Σταματήστε (μη σταματάτε) αυτό το Μαμά!

Μαμά, που είναι;

Μαμά πότε;

Μαμά ποιος;

Μαμά… Γιατί;

Μαμά!

Μαμά!

Μαμά!

Μαμά!

Κουραστήκατε;

Σίγουρα δεν είστε μαμάδες.

Γιατί, αν ήσασταν, θα είχατε αντοχή -και εκπαίδευση θα τολμήσω να πω- για πολλά ακόμα «Μαμά», πριν τελικά σπάσουν τα νεύρα σας.

Γιατί, κάποια στιγμή, θα σπάσουν.

Και αυτό δεν θα σας κάνει κακιά μαμά, θα σας κάνει άνθρωπο.

Κι όμως την επόμενη στιγμή θα νιώσετε ενοχές.

«Ωχ, του φώναξα», «δεν του απάντησα», «το μάλωσα», «είμαι απαράδεκτη».

Ηρεμήστε.

Μαμά είστε.

Εκείνη η γυναίκα που είναι γεμάτη ζωή και έχει κουραστεί να ακούει συνέχεια “Μαμά”, αν και το λατρεύει κάθε φορά που το ακούει.

Που έχει όνειρο ζωής να καταφέρει να κάνει ένα αφρόλουτρο, από εκείνα τα… Κλεοπατρικά, αλλά περιορίζεται σε ένα γρήγορο ντουζ, το οποίο διακόπτεται συνεχώς από ανάγκες και ερωτήσεις.

Που θέλει να αγοράσει εκείνες τις γόβες (που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα βάλει, καθώς δεν μπορείς να κυνηγάς ένα τρίχρονο, τρέχοντας πάνω σε αυτό το τακούνι) και τελικά θα καταλήξει με άλλο ένα ζευγάρι πεδιλάκια «γερμανικού τύπου» σε Νο 30.

Είστε εκείνη η γυναίκα που περιμένει όλη την μέρα να κοιμηθούν τα παιδιά για να απολαύσει μία ταινία στον καναπέ και τελικά την παίρνει ο ύπνος ήδη από τις πρώτες διαφημίσεις.

Που θέλει να σηκωθεί ένα βράδυ για να πιει νερό και να μην πατήσει ένα ακόμα παιχνίδι που θα κάνει… ανατριχιαστικό, μέσα στη νύχτα, θόρυβο και θα ζωντανέψει για λίγα δευτερόλεπτα κάθε θρίλερ που έχει δει στη ζωή της!

Που ψάχνει στο ιντερνέτ να δει σε ποιον κινηματογράφο παίζουν την αγαπημένη της ταινία και καταλήγει με γυαλιά 3D να βλέπει τον… Μακουήν να συζητά με τον Μπάρμπα (αν δεν το καταλάβατε αυτό, δεν έχετε καταλάβει τίποτα από όσα γράφω).

Είστε τέλος πάντων εκείνο το ρομπότ που έχει προγραμματιστεί –οικειοθελώς- να διεκπεραιώνει δουλειές μέσα στο σπίτι και να σταματάει εμφυλίους από εκείνους του τύπου «αδελφός θα σκοτώσει αδελφό» για ένα Χελωνονιτζάκι.

Και που όλα τα κάνει πλέον με ηχητικό φόντο τον Τομ και τον Τζέρι (στην καλύτερη περίπτωση!).

Και για αυτό, έχετε κάθε δικαίωμα να σας σπάσουν τα νεύρα.

Και θα σας σπάσουν, σας το υπογράφω.

Θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα παρακαλάτε για μία μέρα!

24 ώρες κλεισμένες μέσα στο σπίτι Μόνες!!!

Χωρίς να ακούγεται τίποτα!

Καταλαβαίνετε; Κανένας ήχος. Ούτε ένα “γιατί”, ούτε ένα “Μαμά”!

Αναστενάξατε ε;

Σας νοιώθω.

Μόνο που 24-άντε 48- ώρες σας δίνω.

Μετά θα αρχίσετε να νιώθετε περίεργα, θα σας λείπει ο θόρυβος και θα θέλετε απελπισμένα να απαντήσετε σε ένα «Γιατί».

Και όταν επιστρέψουν στο σπίτι τα παιδιά, θα θέλετε μόνο να μιλούν συνέχεια για να αναπληρώσουν το κενό.

Να σας κοιτούν με εκείνα τα μάτια –τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα βλέμμα παιδικό- να σας αγκαλιάσουν με τα μικρά χεράκια –η πιο μικρή αγκαλιά του κόσμου και η πιο τεράστια- και να σας πουν Μαμά.

Και θα είναι σαν να το ακούτε για πρώτη φορά.

Βέβαια, το πιο πιθανό είναι μέσα στην μέρα να έχουν καταφέρει και πάλι να σας σπάσουν -τουλάχιστον μία φορά- τα νεύρα.

Αλλά δεν πειράζει.

Γιατί, για σκεφτείτε κι αυτό: Σε λίγα χρόνια θα μεγαλώσουν, θα θέλουν συνεχώς να βρίσκονται μακριά σας, δεν θα σας έχουν τόση ανάγκη (αν και εσείς δεν θα το παραδεχτείτε ποτέ αυτό).

Θα έρθει η μέρα που τα παιδικά κανάλια δεν θα παίζουν στο σπίτι, δεν θα υπάρχουν παιχνίδια με εκνευριστικούς ήχους στο πάτωμα.

Και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα σας λείπουν πολύ…

Θα μου λείπουν πολύ, το ξέρω.

Και ας μου σπάνε τώρα τα νεύρα…

Γι αυτό αξίζει κάθε “Μαμά” που ακούω…

Γιατί είναι η πιο γλυκιά λέξη που έχω ποτέ ακούσει…

Ακόμα και όταν την ακολουθεί εκείνο το Γιατί…

* Αφιερωμένο-φυσικά- στην Ειρήνη και στον Παναγιώτη, που μου έχουν σπάσει άπειρες φορές τα νεύρα, αλλά κάθε φορά παρακαλώ για ένα Μαμά…

Και για όσες μαμάδες λείπουν…