Ανέγνωσα εψές πως πλησιάζει το τέλος του κόσμου και είπα να προκάνω να γράψω κάτι σημαντικό για την ανθρωπότητα. Έπειτα αναλογίσθηκα ότι αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Εφόσον δεν θα υπάρχει Γη, πού θα μείνει το άρθρο; Κι εκεί που είχα αρχίσει ν’ αξιολογώ την πολυτάραχη και παραλλήλως ζηλευτή ζωή μου, μια σκέψη πέρασε σαν κεραυνός από τον νου μου και σχεδόν μ’ έκανε να ουρλιάξω: «Αμάν, πάει η Αριστερά»!
Δηλαδή, το πρόβλημά μου δεν ήταν πως θα εξαφανιζόταν το ανθρώπινο είδος, μαζί κι εγώ, αλλά ότι το σύμπαν θα έμενε δίχως Αριστερά! Ο πανικός μου διήρκεσε ελάχιστα, αφού δεν άργησα να φέρω στο μυαλό μου τον Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος εμφανίζεται πεπεισμένος πως υπάρχουν εκατομμύρια πολιτισμοί στο αχανές διάστημα. Δευτερόλεπτα αργότερα ανακουφίστηκα, όταν θυμήθηκα κι ένα άρθρο του Άλμπερτ Αϊνστάιν. «Καπιταλισμός, ιδού η πηγή του κακού», είναι ο τίτλος του. Άρα, εάν συνδυάσουμε τα λεγόμενα των δυο ιδιοφυιών, συμπεραίνουμε ότι οι πολύ ανεπτυγμένοι σ’ επίπεδο διανόησης εξωγήινοι, θα στηρίζουν τους πολιτισμούς τους στις αξιακές βάσεις της Αριστεράς! Στους θεμελιώδεις κανόνες του Σοσιαλισμού!
«Καταπληκτικά, τώρα μπορώ να δεχθώ ησύχως έναν μετεωρίτη στο δόξα πατρί», ψιθύρισα, κι ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίσθηκε στο πρόσωπό μου. Αμέσως κίνησα για το ψυγείο προς αναζήτηση τροφής, διότι το δύσμοιρο στομάχι μου είχε αρχίσει να παίζει σαξόφωνο. Μόλις ολοκλήρωσα τη δημιουργία ενός τροφικού τερατουργήματος, κάθισα μπροστά από τον υπολογιστή, ώστε να παίζει ταυτοχρόνως μάσα κι ενημέρωση. Όμως δεν κατάφερα ν’ αλιεύσω πολλά, επειδή τα βλέφαρά μου βάρυναν γρήγορα, ενώ, το σμιλεμένο σώμα μου, εξέπεμπε το μήνυμα της κατάρρευσης. Ανταποκρίθηκα με αντανακλαστικά αιλουροειδούς, πέφτοντας ξερός στο κρεβάτι.
Ξύπνησα μ’ έναν πόνο στον σβέρκο. Βρισκόμουν καθισμένος στην πολυθρόνα. Το λάπτοπ είχε γλιστρήσει από τα χέρια μου και είχε πέσει πάνω στο χαλί. Όλα τα παραπάνω ήταν ένα όνειρο, πλην του άρθρου με τη θεωρία του επικείμενου Αρμαγεδδώνα. Με είχε πάρει ο ύπνος την ώρα που το διάβαζα. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στον χώρο του δωματίου, κι έπεσε πάνω σ’ ένα φωτάκι που αναβόσβηνε ασθενικά πίσω από ένα χοντροκομμένο ποτήρι. Ήταν ένα μήνυμα στο κινητό: «Θα πάμε στο μαγαζί, σύρε το κουφάρι σου κι έλα». «Θα δω καμιά ταινία», απάντησα βαριεστημένα και πήρα ξανά τον υπολογιστή να δω τι γίνεται με το Προσφυγικό προτού αράξω για προβολή. «Κυβέρνηση: Φίλοι μετανάστες-πρόσφυγες σας αγαπάμε, εμπιστευθείτε μας και φύγετε από τον Πειραιά». «Τι διάολο;», ψιθύρισα διαβάζοντας τον τίτλο της είδησης, όμως την επόμενη στιγμή η ροή του συλλογισμού μου είχε διακοπεί απότομα, καθώς είχε γεννηθεί αστραπιαίως ο ιδανικός συνδυασμός για τη θεματολογία της σινε-βραδιάς μου! Επιστημονική φαντασία, μέσω του άρθρου περί συντέλειας, και πρόσφυγες μέσω του δευτέρου. Τι αποτέλεσμα έχουμε; “Children of Men” και “District 9” φυσικά! Μ’ ένα σμπάρο δύο εξαιρετικές ταινίες. Ήμουν ενθουσιασμένος.
Τα ψάρια έκοβαν βόλτες μέσα στα διάφανα σύνορα της γυάλας, όσο εγώ συνέδεα το καλώδιο του εξωτερικού σκληρού δίσκου με την τηλεόραση. Μου απέσπασε την προσοχή η νευρικότητά τους. «Σαν τις “γαρίδες” της ταινίας στο Γιοχάνεσμπουργκ», σκέφτηκα, λες και το μυαλό μου απέφευγε να προβεί σ’ έναν άλλον παραλληλισμό, που θα ταίριαζε περισσότερο με την πραγματικότητα. Την επόμενη στιγμή ήμουν κυριευμένος από το συναίσθημα της θλίψης. Σταμάτησα ό,τι έκανα, άρπαξα ένα πανωφόρι από τον καναπέ, τα κλειδιά και το κινητό. Βγήκα από το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητο, κι έβαλα ρότα για το λιμάνι του Πειραιά…
