Τι συνδέει την Ελληνίδα με την Κινέζα;
Και τι την πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο με την απλή νοικοκυρά;;;;
Ένα τις συνδέει και γι αυτό φταίνε οι… γιαγιάδες τους.
Διότι είναι πια σίγουρο και αποδεδειγμένο ότι η γυναίκα τρέφεται από το παραμύθι και βιώνει μέσα στην πραγματικότητα μία από τις ιστορίες που άκουγε σαν παιδί.
Μάλιστα, το Παραμύθι. Εκείνο που συνήθως ακούμε από τις γιαγιάδες μας, γι αυτό και τις ανακηρύσσουμε… ένοχες!
Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη…
Όλες τους «κατέστρεψαν» τη σύγχρονη γυναίκα, που γαλουχήθηκε με την εύθραυστη προσωπικότητά τους και τώρα παλεύει να την μεταφέρει σε έναν ιδιαίτερα σκληρό κόσμο.
Το παραμύθι ήθελε πάντα τις πρωταγωνίστριές του απλά… μοναδικές. Φυσικά πανέμορφες, οπωσδήποτε δυνατές να αντέχουν τις αντιξοότητες της ζωής και τελικά… καταδικασμένες να σωθούν από έναν άντρα. Ακόμα και την Κοκκινοσκουφίτσα, ο κυνηγός την έσωσε -κυριολεκτικά- από το στόμα του λύκου. Ποτέ δεν μπόρεσαν να σώσουν εκείνες τον εαυτό τους. Πάντα υπήρχε ένας άντρας που θα έκλεινε όμορφα την ιστορία τους. Σε απόλυτα γυναίκειες ιστορίες, το φινάλε ήταν πάντα αντρικό.
Η επανάστασή τους μπορεί να έφθανε μέχρι μια φυγή από το σπίτι με προορισμό εκείνο των 7 νάνων, ή ένα… νυχτοπερπάτημα με άμαξα – κολοκύθα στο οποίο το πολύ πολύ να χάσεις το γοβάκι σου.
Σήμερα η γυναίκα το τελευταίο που φοβάται είναι να μην χάσει το γοβάκι της. Γιατί σήμερα εκείνα που διαφυλάττει είναι πολύ περισσότερα. Προσωπικότητα, καριέρα, οικονομική άνεση… Ποιο γοβάκι;
Και όμως, τα παραμύθια την έπεισαν από μικρό παιδί ότι το γοβάκι είναι εκείνο που θα της φέρει την ευτυχία. Εκείνο που θα βρει και θα της επιστρέψει ο ιππότης της.
Άλλο κεφάλαιο και αυτό.
Ο ιππότης που θα έρθει με το άλογο. Μα ειλικρινά, που θα περάσει ο άνθρωπος την Κηφισίας σε ώρα αιχμής καβάλα στο άλογο;
Δεν έχει σημασία, το παραμύθι είναι παραμύθι και θέλει το άλογό του.
Τα κεριά του, την μουσική του, τα υπέροχα και πανέξυπνα λόγια…
Ας είμαστε ειλικρινής. Δεν υπάρχει γυναίκα που έστω μία φορά στη ζωή της δεν έφτιαξε ένα παραμύθι. Ντυμένο με την κατάλληλη -και λίγο «γλυκανάλατη»- μουσική και μεταφερμένο στην πιο απλή, αλλά ρομαντική αμερικάνικη κομεντί… Εδώ καλά καλά ούτε άντρας δεν υπάρχει που να μην υπέπεσε έστω μία φορά στο σφάλμα αυτό, γυναίκα θα υπήρχε;
Και το παραμύθι, ως παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, τροποποίησε όποιο στοιχείο δεν του άρεσε, ονόμασε άλογο το μικρό μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι και κάστρο την γκαρσονιέρα και έζησαν όλοι καλά… Μέχρι κάποια στιγμή τουλάχιστον.
Ωραία, τώρα ξέρουμε το φταίει…
Και η λύση;
Μα φυσικά δεν υπάρχει λύση και ούτε και χρειάζεται.
Γιατί απλά το παραμύθι είναι αναγκαίο. Ειδικά σε εποχές σαν αυτές που ζούμε, το παραμύθι είναι εκείνο που μπορεί να μας βοηθήσει να βάλουμε χρώμα σε μια πεζή καθημερινότητα. Οπότε συνεχίστε να το χτίζεται χωρίς ενοχές, αρκεί να είστε έτοιμες να το… μαζεύεται κάθε φορά που γκρεμίζεται. Γιατί είπαμε μπορεί να είναι παραμύθι, αλλά εμείς δεν ζούμε μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Έξω από το βιβλίο αλλάζουν τα πράγματα. Έξω από το βιβλίο μπορεί και η Χιονάτη να έχει ομηρικούς καβγάδες με τον πρίγκιπα, η Σταχτοπούτα να έπιασε τον αγαπημένο της να κοιτάει κάποια άλλη και η Ωραία Κοιμωμένη να γκρινιάζει τόσο πολύ, που να έκανε το όμορφο παλικάρι να μετανιώσει που την ξύπνησε.
Δεν πειράζει, το παραμύθι συνεχίζεται. Και αν έχετε κόρες δεν είναι τελικά και τόσο κακό να τους πείτε για εκείνη την όμορφη κοπέλα που την ξύπνησε με ένα φιλί το ωραίο παλικάρι. Και ας ήταν στη συνέχεια γκρινιάρα. Αυτό θα το μάθει έτσι και αλλιώς το παιδί σας μεγαλώνοντας.
Άλλωστε στο τέλος της ημέρας ένα είναι το αποτέλεσμα: Και εμείς καλύτερα…
