Πόσες ανατολές μας έκλεψε ο ύπνος;

Το ερώτημα μού το έθεσε πρόσφατα ένας φίλος.

Μαζί με το «αν έχω περπατήσει στα στενά της πόλης που κοιμάται»…

Και με έφερε αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ενός όχι ικανοποιητικού απολογισμού.

Και τρόμαξα…

Όπως όλοι μας τρομάζουμε αναλογιζόμενοι όσα θυσιάζουμε, όσα χάνουμε για να κερδίσουμε εκείνα που ίσως τελικά να μας βγάλουν στο τέλος χαμένους στο ζύγι…

Σας μπέρδεψα;

Μα κι εγώ μπερδεμένη είμαι.

Μια μποέμ οπτική και μια συμβιβασμένη πραγματικότητα παλεύουν στη ζωή μου, όπως στις ζωές των περισσοτέρων.

Από την μία εκείνη η ασυμβίβαστη πλευρά που αποδεικνύει πως ποτέ δεν έφυγε η εφηβεία από μέσα μας. Και από την άλλη η συμβιβασμένη καθημερινότητα του λογαριασμού και του πήγαινε έλα στα φροντιστήρια.

Και εσύ να αναζητάς την ισορροπία.

Συναίσθημα vs λογική…

Και κάπου στην μέση η αλήθεια.

«Η ζωή είναι στιγμές» είπε ένας άλλος φίλος.

Και συ να μπαίνεις σε νέα ερωτήματα.

Πόσες στιγμές θυσίασες γι αυτές που τώρα βιώνεις; Και ποιος θα κρίνει τελικά ποια ήταν η στιγμή που έπρεπε να ζήσεις.

Μα κανείς…

Γιατί ότι και να λέει η λογική, στο τέλος το συναίσθημα θα σου πει ποια στιγμή έζησες. Και κάπως έτσι θα ολοκληρωθεί το ψηφιδωτό.

Μα πάντα κάποια ψηφίδα θα λείπει…

Μία ανατολή που έχασες για να απολαύσεις την ανάσα του παιδιού σου που κοιμάται.

Μια ανατολή που κέρδισες αφήνοντάς το ένα βράδυ χωρίς καληνύχτα.

Το ζύγι τελικά δεν έχει λογική.

Η ζυγαριά είναι… πειραγμένη.

«Μα κάποτε θα έρθει ο απολογισμός» λέει ο ίδιος φίλος.

Και με πιάνει πανικός.

Τι θα περιλαμβάνει ο δικός μου απολογισμός;

Πόσες στιγμές;

Πόση ζωή;

Μήπως μαζί με τις ανατολές που χάνω όμως, χάνω και στιγμές αναρωτώμενη τις στιγμές που έχω χάσει; Τι φαύλος κύκλος. Τι βαθιά είναι τα ποτάμια της αναζήτησης…

Για κάθε ανατολή που έφυγε, ίσως υπάρχει ένα δειλινό που ντύθηκε με αισθήματα.

Για κάθε άνθρωπο που θυσιάσαμε στη λογική, ίσως ήρθε ένα χαμόγελο να μας επιβεβαιώσει.

Για κάθε φιλί που χάσαμε ίσως ήρθε μια ανθρώπινη αγκαλιά να γεμίσει το κενό που δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε.

Για κάθε ανθρώπινη αγάπη που χάσαμε γιατί την είπαμε, από λάθος, έρωτα…

Ίσως πάλι –και αυτό είναι το πιθανότερο- να μην έχετε καταλάβει και τίποτα από ότι γράφω… Γιατί όταν πας να βουτήξεις στα μύχια, οι λέξεις δεν αποτυπώνουν τη σκέψη, δεν την ακολουθούν στο ταξίδι της.

«Πάρε με μαζί στη σκέψη σου». Μα πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Θα ακυρωνόταν η σκέψη η ίδια…

Λογική ή συναίσθημα;

Ανατολή ή Δύση;

Λάθη που αποφύγαμε ή λάθη που κάναμε και έγιναν σελίδες της προσωπικής ιστορίας μας…

Δύση, ανατολή, πάθη, λάθη… Αρκεί όλα να είναι οι δικές μας στιγμές.

Να μας οδηγούν στις φωτιές που βλέπαμε στον ύπνο μας μικροί…

Και να θυμηθούμε τη λάμψη τους, όχι τα «εγκαύματα» που μας άφησαν στο πέρασμα των χρόνων…

Λογική ή συναίσθημα;

Ισορροπία στιγμών…