Το συνηθίσαμε.
Όχι τώρα.
Πάντα μάλλον ήμασταν συνηθισμένοι σε αυτό…
Θυμάμαι παλιότερα τις ειδήσεις τις Κυριακές: «Τόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο».
Θυμάμαι και άλλα.
«Τόσοι χιλιάδες νεκροί από το τσουνάμι, τόσοι από το σεισμό»…
Και τώρα «τόσοι πρόσφυγες. Τόσοι πνιγμένοι, τόσα ασυνόδευτα παιδιά»…
Αριθμοί, που τους ακούς, κουνάς το κεφάλι με απογοήτευση, και προχωράς.
Πόσο περίεργο.
Όταν εκείνος που φεύγει είναι δικός σου άνθρωπος ο αριθμός είναι απλά το «ένα».
Κι όμως είναι όλοι οι αριθμοί μαζί.
Εντάξει, είναι λογικό ότι δεν θα νιώσεις το ίδιο για κάποιον που δεν ξέρεις. Όμως όταν το «ένα» γίνεται «χιλιάδες», κάποια στιγμή δεν θα έπρεπε έστω να ταραχτείς;
Να σκεφτείς ότι για κάθε έναν από τις χιλιάδες αυτές, κάποτε μία γυναίκα πόνεσε για να τον φέρει στη ζωή. Το πρώτο του κλάμα, το πρώτο χαμόγελο.
Κάθε αριθμός ένας άνθρωπος που κάποτε κάποιοι συγκινήθηκαν με τα πρώτα του βήματα.
Και σήμερα ένας αριθμός.
Ούτε καν ένας αριθμός.
Απλά ένα ψηφίο στα χιλιάδες της απανθρωπιάς μας…
Και ξαφνικά, εκεί που πίνεις τον καφέ σου, σκεπτόμενος τα δικά σου τεράστια προβλήματα, εκεί που κλαις για την γυναίκα που σε παράτησε, για εκείνον που δεν σε θέλει, για το tablet που δεν έχεις λεφτά να πάρεις, εκεί, ξαφνικά, βλέπεις δυο μάτια σε μια φωτογραφία.
Μα πότε απέκτησαν βλέμμα οι αριθμοί;
Και γιατί αυτό το βλέμμα να είναι τόσο δυνατό;
Γιατί σε κοιτά;
Μάτια που σου θυμίζουν κάτι…
Μάτια παιδικά που σε κοιτούν με πόνο και το επόμενο δευτερόλεπτο είσαι σίγουρος ότι θα σου χαμογελάσουν.
Και θα σε ρωτήσουν αν θα κάνεις κάτι…
Κι όμως, αν εξαιρέσεις μια μικρή μελό παρένθεση στην καθημερινότητα σου, τις περισσότερες φορές θα απομακρύνεις απλά τα μάτια αυτά από το οπτικό σου πεδίο και θα πας παρακάτω. Θα κάνεις like σε μια-δυο φωτογραφίες φίλων και θα πιεις άλλη μια γουλιά καφέ.
Και τα μάτια, κάπου εκεί, αποτυπωμένα στο φακό, θα εξακολουθούν να κοιτάζουν. Οι αριθμοί θα εξακολουθούν να αυξάνονται.
Όπως άλλωστε και το επίπεδό μας…
Όμως μπορεί τελικά ο έρωτας της ζωής σου να έρθει να σε βρει.
Άρα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα…
Μαθηματικά…
Ψυχροί που είναι οι αριθμοί και ας έχουν μάτια που κλαίνε…
