λογικά θα γίνουν ενήλικες στα πρότυπά σας.
Και ευτυχώς εκείνο το 5χρονο που βάλατε στόχο δεν θα γίνει σαν εσάς! Γιατί το… τέρας που έτυχε στην τάξη σας, έχει μία μεγάλη τύχη: Δεν σας έχει γονείς!
