Λένε ότι κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος…
Και αν τονίσουμε το «μικρός», μάλλον έχουν δίκιο.
Ο κύκλος του πένθους που βιώνεις μετά από έναν χωρισμό, θυμίζει εκείνον που ακολουθεί έναν θάνατο. Μόνο που –ευτυχώς- από τον πρώτο λείπει το…. τετελεσμένο.
Αν όμως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, πόσους τελικά μπορούμε να αντέξουμε;
Και ποιοι είναι εκείνοι οι χωρισμοί που μας κάνουν να βιώνουμε ένα… κομματάκι θάνατο;
Θα μου πείτε ότι φυσικά μιλάμε για τον χωρισμό από έναν ερωτικό σύντροφο. Μα στην πραγματικότητα, αυτή ίσως να είναι και από τις πιο ανώδυνες απώλειες της ζωής μας. Γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα «διαζύγιο» κοινή συναινέσει. Ακόμα και στην περίπτωση που ο άλλος είναι εκείνος που φεύγει, κάπου –κάπως- αν κοιτάξουμε πιο βαθιά, έχουμε φύγει και εμείς. Και το πένθος εδώ θα είναι έντονο, καθώς εκείνο που θα αναπολούμε σχετίζεται με πάθος, αλλά δεν θα έχει το στοιχείο του θανάτου. Γιατί τα πάθη μας οδηγούν, αλλά… στο επόμενο βήμα.
Τι γίνεται όμως όταν εκείνος από τον οποίο χωρίζεις είναι ο εαυτός σου;
Ή η ζωή που νόμιζες πως είχες σίγουρη;
Τα όνειρα στα οποία είχες επενδύσει;
Οι σύντροφοι της ζωής σου -που δεν ήταν ερωτικοί- και σε πρόδωσαν;
Πόσοι χωρισμοί και πόσο δύσκολοι.
Πόσοι μικροί θάνατοι.
Και πόσο πένθος.
Όταν έρχεται η στιγμή να κάνεις τον απολογισμό πόσο πιο πολύ θα σε πονέσουν αυτοί οι χωρισμοί και όχι –τελικά- εκείνοι για τους οποίους κάποτε έχυσες πολλά δάκρυα.
Οι πιο μεγάλοι χωρισμοί, οι πιο μικροί μας θάνατοι, συνήθως δεν έχουν δάκρυα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, τις πιο πολλές φορές δεν τους αντιλαμβανόμαστε καν.
Συμβαίνουν και εμείς -σαν θεατές- προσπαθούμε να βρούμε τι άλλαξε.
Κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και δεν ξέρουμε καν ότι βιώνουμε έναν χωρισμό μαζί του. Και δεν αφήνουμε το πένθος να κάνει τον κύκλο. Ο εγωισμός μας –η μήπως η ανάγκη της αυτοσυντήρησης;- δεν μας επιτρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε φτάσει σε εκείνη τη στιγμή του διαζυγίου με τον μόνο άνθρωπο που είχαμε «σίγουρο» στη ζωή. Ή και με την ίδια τη ζωή, όπως την είχαμε ορίσει. Και η διαδικασία προχωράει κάπως αυτόματα…
Το κεφάλαιο κλείνει και ένα νέο ανοίγει και εμείς ποτέ δεν αποχαιρετίσαμε το προηγούμενο. Και ένας χωρισμός, χωρίς τον αποχαιρετισμό, αφήνει πάντα μια πληγή ανοιχτή. Που ίσως να θελήσουμε να κλείσουμε κάποια στιγμή στον απολογισμό μας. Μα μέχρι τότε θα την κουβαλάμε μαζί μας…
Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός.
Και ο αποχαιρετισμός.
Δύσκολος κάθε μικρός θάνατος, που επιβεβαιώνει τη ζωή. Και κάθε στιγμή που χάνουμε χωρίς να κλαίμε την απώλειά της.
Κάθε χωρισμός, που δεν τραγουδήθηκε και δεν συζητήθηκε με κλάματα και τους κολλητούς, μπροστά σε ένα μπουκάλι ουίσκι. Αλλά, έκανε τον κύκλο του, μόνος του, σιωπηλά, παλεύοντας να βρει την καινούργια πόρτα. Γιατί είχε κλείσει η παλιά. Και για κάποιο διάστημα «αιωρείσαι» στο κενό… Στο αδιέξοδο.
Σε μια Ελλάδα που πληγώνει και πληγώνεται, έχουμε χωρίσει από πολλά. Από όσα είχαμε δεδομένα, από όσα ήταν υπερεκτιμημένα.
Από εμάς, όπως είχαμε πιστέψει ότι είμαστε…
Από όσα πιστεύαμε για αληθινά, για αθάνατα.
Και κάπως έτσι έρχονται εκείνοι οι μικροί θάνατοι στη ζωή μας…
Μα κάθε ένας είναι μια μεγάλη αρχή για ένα νέο δρόμο στη ζωή…
Μήπως –τελικά- το ερώτημα είναι πόσους δρόμους θα αλλάξουμε;
