Και να πείσεις το μυαλό να κοιμηθεί.
Να μην σκέφτεται, γιατί οι στιγμές δεν θέλουν σκέψη. Απαιτούν λήθαργο.
Και ίσως έτσι περάσει και αυτή μέρα…
Είναι εκείνες οι στιγμές στη ζωή που απλώς είσαι ένας δύσκολος άνθρωπος και οι άλλοι επιλέγουν τη φυγή.
Μπορεί και να είσαι το θύμα, αλλά τελικά γίνεσαι ο θύτης.
Μπορεί και να έδωσες, αλλά στον απολογισμό, τελικά δεν θα πάρεις.
Και κυρίως, μπορεί και να λες την αλήθεια, αλλά το ψέμα έγινε συνήθεια και έτσι θα σου φερθούν.
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που τελικά πάντα θα μένουν μόνοι στο τέλος της μέρας. Οι άλλοι δεν θα μπορούν ποτέ να τους καταλάβουν, να επικοινωνήσουν μαζί τους. Ποιος ξέρει το λόγο;
Ή μάλλον ποιος ξέρει ποιος φταίει τελικά;
Και τι σημασία έχει;
Έμαθαν στη ζωή να αποχαιρετούν νοερά ανθρώπους.
Να κρύβουν τα δάκρυα, να φαίνονται σκληροί και πάντα να δικαιολογούν τη φυγή των άλλων. Όσο και αν τα είχαν μετρήσει αλλιώς.
Όσο και αν τα περίμεναν αλλιώς.
Νόμιζαν ότι αυτή τη φορά είχαν γίνει κατανοητοί, πως η αλήθεια τους είχε ακουστεί. Όμως έκαναν και πάλι λάθος…
Οι άλλοι πάντα σε ξέρουν καλύτερα από ότι εσύ.
Τι κι αν δεινοπαθείς να είσαι ειλικρινής, να κρατήσεις με την αλήθεια τους άλλους δίπλα σου; Τι κι αν βάζεις τη ζωή τους μέσα στη δική σου πραγματικότητα και σκέφτεσαι πως θα τους σταθείς;
Στο τέλος την ημέρας είσαι απλά κουραστικός. Είσαι το αρνητικό κομμάτι που πρέπει να πετάξουν μακριά για να «ζήσουν». Να ζήσουν μέσα στο ψέμα τους, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είναι εύκολο και αυτό αρκεί…
Έχουν κορεστεί, γιατί έτσι έρχεται πια ο κορεσμός. Εύκολα, αβίαστα, απλά…
Εκείνο που δεν μπορούμε να χειριστούμε είναι απλά κουραστικό και το πετάμε. Γιατί αυτό είναι το εύκολο και… ποιος έχει τώρα καιρό για δυσκολίες; Έχουμε τόσα προβλήματα τώρα, οι ανθρώπινες ψυχές θα μας απασχολήσουν; Αυτές μπορούμε εύκολα να τις βρούμε… Υπάρχει και το διαδίκτυο βρε αδερφέ αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε. Άλλωστε εκεί η επικοινωνία είναι και εύκολη.
Μια φωτογραφία και ένας στημένος κόσμος είναι πολύ πιο απλά. Δεν χρειάζεται να κουραστείς και σίγουρα δεν θα κορεστείς.
Και οι άνθρωποι;
Οι… ποιοι;
Μα, οι άλλοι ας φτιάξουν τη ζωή τους. Δεν μας αφορούν. Εκτός αν εξυπηρετούν κάποια ανάγκη μας.
Αλλιώς… γιατί;
Και τότε εκείνοι, οι άλλοι, οι δύσκολοι, οι κουραστικοί, αναζητούν ένα κρεβάτι να ξαπλώσουν.
Και να μην σκέφτονται, να μην αποχαιρετούν…
Να υποπέσουν στο βασικό ελάττωμα της κατάθλιψης και να το ευχαριστηθούν…
Ένα κρεβάτι να ξαπλώσουν και να πάψουν πια να εξηγούν…
