Όταν κοιτάξεις ψηλά, σου κόβεται η ανάσα. Δεν είναι το μέγεθός του, είναι η μαγεία του.
Κι όμως είναι μόνο μέταλλο. Σκληρό παγωμένο μέταλλο, που στα χέρια του ανθρώπου μαλακώνει και γίνεται υλικό για όνειρα…
Τόσοι τόνοι μέταλλο…
Τόσα όνειρα, τόσες εικόνες…
Ο άνθρωπος παλεύει να φτάσει στον ουρανό και μερικές φορές τα καταφέρνει…
Γουστάβο Άιφελ (Alexandre Gustave Eiffel)
Και ο Γουστάβο Άιφελ τα κατάφερε να φτιάξει ένα δρόμο για τον ουρανό που έχει γίνει φόντο για εκατομμύρια φωτογραφίες και –δυστυχώς- πρόσφατα έγινε σημείο αναφοράς στον καμβά της φρίκης…
Ο Πύργος του Άιφελ (La Tour Eiffel), αποτελεί δημιούργημα του Γουστάβο Άιφελ (Alexandre Gustave Eiffel) και παρά το γεγονός πως τα χρόνια ζωής του είχαν καθοριστεί στα 20, αποτελεί πλέον το σήμα κατατεθέν της πόλης του Παρισιού.
Ο Γάλλος μηχανικός και σχεδιαστής, που έφυγε από τη ζωή μια μέρα σαν σήμερα το 1923, κατασκεύασε τον Πύργο για τον εορτασμό της 100η επετείου της Γαλλικής Επανάστασης, ξεσηκώνοντας μάλιστα και αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα του Γαλλικού λαού.
Να φύγει το… τερατούργημα!
Κι αυτό γιατί η πρώτη εντύπωση των Παριζιάνων για τον Πύργο ήταν ότι επρόκειτο για ένα… τερατούργημα. Θεωρούσαν πως ήταν ένα ακαλαίσθητο, ψυχρό δημιούργημα και μάλιστα μια ομάδα αρχιτεκτόνων και λογίων της εποχής υπέγραψαν σχετικό κείμενο διαμαρτυρίας. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως οι εφημερίδες της εποχής γέμισαν με οργισμένες επιστολές από την καλλιτεχνική κοινότητα του Παρισιού.
7 Δεκεμβρίου 1887
Πως άλλωστε θα μπορούσαν να ξέρουν ότι, πάνω από ένα αιώνα μετά, θα ήταν αδιανόητο να σκεφτεί κανείς το Παρίσι χωρίς αυτόν…
Η κατασκευή του διήρκεσε δύο χρόνια. Ξεκίνησε το 1887 και τελικά παραδόθηκε επίσημα στη Γαλλική πρωτεύουσα στις 31 Μαρτίου του 1889. Με ύψος 325 μέτρα (300 χωρίς την κεραία) ήταν το πιο ψηλό κτίριο στον κόσμο (σε μια εποχή που δεν υπήρχε το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ στη Νέα Υόρκη). Όσο για το βάρος του, φτάνει τους 10.100 τόνους!!!
Δέκα χιλιάδες τόνοι μέταλλο, γίνονται καμβάς αγάπης σε χιλιάδες ταξίδια του μέλιτος και κινηματογραφικά πάθη…
Ο πύργος κατασκευάστηκε ως είσοδος για την διεθνή έκθεση Universell, σε συνδυασμό με την εκατονταετή επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης. Συνολικά 300 εργάτες ένωσαν 18.038 κομμάτια σφυρήλατου σιδήρου παρασκευασμένου σε φούρνους puddling με 2,5 εκατομμύρια πριτσίνια, με μια στατική μελέτη του Maurice Koechlin. Αξιοσημείωτο είναι πως σε μια τέτοιου μεγέθους και επικινδυνότητας κατασκευή –και μάλιστα στον 19ο αιώνα- μόνο ένας εργάτης έχασε τη ζωή του, γεγονός που θεωρείται επιτυχία και αποδίδεται στα προληπτικά μέτρα ασφαλείας που είχε λάβει ο Άιφελ. Ο πύργος εγκαινιάστηκε στις 31 Μαρτίου 1889 και άνοιξε για το κοινό στις 6 Μαΐου 1889.
Ο Πύργος του Άιφελ προοριζόταν για να διαλυθεί το 1909, αλλά επειδή αποδείχτηκε χρήσιμος για σκοπούς επικοινωνίας, επετράπη η παραμονή του και μετά τη χρονιά αυτή.
Όσο για το χρώμα του, δεν ήταν πάντα καφέ. Το 1889 βάφτηκε κίτρινος και από το1954 έως το1961 είχε ένα καφέ – κόκκινο χρώμα. Βέβαια τώρα πια… βάφεται με χρώματα μαγείας όταν τα βράδια, κάθε μία ώρα, καλύπτεται με χρυσά φώτα και λάμπει για πέντε ολόκληρα λεπτά…
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές του 1930, έγινε… διαφημιστική πινακίδα για τη Citroën, ενώ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Μάχης του Μάρνη το 1914, καθώς από την κορυφή του στέλνονταν σήματα, που κατεύθυναν τα γαλλικά στρατεύματα στην πρώτη γραμμή.
Τα τελευταία χρόνια, οι επιστημονικές μετρήσεις έδειξαν πως ο Πύργος του Άιφελ συρρικνώνεται και το χειμώνα είναι περίπου τέσσερις έως οκτώ ίντσες πιο κοντός…
Αλλά, τελικά, όλα αυτά δεν έχουν σημασία…
Ο πύργος του Άιφελ θα είναι πάντα το φόντο ρομαντικών στιγμών και τρυφερών φιλιών.
Το όνειρο ενός ταξιδιού.
Το ανθρώπινο επίτευγμα που έγινε καμβάς της Τέχνης…
Και το σημείο του Παρισιού που πάντα θα ακούς της φωνή της Εντίθ Παάφ.
Άλλωστε με αυτό το φόντο η ζωή είναι πάντα σαν τριαντάφυλλο…
La vie en rose…
