Πρόσφατα ένας φίλος μου, μου είπε ότι “όλα είναι ζήτημα χρόνου” και απαιτούσε να παραδεχτώ πως έχει δίκιο…
Λοιπόν, για μένα, ο χρόνος είναι σίγουρα ο καλύτερος γιατρός.
Αλλά… όχι γιατί γιατρεύει.
Απλά δίνει τα καλύτερα παυσίπονα.
Αν το αναλογιστείτε θα δείτε ότι έχω δίκιο.
Ο χρόνος που περνάει σίγουρα αμβλύνει τις καταστάσεις. Κάνει τις λύπες –και τις χαρές- μακρινές αναμνήσεις. Μόνο που αυτό γίνεται γιατί, απλά, μέσα στις μέρες του φιλοξενούνται όλες εκείνες οι καινούργιες εμπειρίες που θα τοποθετήσουν τις παλιές εκεί που ανήκουν: Στο παρελθόν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι παλιές έχουν χάσει την έντασή τους, ή ότι δεν υπάρχουν πια μέσα μας. Απλά είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις καινούργιες και ξεχνάμε όσα μας πόνεσαν. Αυτό δεν το κάνει ο χρόνος. Το κάνει η ανάγκη μας να συνεχίσουμε.
Ας πάρουμε τη χειρότερη –κατά τη γνώμη μου- περίπτωση. Το να φύγει από τη ζωή ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
Όλοι όσοι είναι γύρω σου λένε να κάνεις κουράγιο και με τον καιρό θα ξεχάσεις. Θα ξαναγελάσεις, θα διασκεδάσεις και πάλι… Ο χρόνος θα γιατρέψει την πληγή…
Και έχουν -εν μέρει- δίκιο…
Γιατί ο πόνος, που στην αρχή είναι δυσβάσταχτος, θα αμβλυνθεί, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσεις να επιβιώσεις. Έτσι ο χρόνος θα κάνει το καθήκον του. Όσο προχωράει, καινούργιες όμορφες στιγμές και εμπειρίες θα έρχονται στη ζωή και ο πόνος θα μείνει στην άκρη.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μέσα σου. Μία ηλιόλουστη μέρα, μία γιορτή, ακόμα και μία εκπομπή στην τηλεόραση, μπορεί να γίνουν η αφορμή για να σου έρθει πάλι στο μυαλό εκείνος ο άνθρωπος που δεν υπάρχει πια… Και να κλάψεις πάλι, όσο καιρός και αν έχει περάσει. Και να πονέσεις…
Ο χρόνος πήγε πίσω την ανάμνηση, δεν την έσβησε.
Ας πάρουμε τώρα μια άλλη περίπτωση. Όταν αναγκάστηκες να περιορίσεις τα αισθήματά σου και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Όταν σε πρόδωσαν, σε αδίκησαν ή απλά δεν σε κατάλαβαν, όσο και αν προσπάθησες να γίνεις σαφής.
Αναγκαστικά έφυγες, προχώρησες… Μόνο που τα επόμενα βήματά σου δεν τα οφείλεις στον ίδιο χρόνο που περνά. Τα οφείλεις στους νέους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή σου και σου αποδεικνύουν ότι μπορείς να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο.
Ότι αξίζεις κάτι καλύτερο από εκείνο που σου δόθηκε…
Δεν είναι ο χρόνος ο γιατρός. Είναι ο εαυτός σου αυτός που σε γιάτρεψε. Και όλα εκείνα –άνθρωποι, καταστάσεις, στιγμές- είναι τα παυσίπονα, μέχρι να βρεις εσύ τη δύναμη να γιατρευτείς.
Ή -πιο απλά- να βάλεις το παρελθόν εκεί που ανήκει και να προχωρήσεις, ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνεις το λόγο που πρέπει να γίνει αυτό.
Ακόμα και τότε, στρέφεσαι στην επόμενη μέρα και αφήνεις την προηγούμενη πίσω σου. Αλλά πάντα υπάρχει εκεί και κάθε φορά που θα στρέφεις το βλέμμα προς τα πίσω θα τη συναντάς…
Η διαφορά είναι ότι, όσο ο χρόνος περνάει, τόσο και πιο σπάνια επιλέγεις να γυρίσεις προς τα πίσω το βλέμμα σου…
Τι απαντάω λοιπόν στο φίλο μου;
Παραδέχομαι ότι έχει δίκιο.
Αλλά εν μέρει…
