Καθόμασταν οι τρεις μας, σχεδόν ανάσκελα, χυμένοι στον καναπέ του καφεδοτσιπουράδικου. Η μικρή αυλή έβραζε από τη ζέστη και ύστερα από πολλά λεπτά σιωπής ο Γιώργος αποφάσισε ν’ αρθρώσει τις εξής βαρύγδουπες λέξεις:
«Δεν θα ξεχάσω εκείνο το μαγαζάκι στο κρητικό χωριό. Ο γέρος δεν είχε κατάλογο. Έφερνε μόνο καλούδια από το μποστάνι του και φυσικά πολλή ρακή. Αυτό θα κάνω κι εγώ. Δεν θέλει τίποτα σας λέω: Δέκα τραπεζάκια, ένα προσεγμένο CD, κι ένα καλό πιάτο. Μπακαλιάρο – σκορδαλιά θα κάνω, αποκλειστικά! Μονίμως φίσκα θα είναι το μαγαζί. Όλη η Αθήνα θα έρχεται!».
«Εγώ καφενείο θα φτιάξω», πετάχτηκε ο Σάκης… «Το πρωί κουβεντούλα για μπάλα και το βραδάκι πρεφούλα και χωρατά. Ζωάρα!».
Την προηγουμένη είχε ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο, κι εγώ πάσχιζα ν’ αποβάλω από τη σκέψη μου τις άμεσες συνέπειές του. Ταυτόχρονα, το υποσυνείδητό μου, προέβαλλε την εικόνα την οποία δημιουργούσαν τα λεγόμενα των φίλων μου: Πελάτες που σερβίρουν, όχι απλώς τους εαυτούς τους, αλλά και τους ιδιοκτήτες, την ώρα που οι τελευταίοι έχουν γίνει γκολ από τα μέσα της ημέρας.
«Τη σκορδαλιά με ψωμί ή με πατάτα;», με ρώτησε αιφνιδιαστικά ο Γιώργος, όμως εκείνη τη στιγμή βγήκε στην αυλή ο σερβιτόρος…
«Και που λέτε, θα γίνει χαμός με αυτήν την κωλοτούμπα!», φώναξε με πάθος, συνεχίζοντας έτσι την προ ημιώρου ψιλή κουβεντούλα μας… «Δεν ξεχνά ο λαός!».
Γυρίσαμε και κοιταχθήκαμε με αγελαδίσια βλέμματα, εκείνα που πίσω από τη φαινομενική τους χαζομάρα κρύβουν μια τιτάνια – προαιώνια γνώση. Με στεγνό το στόμα, και τη διάθεση σε επίπεδα Μουρίνιο μετά από ήττα, ξεκίνησα τη φράση μου: «Ο λαός…»…
«ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ!», έσκουξαν ταυτόχρονα οι άλλοι δύο, θέλοντας απεγνωσμένα να σωθούν από την αποκάλυψη του όποιου τμήματος του πραγματικού κόσμου. Έσμιξα τα φρύδια μου, δείχνοντας κάπως προσβεβλημένος, όμως, μόλις ένα δευτερόλεπτο αργότερα, έσκασα ένα γνώριμο – σχεδόν χαιρέκακο χαμόγελο, δείχνοντας τη συγκατάθεσή μου στη διατήρηση του τελειωμένου κλίματος.
«Με ψωμί ρε φίλε» ψέλλισα την ώρα που ο Τάσος χανόταν μέσα στην κουζίνα του μαγαζιού. Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε ανασηκωθεί επικίνδυνα από τις θέσεις μας, κάτι που διορθώσαμε άμεσα ατενίζοντας πια τον ουρανό…
