Εκείνη απλά παντρεύτηκε τον -κατά επτά χρόνια μικρότερο της- Ουίλλιαμ …
Και εκείνος έμεινε στην ιστορία…
Αν και λένε ότι πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα κρύβεται μία γυναίκα, οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν την ύπαρξή της…
Φαίνεται πως η Άννα Χάθαγουεϊ «κρυβόταν» πολύ καλά…
Ίσως, γιατί η ζωή δεν μοιάζει με σονέτο και ο άνθρωπος που δημιούργησε μία από τις πλέον ρομαντικές ιστορίες αγάπης, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ήταν απλά ένας αδιάφορος σύζυγος…
Σχεδιασμένο από τον Sir Nathaniel Curzon το 1708, αυτό το σκίτσο θεωρείται μέχρι σήμερα ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό της Anne Hathaway
Στις 28 Νοεμβρίου του 1582 ο 18χρονος Ουίλλιαμ Σαίξπηρ παντρεύεται την 25χρονη Άννα, η οποία είναι ήδη τριών μηνών έγκυος στο πρώτο τους παιδί.
Και –σύμφωνα με κάποιους ερευνητές- εκεί ήταν και όλο το πρόβλημα της μεταξύ τους σχέσης. Γιατί, όπως ισχυρίζονται, ο Σαίξπηρ αναγκάστηκε λόγω της εγκυμοσύνης να παντρευτεί την Άννα και αυτό δεν της το συγχώρεσε ποτέ…
Η Άννα είχε μεγαλώσει στο Σόττερυ, ένα μικρό χωριό της Αγγλίας. Μάλιστα το σπίτι στο οποίο μεγάλωσε, υπάρχει ακόμα και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο του μικρού χωριού…
Έξι μήνες μετά το γάμο τους, ήρθε στον κόσμο η πρώτη τους κόρη, η Σουζάνα και δύο χρόνια μετά τα δίδυμα, Χάμνετ και Τζούντιθ.
Αν και όλα συνηγορούν πως ο γάμος αυτός δεν ήταν πετυχημένος, γεγονός παραμένει πως ο μεγάλος ποιητής αφιέρωσε περίπου 10 χρόνια αποκλειστικά στην οικογένεια του.
Ενδεικτικό είναι πως τα χρόνια αυτά -από τη γέννηση των διδύμων, το 1585 και μέχρι την πρώτη του εμφάνιση ως ηθοποιού το 1592- είναι γνωστά ως «Χαμένα», καθώς κανείς δε γνωρίζει λεπτομέρειες γι αυτά.
Ο Σαίξπηρ με την οικογένειά του
Όμως, μετά από αυτά τα 10 χρόνια, ο Σαίξπηρ εγκατέλειψε την Άννα και τα παιδιά του, με την πρόφαση πως πρέπει να πάει στο Λονδίνο και να κάνει καριέρα ως ηθοποιός.
Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, ο ρομαντικός ποιητής ήταν στην προσωπική του ζωή ένας κυνικός άνθρωπος που δεν δίστασε να εγκαταλείψει την οικογένειά του, για χάρη της φιλοδοξίας του. Και αυτό γιατί, δεν υπήρχαν οικονομικοί λόγοι που τον οδήγησαν στο να φύγει, καθώς η οικογένεια ζούσε αρκετά ευκατάστατα και η προίκα της Άννας ήταν πολύ μεγάλη.
Στα 20 χρόνια που έζησε μόνος του στο Λονδίνο, δημιούργησε τα αριστουργήματα του, ενώ παράλληλα είχε και μία έντονη ερωτική ζωή. Έχουν κατά καιρούς αναφερθεί αρκετοί εξωσυζυγικοί δεσμοί του. Μάλιστα, με αφορμή τα σονέτα του Σαίξπηρ πολλοί κάνουν λόγω γα σχέση του με μία παντρεμένη γυναίκα, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που ερμηνεύουν τους στίχους ως απόδειξη της αγάπης του για ένα νεαρό άνδρα (αν και μάλλον πρόκειται για έκφραση έντονης φιλίας και όχι ερωτικού πάθους).
Γεγονός είναι ότι ο Σαίξπηρ έζησε στο Λονδίνο ως ελεύθερος άντρας και σίγουρα δεν σεβάστηκε την οικογένεια που είχε αφήσει. Επιπρόσθετα, θεωρείται ότι στη διάρκεια των χρόνων αυτών απέκτησε και παιδιά από τις εξωσυζυγικές σχέσεις του, τα οποία αποκαλούσε «βαφτιστήρια».
Μετά από 20 χρόνια έντονης και ελεύθερης ζωής, τελικά το 1613, επέστρεψε στην οικογένειά του κι έζησε μαζί τους για τρία χρόνια, μέχρι το 1616 οπότε και πέθανε.
Στη διαθήκη του, ο Σαίξπηρ άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στη μεγαλύτερη κόρη του, Σουζάνα και ελάχιστα στη σύζυγό του, η οποία όμως δικαιούνταν αυτομάτως το ένα τρίτο. Συγκεκριμένα έγραψε ότι της αφήνει “το δεύτερο καλύτερό μου κρεβάτι”, ένα κληροδότημα που έχει οδηγήσει σε πολλές εικασίες. Μερικοί μελετητές βλέπουν το κληροδότημα αυτό ως προσβολή για την Άννα, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι το δεύτερο καλύτερο κρεβάτι είναι το γαμήλιο κρεβάτι και επομένως το κληροδότημα είναι πλούσιο σε σημασία.
Η Αννα Χάθαγουεϊ πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1623.
Παρά το γεγονός πως υπήρξε σύζυγος του δημιουργού τόσων ερωτικών και ρομαντικών έργων, για εκείνη φαίνεται πως δεν έγραψε παρά ένα (και γι αυτό υπάρχουν αμφιβολίες). Πρόκειται για το σονέτο Νο 145. Κάποια στοιχεία μέσα σε αυτό, μεταφράζονται ως αναφορές στην Άννα. Οι λέξεις «hate away» μπορεί να παραπέμπουν στο Hathaway, ενώ εικάζεται πως η φράση «And saved my life», ουσιαστικά σημαίνει «Anne saved my life». Ενδεικτικό είναι επίσης ότι το συγκεκριμένο σονέτο, γράφτηκε πολύ νωρίτερα από τα υπόλοιπα…
Σονέτο Νο. 145
Those lips that Love’s own hand did make
Breathed forth the sound that said ‘I hate’
To me that languish’d for her sake;
But when she saw my woeful state
Straight in her heart did mercy come,
Chiding that tongue that ever sweet
Was used in giving gentle doom,
And taught it thus anew to greet:
‘I hate’ she alter’d with an end,
That follow’d it as gentle day
Doth follow night, who like a fiend
From heaven to hell is flown away;
‘I hate’ from hate away she threw,
And saved my life, saying ‘not you.’
Υπάρχει κι ένα ποίημα που έχει γραφτεί αποκλειστικά για εκείνη, αλλά το στυλ γραφής δεν περαπέμπει στον Σαίξπηρ. Το πιο πιθανό είναι πως το έχει γράψει ο Charles Dibdin, για το Stratford –upon-Avon Shakespeare Festival, το 1769:
But were it to my fancy given To rate her charms, I’d call them heaven; For though a mortal made of clay, Angels must love Anne Hathaway;
She hath a way so to control, To rapture the imprisoned soul, And sweetest heaven on earth display, That to be heaven Anne hath a way;
She hath a way, Anne Hathaway,– To be heaven’s self Anne hath a way.
