Απλά μαθηματικά…
Και όμως, ο αριθμός μπορεί να είναι μικρός και τελικά να γίνουν όλα δύσκολα.
Να συνειδητοποιήσεις την αλήθεια…
Και να κάνεις την εξίσωση.
Και τα μαθηματικά να μην είναι πια απλά…
Είναι εκείνο το μέτρημα που αναπόφευκτα όλοι θα κάνουμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας.
Το μέτρημα των ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή.
Ή κάποτε βρέθηκαν.
Ή θα θέλαμε να βρίσκονται ακόμα…
Το μέτρημα που πάντα αποφεύγαμε να κάνουμε γιατί φοβηθήκαμε ότι το αποτέλεσμα θα μας πλήγωνε…
Και θα μας πληγώσει…
Γιατί, πάντα, λίγους τους βγάζει τους ανθρώπους της ζωής μας αυτό το μέτρημα…
Και εμείς πάντα νομίζαμε ότι είναι πολλοί…
Γιατί μπερδέψαμε τους μόνιμους με τους περαστικούς και τελικά δεν καταλάβαμε ποιοι είναι εδώ και ποιοι έφυγαν…
Και εκείνους που κρατήσαμε;
Ήταν εκείνοι που έπρεπε; Και κυρίως τους δώσαμε τη θέση που έπρεπε;
Ίσως και όχι…
Γιατί μπορεί να μην τους κρατήσαμε τελικά εμείς, απλά μπορεί να έμειναν εκείνοι… Και μάλιστα με πείσμα, κόντρα σε ότι εμείς κάναμε για να τους διώξουμε…
Ωραίο όλο αυτό…
Μα ψεύτικο.
Γιατί στο μέτρημα αυτό, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Και το πώς εκείνοι θα αντιδράσουν και το τι θα κάνουν ποτέ δεν το ξέρουμε. Γι αυτό και μας βγαίνουν λιγότεροι.
Γιατί κάποιους, κάπου στο δρόμο, τους απομακρύνανε και ποτέ δεν το καταλάβαμε.
Ήταν εκείνοι που στέκονταν στο πλευρό μας σιωπηλά. Και όταν έφυγαν δεν δώσαμε σημασία. Τους είχαμε ξεχάσει. Και τώρα, σε αυτό μας το μέτρημα, καταλάβαμε το λάθος μας…
Κοιτάμε γύρω κι εκείνοι λείπουν.
Εκείνοι που έπρεπε να είναι εδώ…
Τελικά, ποιοι είναι οι άνθρωποι της ζωής μας;
Εκείνοι που μας πόνεσαν, μας αγάπησαν, στάθηκαν στο πλευρό μας ή έφυγαν χωρίς ένα αντίο…
Και τελικά, το σύνολό τους, εκείνο το τόσο περίεργο σύνολο, που κάθε κομμάτι του είναι διαφορετικό, ήταν -και είναι- εκείνο που δομεί τη δική μας ζωή…
Γιατί, πέρα από τις δικές μας αποφάσεις και τα δικά μας όνειρα, οι στιγμές μαζί τους μας άλλαξαν κάποιες φορές πορεία… Μας οδήγησαν σε άλλα μονοπάτια, ή μας έκαναν να σκεφτούμε διαφορετικά…
Άνθρωποι, που όλοι μπήκαν στη ζωή μας, χωρίς να είναι δική μας επιλογή…
Εμείς όμως έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα μείνουν ή θα φύγουν. Εκτός από τις στιγμές που το φευγιό ήταν αναπόφευκτο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις συμβάλλαμε κι εμείς στον αποχωρισμό.
Μπορεί να κλάψαμε ή να ανακουφιστήκαμε που έφυγαν… Δεν έχει σημασία.
Εκείνο που μετράει στο… μέτρημα είναι το ότι υπήρξαν.
Σε κάποια χρόνια, σε κάποιες μέρες, ακόμα και σε κάποιες ώρες της ζωής μας…
Υπήρξαν και τώρα πρέπει να τους μετρήσουμε…
Σε ποια «κατηγορία»;
Σε ποιο χτύπο της καρδιάς;
Σε ποια ανάσα μας;
Μέτρημα…
Μέτρημα ονομάτων τελικά ή μέτρημα καρδιάς; Αναπνοών που δέθηκαν με άλλες και τώρα κάπου βρίσκονται χαμένες;
Ή μήπως μέτρημα στιγμών; Μέτρημα εμπειριών; Μέτρημα βλεμμάτων και χαμόγελων;
Και το χειρότερο: ίσως και μέτρημα λαθών…
Ένα, δύο, τρία….
Οι άνθρωποι μας στο μέτρημα…
Ας ελπίσουμε να είναι όσοι θα θέλαμε…
