Λοιπόν, η νύχτα είναι ο μεγάλος νικητής στα θέματα… αισθηματικού ενδιαφέροντος. Από το «Η πρώτη μας νύχτα» και το «Νύχτα στάσου», μέχρι το» Αυτή η νύχτα μένει» και το «Νύχτα ξελογιάστρα», οι σκοτεινές ώρες είναι συνυφασμένες με έρωτα.
Όμως τελικά μόνο «Η νύχτα θέλει έρωτα»;
Ή έχουμε λίγο παραμελήσει το… φως του ήλιου;
Απλά αναρωτιέμαι και ερωτώ: Δεν ερωτευτήκατε ποτέ υπό το φως του ήλιου, και δεν αποχαιρετιστήκατε ποτέ χωρίς σκοτάδι;
Το… «Μέρα στάσου» το απορρίπτουμε;
Γιατί, για να είμαστε και ειλικρινείς, μπορεί τι σκοτάδι να βοηθά στην αποκάλυψη των συναισθημάτων, αλλά συνήθως αυτά χτίζονται την μέρα.
Τα πρώτα βλέμματα που ανταλλάσσονται την μέρα, είναι σίγουρα πιο ειλικρινή. Πιο νηφάλια…
Είναι πιο αληθινά, γιατί δεν ντύνονται από το ρομαντικό φως των κεριών και δεν προκύπτουν σε μια χαλαρή έξοδο με μπόλικο αλκοόλ.
Και οι έρωτες την μέρα χτίζονται. Και φυσικά σε αυτή γκρεμίζονται…
Έχει να κάνει με αυτό το γνωστό… πως θα ξυπνήσεις το πρωί και όχι πως θα κοιμηθείς το βράδυ.
Το επόμενο πρωί θα δώσει διάρκεια στον έρωτα, όχι η μουσική υπόκρουση σε ένα μπαρ.
Η αλήθεια της μέρας θα αποδείξει την αλήθεια των συναισθημάτων.
Κι όμως, εκείνη είναι πάντα παραμελημένη.
Άντε να πούμε ένα «είχε παλιόκαιρο την μέρα που σε γνώρισα» και να το κλείσουμε το θέμα…
Θα μου πείτε, πώς να το κάνουμε; Η νύχτα είναι πάντα πιο ερωτική. Τα ραντεβού είναι συνήθως νυχτερινά. Και τα πρώτα φιλιά δίνονται –κατά κανόνα- μετά από ένα δείπνο κι όχι ένα γεύμα.
Ναι, αλλά η πρόταση γι αυτό το δείπνο συνήθως μέρα γίνεται.
Όχι ότι όλο αυτό έχει και μεγάλη σημασία, απλά είπα να κάνω το συνήγορο της μέρας, έτσι που στέκεται νικημένη στον έρωτα.
Στο κάτω κάτω της γραφής, νύχτα ή μέρα, αν είναι να ερωτευτείς θα ερωτευθείς.
Το θέμα είναι πόσες μέρες -και νύχτες- θα κρατήσει αυτός ο έρωτας…
