Όταν θα φύγεις….

Να μην γυρίσεις!

Και κάπως έτσι, μόλις κατέστρεψα ένα -κατά τα άλλα- πολύ όμορφο τραγούδι.

Αλλά, τι θέλετε να κάνω;

Ψέματα να πω;

Ζητώ λοιπόν συγγνώμη από τον Φίλιππο Νικολάου και, παρά το ότι του αναγνωρίζω μια υπέροχη φωνή, διαφωνώ μαζί του…

Μα, έλεος πια με τις υποχωρήσεις στη ζωή μας.

«Όταν θα φύγεις εγώ θα σβήσω»… και σαν γυρίσεις όλα καλά»…

Διαφωνώ!

Εντάξει, το «εγώ θα σβήσω» μπορώ να το δεχτώ. Θα φύγει, τον αγαπάς, είναι η ζωή σου, δεν μπορείς χωρίς αυτόν. Αποτέλεσμα, σκοτεινιάζει ο κόσμος, σβήνουν τα πάντα μέχρι να σου περάσει και να έρθει πάλι το φως.

Όμως, αφού το περάσεις όλο αυτό, θα περιμένεις να γυρίσει;

Και καλά, εκείνος γυρίζει. Εσύ, έτσι θα τον δεχτείς με ανοιχτές αγκάλες; Και είσαι έτοιμος να σου δώσει κι άλλες πίκρες; Και πιστεύεις ότι θα σου χαρίσει και αγάπη… χολιγουντιανών διαστάσεων;

Το να σε αγαπούν, να σε νοιάζονται, να σε θέλουν ευτυχισμένο, πότε ακριβώς το ξεχάσαμε και που;

Κάποιος που νοιάζεται για σένα δεν φεύγει έτσι εύκολα.

Γιατί, αν γυρίσει, πάει να πει έφυγε εύκολα.

Ούτε που σκέφτηκε πως θα νιώσεις, πόσο θα πληγωθείς.

Ούτε που έδωσε σημασία στα δάκρυα που θα σου φέρει στα μάτια, στις δύσκολες στιγμές…

Κάτι δεν του άρεσε και έφυγε. Κοίταξε τον εαυτό του και αυτό, από μόνο του, δεν δείχνει αγάπη. Εγωισμό δείχνει. Όπως άλλωστε και η επιστροφή του.

Το μετάνιωσε -είτε γιατί δεν βρήκε κάτι καλύτερο, είτε γιατί το ξανασκέφτηκε- και γύρισε.

Πάλι για τον εαυτό του. Πάλι χωρίς να σκεφτεί την αναστάτωση της δικής σου ζωής…

Ένα πήγαινε έλα στα δικά σου όνειρα και στις δικές σου ελπίδες, χωρίς όμως τη δική σου συμμετοχή.

Δεν φταίει όμως εκείνος.

Εκείνος δεν μπαίνει στη διαδικασία να αισθανθεί, ίσως ούτε καν και να σκεφτεί, τι προκαλεί με τις πράξεις του.

Όμως εσύ;

Εσύ τι δικαιολογία έχεις να ανοίγεις την αγκαλιά σου για να τον ξαναδεχτείς, όταν τόσο ανάλγητα έφυγε;

Το γεγονός ότι μπορεί να ξαναφύγει δεν το σκέφτεσαι, το ότι δεν νοιάστηκε για τον δικό σου πόνο όμως μάλλον θα πρέπει να το ζυγίσεις …

Κι όμως εσύ βρίσκεις δικαιολογίες για τις πράξεις του.

Έφταιγες κι εσύ… Ένα λάθος έκανε ο άνθρωπος…

Και δικαιολογείς εκείνον, κάνοντας ουσιαστικά λάθος εσύ…

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και εύκολο να μην βρεις τρόπο να ωραιοποιήσεις ένα αντίο, πόσο περισσότερο μια επιλογή.

Και πράγματι, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να δικαιολογηθεί που έφυγε… όχι όμως στις περισσότερες.

Τα παραμύθια των παιδικών σου χρόνων έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους και οι κομεντί των… μεγάλων ερώτων εισβάλλον ύπουλα στο μυαλό σου.

Η εξήγηση του «έφυγε, αλλά ξαναγύρισε, γιατί αυτό που έχουμε είναι πολύ μεγάλο» είναι πειρασμός…

Από την άλλη το «όποιος είναι στη ζωή μου, θα είναι γιατί με αγαπά», έχει πολλές ερμηνείες…

Και πολλές εκδοχές.

Και εσύ διαλέγεις όποια νομίζεις ότι σε συμφέρει…

Οπότε ότι και να λέω τώρα εγώ, η αγκαλιά θα ανοίξει και πάλι…

Και εσύ θα σιγοτραγουδάς «μα όταν γυρίσεις πόση αγάπη θα μου χαρίσεις»…

Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι…

Γιατί κάποτε όλα τα τραγούδια τελειώνουν…