Τελικά υπάρχει και ήρθε σπίτι μας.
Σήμερα το πρωί τα δώρα ήταν στο δέντρο, το ποτήρι με το γάλα άδειο και τα κουλουράκια άφαντα…
Τα παιδιά ενθουσιασμένα, αλλά και λίγο απογοητευμένα γιατί και φέτος δεν κατάφεραν να τον δουν.
Εγώ όμως τον είδα…
Γύρω στις 4 το πρωί…
Μόνο που δεν ήταν όπως τον φαντάζεστε. Δεν είχε άσπρα μαλλιά και γένια, δεν φόραγε την κόκκινη στολή, δεν κράταγε σάκο. Και το κυριότερο… Δεν ήταν καν άντρας και δεν ήρθε από την καμινάδα. Μόλις είχε αφήσει το δωμάτιο των παιδιών και σκαρφαλωμένος σε ένα ντουλάπι έψαχνε τα δώρα…
Που τον είδα;
Μα εκεί που τον βλέπω κάθε χρόνο: Στον καθρέφτη.
Ολόιδιος με μένα, φορώντας τις πυτζάμες μου και ξεθεωμένος –ή για να είμαι ακριβής, ξεθεωμένη- από την οικογενειακή σύναξη, μόλις είχε μαζέψει τα κατάλοιπα της γιορτής και είχε καταφέρει να κοιμίσει τα παιδιά.
Τα παιδιά που –φυσικά- δεν κοιμόντουσαν και φέτος, με την ελπίδα να τον δουν.
Δεν ήξεραν ότι ήδη τον έβλεπαν.
Τον δικό τους Άι Βασίλη, τους Άι Βασίληδες της ζωής τους, την μαμά και τον μπαμπά, που κρύβουν με επιμέλεια τα δώρα μέσα στο σπίτι και κουρασμένοι τα ξημερώματα, πατώντας στις άκρες των ποδιών τα βάζουν κάτω από το δέντρο.
Οι ίδιοι που πριν λίγες ώρες, υπό το άγρυπνο βλέμμα των λιλιπούτειων κριτών, βάζουν το ποτήρι με το γάλα και το πιάτο με τα κουλουράκι στο τραπέζι. Και μόλις τα παιδιά κοιμηθούν οι ίδιοι τα μαζεύουν …
Γιατί ο σωστός ο Άγιος πρέπει να πιει γάλα και στο δικό μας σπίτι.
Εκείνοι, που -όσο κουρασμένοι και αν είναι, προσπαθώντας να γίνουν ο Άι Βασίλης (που δεν θα εισπράξει ούτε ένα ευχαριστώ)- θα ξυπνήσουν από τις 7 το πρωί, από τις φωνές των παιδιών που θα τους ανακοινώνουν πως τα δώρα είναι στο δέντρο.
«Είδες μαμά που τελικά ήμουν καλό παιδί;».
Και εδώ, στο στόμα το χεις να πεις την αλήθεια… Αλλά τα μάτια τους που λάμπουν από χαρά σε σταματούν.
Ήσουν αποφασισμένος πως αυτή θα ήταν η τελευταία χρόνια που σκαρώνεις το διεθνές παραμύθι, αλλά εκείνη τη στιγμή του δίνεις παράταση για ένα ακόμα χρόνο.
Ακόμα και σήμερα το πρωί, όταν στα μάτια της μεγάλης μου κόρης είδα την αμφισβήτηση και ένα χαμόγελο που μου έλεγε «μεγάλωσα μαμά και ξέρω», ήξερα πως το πρωτοχρονιάτικο παιχνίδι μας θα το ζήσουμε και του χρόνου.
Και όσο αντέχει…
Ο Άι Βασίλης τους καθρέφτη είναι ευτυχισμένος και χαμογελά…
