«Με κάνεις εμένα πρωθυπουργό, να σου πω εγώ τι γίνεται!», έλεγε στην ταινία ο σχωρεμένος ο Σταυρίδης. Άλλοτε, κάπως έτσι τα λογαριάζαμε κι εμείς. Όπως όταν ήμασταν παιδιά. Θεωρούσαμε πως τα πάντα ήταν ζήτημα θέλησης. Ύστερα μάθαμε ότι αυτό το λένε «πολιτική βούληση».
Όχι πως «διορθωθήκαμε» και πολύ μεγαλώνοντας: «Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται», λέγαμε κατά καιρούς και ονειρευόμασταν γόρδιους δεσμούς κάτω από τις αξιακές λεπίδες μας. Έπειτα εισήλθαμε σε διάφορες πραγματικότητες και μάθαμε πως η διαχείριση είναι επιβεβλημένη. Και καλώς το μάθαμε.
Ωστόσο, παράλληλα με αυτήν τη γνώση, συνέβαινε και κάτι άλλο: Μια συμμόρφωση να το πω, μια μετάλλαξη; Κάθε δόση εμπειρίας, ξεθώριαζε κάτι άλλο. Μετέπειτα, αντιλήφθηκα ότι αυτό το «άλλο» ήταν η παιδικότητά μας.
Ουσιαστικά, η λύση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απεικόνιζε τις τομές, τις οποίες οραματιζόμασταν σε διάφορα επίπεδα. Σήμερα μας έχουν οδηγήσει στον απόλυτο ρεαλισμό και οι συσχετισμοί δεν επιτρέπουν τις λεγόμενες «ρήξεις», είτε στο εξωτερικό, είτε στο εσωτερικό. Όμως, η παραδοχή της ήττας στο εν λόγω θέμα, γέννησε μια συνολικότερη καθίζηση ιδεών.
Μολαταύτα, πιστεύω πως για ένα κόμμα της Αριστεράς, υπάρχουν πάντοτε ευκαιρίες να εξυγιάνει χώρους, ίσως και τον ίδιο τον εαυτό του, δίνοντας ταυτοχρόνως το στίγμα της πυγμής και της αποφασιστικότητάς του γι’ αλλαγές προς όφελος της κοινωνίας.
Θυμάμαι μια σκηνή από μια ταινία που είχα δει πιτσιρικάς: Ήταν έναν Ινδιάνος και είχε σκοτώσει ένα ζώο. Προτού, λοιπόν, κόψει το κρέας του ζώου με το μαχαίρι του, έκανε μια μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη χαρακιά στην παλάμη του. Μ’ εκείνο το τελετουργικό, δεν διατάρασσε την αρμονία μεταξύ του ιδίου και της υπόλοιπης φύσης.
Επειδή, λοιπόν, αποτελεί μέγιστη αλήθεια, η θεωρεία ότι το χρήμα αλλοιώνει και διαφθείρει, θα έκρινα ως πράξη προς τη σωστή κατεύθυνση (από την πλευρά της σημερινής κυβέρνησης) την κατάργηση των επαγγελματικών και των αποσπασμένων στελεχών εντός του κόμματός της.
Πώς; Είναι λεπτές οι ισορροπίες; Θ’ ανοιχτούν μέτωπα; Και; Ο λαός θα το δει με καλό μάτι ή όχι; Επί παραδείγματι, τι έχει εκφράσει για τους εργατοπατέρες που λυμαίνονται τον συνδικαλισμό; Την αποκαθήλωσή τους επιζητά. Βλέπετε, έχει κουραστεί με τα καθεστώτα. Και η άσκηση πολιτικής επί πληρωμή, όταν αγγίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών ενός κόμματος, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο όργανό του, αποτελεί παθογένεια, είτε το θέλουμε, είτε όχι.
Ξέρετε γιατί; Η αιτία δεν πηγάζει μέσα από κάποια ιδεολογία. Είναι απλούστατη και περιγράφεται με μία και μόνο λέξη: Εξάρτηση. Η εξάρτηση από κάτι (εν προκειμένω από το χρήμα), οδηγεί νομοτελειακά στην ιδιοτέλεια και η ιδιοτέλεια στην εσωστρέφεια. Και γείωση με την κοινωνία δια μέσου μιας εσωστρεφούς λειτουργίας, δεν γίνεται. Έτσι απλά.
Τομές, λοιπόν, σχετικά με το εγχώριο κεφάλαιο μπορεί να μη δύνασαι να κάνεις λόγω τρόικας, σε ρήξη με την Ευρώπη μπορεί να μη δύνασαι να έλθεις λόγω χρέους, ωστόσο, να δώσεις το παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα μπορείς και μάλιστα ο ελληνικός λαός θα σ’ επικροτήσει. Δεν θα υπάρχει πολιτικό κόστος, αλλά το αντίθετο.
Και αν κάποιοι αντιδράσουν και αποχωρήσουν, δεν πειράζει. Θα τους αναπληρώσει επάξια, κόσμος που περιμένει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες κι ενέργειες. Κόσμος που τότε θα έχει πεισθεί περισσότερο για τις προθέσεις που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, σχετικά με τομές και αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας…
