Για εκείνον στήθηκε μνημείο και γυρίστηκε ταινία…
Όμως, εκείνος απλά περίμενε, μέχρι την τελευταία του αναπνοή, να γυρίσει ο φίλος του…
Έκανε εκείνο που του έλεγε η ψυχή του…
Η ψυχή του;
Ναι, η ψυχή του.
Γιατί ο Χάτσικο απέδειξε ότι οι σκύλοι, όχι μόνο έχουν ψυχή, αλλά είναι και πολύ πιο Ανθρώπινη από τη δική μας…
Γιατί εμείς κάποια στιγμή θα τα παρατάγαμε, θα ξεχνούσαμε, θα προχωράγαμε.
Εκείνος δεν τα παράτησε ποτέ.
Εκείνος έμεινε για πάντα έξω από το σταθμό του τρένου…
Ένας λευκός σκύλος, ράτσας Ακίτα, γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας.
Χιντεσάμπουρο Ουένο
Περίπου δυο μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 1924, το μικρό κουτάβι βρίσκει σπίτι, εκείνο του καθηγητή του πανεπιστημίου του Τόκιο, Χιντεσάμπουρο Ουένο και γίνεται ο Χάτσικο, γνωστός και ως Chuken Hachiko (ο πιστός Χάτσικο).
Το όνομα Χάτσικο του έδωσε ο καθηγητής και σημαίνει «ο όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας»…
Πολύ γρήγορα ο καθηγητής και ο Χάστικο γίνονται απαραίτητοι ο ένας στον άλλο, καθώς ζουν μοναχικά στα περίχωρα του Τόκιο.
Ήταν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο.
Μόλις ο καθηγητής έμπαινε στο σταθμό, ο Χάτσικο γύρναγε στο σπίτι, μέχρι το απόγευμα. Τότε, την ώρα ακριβώς που έπρεπε, πήγαινε στο σταθμό και περίμενε τον φίλο του να γυρίσει.
(Δεν σας τον περιγράφω ως αφεντικό, γιατί σε αυτή τη σχέση δεν υπάρχει αφεντικό. Υπάρχουν δύο φίλοι…).
Ένα άγαλμα φέρνει και πάλι κοντά, 90 χρόνια μετά, τους δύο φίλους…
Όλα αυτά μέχρι τον Μάιο του 1925. Ο Χάτσικο συνόδευσε, όπως πάντα, τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Και το απόγευμα πήγε και πάλι στο σταθμό…
Μόνο που ο φίλος του δεν εμφανίστηκε…
Και δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά.
Γιατί ο καθηγητής πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο. Ο Χάτσικο όμως, που δεν το γνώριζε αυτό, ξαναγύρισε στον σταθμό…
Και ξαναγύριζε κάθε μέρα.
Και περίμενε κάθε μέρα…
Στο ίδιο σημείο κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του…
Λίγους μήνες μετά το θάνατο του καθηγητή, ένας μαθητής του, ο οποίος ήταν ειδικός στα σκυλιά Ακίτα, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο και παρατήρησε πως ο Χάτσικο περίμενε στον σταθμό κοιτάζοντας τα τρένα μέχρι να βγει και ο τελευταίος επιβάτης.
Λίγο καιρό μετά, δημοσίευσε μια εργασία για τα Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Spitz (Σπίτζ), η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά, μεταξύ των οποίων και τον Χάτσικο. Ο μαθητής αυτός ερχόταν συχνά στον σταθμό για να δει τον Χάτσικο και έγραψε πολυάριθμα άρθρα σε τοπικές εφημερίδες, εξυμνώντας την αφοσίωση του λευκού Ακίτα.
Σιγά σιγά η ιστορία του Χάτσικο έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα. Και το όνομά του έγινε συνώνυμο της αφοσίωσης και της πίστης.
Ο Χάτσικο ήταν πλέον διάσημος.
Αλλά εκείνον αυτό δεν τον ενδιέφερε.
Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να γυρίσει ο φίλος του.
Και τον περίμενε για 10 ολόκληρα χρόνια…
Μέχρι τις 8 Μαρτίου του 1935, όταν περαστικοί τον βρήκαν πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια.
Ο τάφος του Χάτσικο. δίπλα σε εκείνο του καθηγητή. Σύμφωνα με την Ιαπωνική παράδοση, έτσι θα μείνουν αχώριστοι και μετά το θάνατο…
Η αιτία του θανάτου του έγινε γνωστή πολλά χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2011, όταν επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο οποίος ήταν σε τελικό στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του.
Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο, δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του, ενώ ο ίδιος βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας & Επιστημών του Τόκυο.
Στο ακριβές σημείο όπου ο Χάτσικο περίμενε τον κύριό του έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μπρούτζινες πατούσες σκύλου και ένα κείμενο στα Ιαπωνικά που αναφέρεται στην αφοσίωσή του, ενώ η είσοδος του σταθμού της Σιμπούγια όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάζεται Χάτσικο-γκούτσι («Η είσοδος του Χάτσικο»). Ένα όμοιο μπρούτζινο άγαλμα τοποθετήθηκε και στο Οντάτε, γενέτειρα του Χάτσικο, αλλά και στην είσοδο του μουσείου Ακίτα της περιοχής.
Η ιστορία του Χάτσικο μεταφέρθηκε, το 2009 και στον κινηματογράφο με τον τίτλο Hachiko: A Dog’s Story (Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου), με τον Ρίτσαρντ Γκιρ, στον ρόλο του καθηγητή. Η ταινία είναι παραλλαγή της πραγματικής ιστορίας & εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ, στη σημερινή εποχή.
Άγαλμα, ταινία, διασημότητα…
Πολύ ανθρώπινα όμως όλα αυτά δεν νομίζετε;
Μάλλον…
Γιατί, εκείνος, αν είχε φωνή, θα μας κοίταγε με τα μελαγχολικά, όπως τα περιέγραφαν όσοι τον είχαν δει, μάτια του και απλά θα μας ρωτούσε:
Μήπως ξέρετε που είναι ο φίλος μου;
