Γιατί, πρόσφατα, έμαθα ότι υπάρχει κουμπί.
Και βρίσκεται κάπου πάνω μας…
Τα κουμπί αυτό το πατάς και γίνεσαι ρομπότ. Σου περνάει η στεναχώρια και σαν να μην έχει αξία καμία το συναίσθημα επικεντρώνεσαι στα βασικά της ζωής. Που φυσικά είναι η επαγγελματική αποκατάσταση και τα χρήματα.
Πως είπατε;
Αδύνατον;
Κι εγώ το ίδιο λέω, αλλά μάλλον… προβληματική με χαρακτηρίζουν…
Γιατί, βάση όσων λένε, το κουμπί υπάρχει.
Σαν επιστημονική φαντασία μου ακούγεται αυτό.
Από την άλλη πάλι, αφού κάποιοι το έχουν βρει, θα πρέπει να το ψάξω.
Γιατί, να μην σας πω ψέματα, πολύ θα το ήθελα ένα τέτοιο κουμπί.
Νομίζω όλοι θα το θέλαμε.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι πονάνε, μπερδεύονται, ¨πληγώνονται και θέλουν να ηρεμήσουν…
Και όλοι θα ήθελαν να έχουν βρει το εν λόγω κουμπί…
Μόνο που αυτό το καταφέρνουν λίγοι και συνήθως εκείνοι που ζουν προσηλωμένοι στην υλική ευχαρίστηση και έχουν, από χαρακτήρα, σε δεύτερη μοίρα το συναίσθημα.
Ίσως λοιπόν σε αυτούς το κουμπί να βρίσκεται σε πολύ πιο εμφανές σημείο και να το πατάνε όποτε χρειαστεί.
Τι γίνεται όμως με τους άλλους; Εκείνους που –οι αφελείς- πιστεύουν ακόμα στο συναίσθημα; Πιστεύουν ότι δεν μπορεί να έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να επιτύχουμε επαγγελματικά. Πιστεύουν πως ακόμα και αν βρεις την καλύτερη δουλειά ή αν βγάλεις πολλά λεφτά, το συναισθηματικό κενό θα σε κάνει δυστυχισμένο…
Αυτοί αδυνατούν να βρουν το κουμπί.
Και οι άλλοι σιγά σιγά τους απομακρύνουν. Γιατί οι… μιαροί θιασώτες του συναισθήματος, απομακρύνουν τους άλλους από τους ωραία τακτοποιημένους στόχους τους. Γιατί αυτοί τα έχουν όλα οργανωμένα και οι άλλοι παρασυρμένοι από όσα νιώθουν είναι εκ των πραγμάτων ανοργάνωτοι.
Γιατί επιτρέπουν σε δάκρυα και όνειρα να εισβάλλουν στη ζωή και η επαγγελματική αποκατάσταση απομακρύνεται.
Λες και δεν ξέρουν και εκείνοι πως τα χρήματα είναι απαραίτητα για να επιβιώσεις. Αλλά –λέω και πάλι, οι αφελείς- θέλουν και να ζήσουν. Δεν τους αρκεί η επιβίωση.
Και συνήθως εκείνοι οι κατάπτυστοι -οι μη ρομποτοποιημένοι- μπορεί να βιώνουν τις δικές τους απώλειες, τις οποίες αποφάσισαν να μην βάλουν κάτω με τη λογική και να τις αναλύσουν, αλλά αντίθετα να περάσουν μέσα από αυτές ζώντας τες.
Τέλος πάντων, αν τελικά υπάρχει αυτό το κουμπί, απαιτώ να μου πείτε που είναι. Και γρήγορα. Γιατί αλλιώς με βλέπω να πατάω κανένα άλλο κουμπί, στα χνάρια του Κιμ!
Αν και ουσιαστικά, σε προσωπικό επίπεδο, ίδιο θα είναι το αποτέλεσμα, καθώς αν σκοτώσεις το συναίσθημα, θάνατος είναι έτσι κι αλλιώς…
Διαφωνείτε; Τότε έχετε βρει το κουμπί…
