Του Κώστα Μαρούντα
Τι ωραία που θα ήταν να προχωρά o καθένας αμέριμνος και να απολαμβάνει τα περισσότερα πράγματα που βλέπει και συναντά.
Πόσο όμορφο θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις να στηρίζονταν στην αλληλοκατανόηση, στο σεβασμό και -στη χειρότερη των περιπτώσεων- σε μια ουδετερότητα δίχως αρνητικές προεκτάσεις.
Γιατί, από το να καταφεύγεις σε έχθρες, διαμάχες, κατινιές, θαψίματα και αντιπαλότητες κάθε ύφους και (μη) ήθους, θα ήταν προτιμότερο να απομακρύνεσαι, να μην συμμετέχεις σε τέτοιες αρνητικές καταστάσεις. Όμως, φευ.
Ο εγωισμός όταν περνάει τα όρια δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις μέχρι να δώσεις και την τελευταία ικμάδα των εσωτερικών δυνάμεων σου. Γιατί, ποιος νοιάζεται για ένα σάκο του μποξ, μέχρι αυτός να χαλάσει; Μα, υπάρχει αποτέλεσμα; Τι σημασία έχει… Το αποτέλεσμα πολλοί το προσπερνούν.
Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το κάνουν -κατά κανόνα- όσοι γνωρίζουν πως δεν μπορούν να έχουν αυτό που θα ήθελαν αρχικά… Όμως, ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο αποτέλεσμα θα ταυτίσει το σκοπό με το είναι του και θα έχει ως στρατηγική την τακτική του…
Συνήθως, στις ασύμμετρες ανταγωνιστικές σχέσεις της σύγχρονης εποχής, οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση.
Γιατί, οι ανασφάλειες τους υποχρεώνουν να γίνονται μοχθηροί εκεί που θα έπρεπε να ψάχνουν για συμμάχους/συνεργάτες.
Αφήνουν την πρωτοβουλία στον άλλον λοιπόν, γιατί δεν αντέχουν να κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα και να προκύψουν (σε χρόνο dt) αντίρρηση, άρνηση και χλευασμός.
Αντέχεις την κριτική, πιστεύουν πολλοί, όταν έχεις θράσος να επιτεθείς και να βρίσεις.
Αν σου έρθει αυτή πριν τη δική σου προθέρμανση, καίγεται αυτόματα η φλάντζα και δεν ξέρεις να κάνεις και τίποτα το αξιόλογο…
Όταν βλέπεις κάποιον να περνάει αμέσως στην πρώτη κίνηση, ή είναι ακομπλεξάριστος και δεν δίνει άλλες διαστάσεις στα πράγματα πέρα από αυτές που τους αρμόζουν, ή πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο που παρα-βιάζεται να πάρει την πρωτοβουλία για να δείξει πως το έχει ενώ στην ουσία θέλει να κρύψει πολλά…
Οι αρνητικές σκέψεις δεν οδηγούν σε θετικές πράξεις…
Tο πλάγιο και το ευτελές δεν είναι σωσίβια της ψυχής, αλλά άγκυρες της ουσιαστικής ανυπαρξίας κάποιες φορές, ή κάποιες άλλες της προκαθορισμένης επιτήδευσης που στήνει παγίδες για πολλούς…
To κόλπο που επιστρατεύεται, γιατί κοστίζει λιγότερο από οτιδήποτε άλλο…, είναι η αποδόμηση. Aκόμα και αν δεν αλλάζει το γενικό, νιώθεις πως στο ειδικό έχεις πρόσκαιρες απολαβές.
Έχεις μεταφέρει την κουβέντα στα προνομιακά (στο μυαλό σου…) πεδία, μπορεί να εκμεταλλευτείς και τον αιφνιδιασμό του άλλου, και όλα οκ.
Το τι σκέφτεται ο άλλος δεν απασχολεί καθόλου, και γιατί έτσι πρέπει…, και γιατί δεν είναι και εύκολο να γίνει κατανοητό κιόλας σε κάποιες περιπτώσεις. Όμως, η πραγματικότητα δεν αλλάζει από τις εντυπώσεις της στιγμής.
Άμα ήταν έτσι, η ανθρωπότητα θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού γιατί τα επιδερμικά και τα φτηνιάρικα θα είχαν σαρώσει τα βαθιά και τα ουσιώδη…
O ρατσισμός δεν είναι μόνο φυλετικός, έχει και άλλες εκδοχές. Η βάση του εδράζεται αφενός στο πως δεν αντέχουμε με τίποτα να είναι απαλλαγμένοι κάποιοι από τα δικά μας δεινά, και από την άλλη (θεωρούμε πως) εξισορροπούμε για αυτό βγάζοντας το μένος μας σε αυτούς που έχουν περισσότερα δεινά από τα δικά μας…
Όσοι κοιτούν γύρω τους ψάχνοντας κυρίως να εντοπίσουν μειονεκτήματα και τρωτά, τότε θα μαζέψουν στο καλάθι τους πολύ περισσότερα από αυτά που υπάρχουν, αλλά και από αυτά που τους αρκούν για να “έχουν στο χέρι τον αντίπαλο”… Μια πλεονεξία που προδίδει το σκοπό…
Όταν κηρύσσεται πόλεμος χωρίς να υπάρχουν απέναντι διαθέσιμα αντίπαλα στρατεύματα, τότε κάποιες λέξεις (που περιγράφουν θετικές ατραπούς του ανθρώπινου συμπεριφορισμού) όταν ακούγονται ξεπερνιούνται με τις ταχύτητες που επήλθε κάποτε μια απότομη (και διαρκής έκτοτε) έλλειψη…
Tο χειρότερο είναι το εξής. Όταν πάει κάποιος να γλιτώσει, όταν επιχειρεί να διαφοροποιηθεί, μόλις πάρουν χαμπάρι το δειλό βηματισμό του προς την έξοδο, αρχίζουν να αλλάζουν τα μερίδια ανάμεσα στο θετικό και στον αρνητικό σχολιασμό του…
Αν κάποιος τα καταφέρει κάποια στιγμή, τότε θα γίνει μεγαλύτερος στόχος γιατί όποιος χαλάει την πιάτσα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός…
Τα καλύτερα φάρμακα για την υγεία του ανθρώπου είναι η ευθυμία, η δίαιτα και η γαλήνη.
Το ανθρώπινο είδος έχει και τα σπουδαία του, έχει και τα συνηθισμένα του, έχει και τα σκιερά σημεία του…
Ψάχνοντας στο σήμερα για μεγαλοψυχία, βαθιά καλλιέργεια, και αβίαστη γενναιοδωρία, μάλλον θα χρειαστούμε καινούριες μπαταρίες…
efsyn.gr
