Σαν το τέλος μιας ταινίας…

Εκείνος φεύγει.

Εκείνη μένει.

Είναι η τελευταία πράξη του έργου και σε αυτήν παίζει μόνη.

Δεν μπορεί να ανασάνει καλά.

Τα λόγια του της τρυπούν τα αυτιά, ενώ αυτός χάνεται ήδη στο παλιό δρομάκι.

Παρακολουθεί όλη τη διαδρομή που κάνει το αυτοκίνητό του, μέχρι να χαθεί στην τελευταία στροφή.

Τελικά το χειρότερο δεν είναι το τέλος μιας ιστορίας.

Όχι, το χειρότερο είναι το τέλος της ελπίδας.

Μόλις την προηγούμενη μέρα, το τέλος δεν είχε γραφτεί.

Τουλάχιστον όχι για εκείνη.

Μπορεί εκείνος να της το είχε πει.

Όμως το τέλος δεν είχε γραφτεί, γιατί υπήρχε η ελπίδα.

Εκείνη η ιστορία δεν θα τελείωνε έτσι απλά.

“Καλύτερα να είχε τελειώσει έτσι απλά”, σκέφτεται καθώς στέκεται ακόμα εκεί…

Λίγο ακόμα.

Ζει λίγο ακόμα την ιστορία τους.

Αυτή την ιστορία που τελείωσε λίγη ώρα πριν.

Το έργο τελείωσε και όμως δεν ακούστηκε ούτε ένα χειροκρότημα.

Στέκεται εκεί, στο σκηνικό της τελευταίας πράξης και νιώθει λες και με αυτό τον τρόπο, δίνει σε αυτή την ιστορία, λίγο ακόμα χρόνο.

Έστω τον χρόνο μέχρι να ακουστεί το πρώτο χειροκρότημα…

Και κανείς δεν χειροκροτεί…

Και εκείνη δίνει λίγο χρόνο ακόμα…

Λίγο ακόμα…

Μα, τελείωσε.

Ναι, το ξέρει, τώρα το ξέρει.

Αλλά θέλει λίγο ακόμα.

Το δικαιούται.

Ποιο δικαίωμα;

Ποια υποχρέωση;

Ποιο τέλος και σε ποια αρχή;

Όνειρα και αναμνήσεις, εικόνες κοινές…

Αν πλησιάσει κανείς κοντά, θα δει τα δάκρυα.

Μπορεί πια να τα δει όποιος θέλει.

Ο μόνος που δεν μπορεί να τα δει είναι εκείνος.

Εκείνος έφυγε.

Είναι σίγουρη πια.

Είδε τη φιγούρα του να απομακρύνεται.

Τον είδε να μπαίνει στο αυτοκίνητο και να την αφήνει εκεί.

Ακούει ακόμα τα λόγια του;

Όχι, ακούει τα λόγια της, όταν του μίλαγε.

«Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου»…

Και εκείνος την έπαιρνε αγκαλιά.

Εκείνος έσκυβε και την φίλαγε.

Δεν θέλει να φύγει. Δεν της επιτρέπεται να μείνει.

Τα μάτια της αρχίζουν πάλι να δακρύζουν. Τα κλείνει και βλέπει την εικόνα τους.

Γιατί υπάρχει η εικόνα τους και είναι καταγεγραμμένη στις σελίδες της ζωής και των δύο.

Δεν πειράζει που εκείνος την έχει ξεχάσει.

Η εικόνα έχει καταγραφεί και αυτό, αυτή τη στιγμή, αρκεί.

Η φωνή της είναι ο μόνος ήχος στην εικόνα.

«Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου», ψιθυρίζει -μονολογεί;-.

Εκείνος μέσα στην εικόνα τους, σκύβει και την φιλάει.