Καταρχήν, λατρεύω τις φωτογραφίες.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ταξίδι ή οποιαδήποτε σημαντική στιγμή χωρίς αυτές. Ούτε να μην έχω αποτυπωμένα σε δεκάδες φωτογραφίες τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Και επειδή ανήκω στην γενιά του φιλμ, πολύ πριν η ψηφιακή εποχή έρθει να αλλάξει και τις οπτικές αναμνήσεις μας, έχω ζήσει όλη εκείνη την αναμονή της εκτύπωσης και τις -όχι τέλειες σε χρώματα, αλλά- τόσο γεμάτες σε όμορφες στιγμές φωτογραφίες.
Αγαπώ λοιπόν τις φωτογραφίες.
Μόνο που πιο πολύ αγαπώ τις όμορφες στιγμές…
Και εδώ αρχίζουν οι απορίες μου
Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι δεν μεγάλωσα με ιντερνέτ και δεν είχα «ψηφιακή» εφηβεία. Ή μπορεί απλά να σκέφτομαι διαφορετικά.
Ότι και να φταίει, δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω όλη αυτή τη φρενίτιδα της αποτύπωσης και κοινοποίησης της κάθε στιγμής.
Είναι λες και οι selfie ήρθαν να μας κλέψουν τη ζωή, ενώ τα like μας κάνουν να ξεχάσουμε να ζήσουμε.
Δεν ζούμε πια τις στιγμές μας, τις φωτογραφίζουμε.
Βγαίνουμε με μια παρέα για καφέ και την περισσότερη ώρα δεν μιλάμε. Γιατί, με το που θα φτάσουμε στην καφετέρια θα αρχίσουμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να τις κοινοποιούμε στο Facebook.
Τόσο πολύ πια που με έχει πιάσει και μια φοβία μήπως αυτό έχει γίνει υποχρεωτικό και βρεθώ καμιά μέρα να πληρώνω κανένα τεράστιο πρόστιμο επειδή δεν το κάνω. Και όχι τίποτα άλλο, στη φυλακή (γιατί για να πληρώσω ούτε λόγος) δεν επιτρέπονται και τα κινητά να βγάλω καμιά selfie πίσω από τα κάγκελα.
Μα… το θέμα δεν έχει πλάκα.
Είναι λες και τώρα πια όλοι φωτογραφίζονται συνέχεια. Μια το duck Face και μια το σέξι ύφος, γεμίσαμε φωτογραφίες. Μόνο που για να τις τραβήξουμε όλες αυτές, ξεχάσαμε να τις ζήσουμε.
Είμαι υπερβολική; Κι εγώ έτσι νόμιζα, γιατί ένα υπερβολικό το έχω γενικά…
Μόνο που προχθές στο Μετρό αποφάσισα πως στο θέμα αυτό, δεν είμαι εγώ υπερβολική. Είναι το θέμα από μόνο του…
Διότι απέναντί μου κάθονταν ένα ζευγαράκι γύρω στα 16 – 17 χρόνων, αγκαλιά και με εκείνη τη γλύκα που έχουν οι πρώτοι έρωτες. Και εκεί που είχα μπει σε διαδικασία νοσταλγίας, να αναπολώ τα χρόνια εκείνα τα νεανικά και τα πρώτα καρδιοχτύπια, το ζευγαράκι αποφασίζει να ανταλλάξει κι ένα φιλί.
Καινούργια αναπόληση… Και πάνω που –νοερά- είχα «ντύσει» με μουσική τη νοσταλγία, η κοπέλα σταματάει λίγο πριν το φιλί, βγάζει το κινητό και αρχίζει να παλεύει να βγάλει φωτογραφία. Να φωτογραφίσει το… φιλί!!!
Ειλικρινά, πείτε μου ότι δεν είμαι υπερβολική.
Μα έχεις αγκαλιά τον έρωτά σου, θέλεις να τον φιλήσεις και ταυτόχρονα βγάζεις selfie; Πρώτα από όλα, η ταλαιπωρία ήταν απίστευτη. Όχι, κάντε το εικόνα. Πάλευαν να φιληθούν και ταυτόχρονα προσπαθούσαν να κοιτούν την οθόνη του κινητού.
Δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα το προχωρήσει το θέμα selfie αυτή η γενιά… Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω!!!
Τελοσπάντων, δεν είναι κακό να θέλεις να μοιραστείς κάποιες στιγμές με κάποιους άλλους ανθρώπους ή να θέλεις να τις θυμάσαι εσύ, βλέποντας μια φωτογραφία.
Εκείνο που ρωτάω εγώ είναι: Αυτές τις στιγμές τις έχεις πρώτα ζήσει;
Ή θα σου μείνουν μετά εικόνες στην μνήμη του κινητού που για σένα δεν θα σημαίνουν τίποτα;
Στη δική σου μνήμη θα υπάρχουν;
Όλοι εσείς που, σαν εμένα, δεν έχετε σε selfie από το πρώτο σας φιλί, το πρώτο βλέμμα, το πρώτο ραντεβού, δεν τα θυμάστε;
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν χρειάζεται να τις έχεις φωτογραφία για να τις θυμάσαι…
Γιατί αυτές έχουν κοινοποιηθεί στο μυαλό σου.
Και είναι selfie του προφίλ της ζωής σου. Εκείνου του προφίλ που έχει usermane την καρδιά και password τις αναμνήσεις σου.
Ζήστε λοιπόν και όταν πρέπει φωτογραφίστε.
Αλλά, μην ξεχάσετε να ζείτε επειδή είστε απασχολημένοι να φωτογραφίζετε…
